Alle inzendingen over vlieger

Mijn open jas hield ik stevig vast alsof ik een vlieger was De wind nam mij mee Naar alle windstreken En ten slotte naar de zee Ik eindigde op het strand Voelde het zachte, mulle zand Kreeg een knipoog van de zon Die net aan haar ondergang begon Zag de lucht die nog even wilde stralen Eindelijk kon ik weer ademhalen Bleef even…

Jij bent voor mij de zon die eeuwig schijnt Voor jouzelf gaat die vlieger helaas niet op Omarmen doe jij 't leven zoveel mogelijk en daar waar het kan Mist soms in jouw hoofd een hart vol liefde Op mijn beurt omarm ik dan gretig al jouw liefde Oneindig, voor altijd Twee zielen, één gedachte ondanks soms die mist, schijnt de zon…

een grijze bedoening sla de waterkant dan oeverloos kleine jongen haal je vader maar hij vliegert wel als jij dat wilt als dat is wat jij wilt godverdomme kleine jongen is dit dan alles deze herfstachtige vertoning met de grijze vlieger en de donkere waterkant het dalen dalen dalen liggen gaan en roepen ze waren met teveel, nee…

Zijn laatste wedstrijd en terwijl de lucht betrekt en het spel zich bij de andere zestien afspeelt en meeuwen op het middenveld en het geroep om de bal als van een commentator met een kop als een boei, die uitkraamt kosmische vlieger, van welke planeet kom je?! en dan nog net een machteloze stap naar een niet onhoudbare bal.…

dan ook even mag delen in je warme vlucht ben jij even super intiem bij mij een momentje verliefd dat zomaar uit het niets langs mij waait het hoofd op hol ik draai en zwaai meer dan luidruchtig wilde jou achterna maar die race was al gelopen ik zocht naar wat hartjes om te strooien ja die rooien helaas ging ook die vlieger…

Misselijkmakende penetrante zonneoliëen Zand tussen tenen en bilnaad Bejaarde doet misselijkmakend yoga in spagaat Vlieger stort neder boven op mijn kruis Handdoeken op klutje mutje, was ik maar thuis Buikliggend gluur ik verhit mee naar de bevrijdende lichtblauwe zee Het terras is evenzo nog erger Kijken of ze kijken en als ze kijken…

En kinderen zien spelen die vliegers oplaten en dan dat beeld vast te houden -gaat vanzelf- om het later met vreugde weer op te roepen en het daarbij behorende zonlicht.…

Boven ons hoofd speelden gierende vliegers, we vreesden hun val. ------------------------------------------- uit: 'Waterpas'. Helderse gedichten, 2010.…

de woorden hingen nog in de lucht na een niet aflatende stroom op volle sterkte uitgesproken heftige emoties ik heb het laten gebeuren door haar niet aan te kijken of in te grijpen voelde mij niet aangesproken in dit verhaal het was als een vlieger die zichzelf bij windstil weer heeft opgelaten in vieren en stijgen…

succesvolle vriend wilde ik een gezond bedrijf realiseren Je zag een 'kleinigheid' over het hoofd ik hoef op die manier geen succes en die nieuwe 'ik' mag ik al helemaal niet I did it my way en ging op m'n gezicht jij test een hangglider en verongelukt tabee vriend, excuus voor mijn geluk Mysterieuze rol van toeval; je vader Luftwaffe-vlieger…

Van mijn verveling grote vliegers vouwen, van de vissen de schaliedekker zijn en van de mens de mens. Een steentje in de diepte van mijn droefheid gooien en tellen tot ik de tel kwijt ben. En herbeginnen. ------------------------------------------------- uit: 'Liefde, tenzij anders vermeld', 2001.…

jacks strak om het warme lijf herinneringen in de zakken de thee was lekker, wafels met roomboter en poedersuiker muziek van Simon & Garfunkel ‘ at the zoo ’ versnellen stappen over het strand tegen de wind armen wijd open als een vlieger ‘ i do believe it’s true ’, je lacht op afstand tegen de golven, we gaan sporen voorbij, verzanden…

Ergens laat men vliegers op, vraag mij niet, wit en groen - het gaat om de belofte, de milde bries die tot uitzien dwingt. --------------------------------------------- uit: 'De trein loopt prachtig binnen', 2003.…

De wind die door m’n haren waait Het water dat je hoort ruisen Het warme zand dat m’n voeten aait Onze blikken die elkaar kruisen De laatste boten naar de haven De laatste zonnestralen op mijn gezicht De laatste paarden die langs komen draven Jouw blik op mij gericht Mijn voeten in de branding Mijn jurk wappert in de wind Een vlieger…

Wij als vliegers, een metafoor op de frêle schouder van de vrijheid, naïviteit tegen het contrast van het firmament waarin iedereen zich herkend, ontrolde het ragfijne touw van mystieke dromen, waarna zij - voor ons aller oog als marionetten en tevens onbestemde toeschouwers - de ontwarde kluwen van alle minderheden zichzelf ontrafelen…

Ontwaakt, verzorgenden der aarde De macht van het management is voorbij Zorgen voor zieken heeft weer waarde Er komt een einde aan de bureauheerschappij Ontwaakt, verzorgenden der aarde Gooi uw zorgplannen in het open vuur Of vouw er hoedjes van of vliegers met staarten Er komt een einde aan de klerkencultuur Ontwaakt, verzorgenden der aarde…

synchroon van links naar rechts van rechts naar links en profil bij het snelle stijgen als messcherpe grijze schijven dan in bijna looping weer omlaag dit alles zonder dat zelfs maar een vleugeltip een andere raakte bewonderend toezien kon ik ja vanachter mijn hoge kamerraam maar hun kabaal niet horen als bij afspraak streken de vliegers…

ik heb de zomer niet gemist eerder ‘t vermoeden van een herfst wanneer de wind verloren waait in wolken papieren vliegers rusten in het zand waar pas nog kindervoeten dansten bonte fladderfiguren in een wind de hemel tegemoet die ‘t wanen liet wat meeuwen in hun vlucht verkondigden het fluiten horen over duinenruggen zeezout inademen…

Wreed brein van de bazen gaat in wilde draf, kent niet het land, dat die vliegers vergaart. Vermoedt men tenslotte beslissende straf?…

" Hoe meer tegenwind ze ontmoet, hoe hoger de vlieger zal stijgen ".…

Ga maar mijn kind ga maar buiten spelen pluk de dag en vang de wind ga maar mijn kind het doet er niet toe wat ik er van vind Kijk niet naar mij, ik ben een oude egoïst ik heb vroeger al zo veel buiten gespeeld met mijn vlieger en mijn voetbal en in mijn boomhut daar had ik mijn eigen geheime kist waar zou die zijn gebleven…

Grote mensen zijn vergeten waarom wolken vlinders waren witte vleugels aan de hemel fladderend in zomerzon waarom de wind ze had gemaakt tot ze als sprookjes over dreven waarom wind ze had gemaakt zoals een kind ze had getekend Met een pluizenbol, een zilvermeeuw een vlieger die bleef zweven blote voeten liepen sneller als de wind je dragen…

Als ik omhoog vlieg door de lucht ontsnapt de adem luchtig door het vest, zo gaat de vlieger op de vlucht naar een hoger gelegen nest. Ik zwaai hem in gedachten na en denk als hij is opgevlogen: tot straks als ik boven de pannen sta, dan stijg je weer in dampen voor mijn ogen.…

Stortte ik neer als een helicopter in brand dan zou ik nog een laatste salto willen maken maar dat kan niet want ik heb rugproblemen, dus die vlieger gaat helaas niet op. Een tropische storm zou ik willen zijn die de rommel in zijn leven opruimt, maar dat kan niet, want die vernielt enkel alles op zijn weg, dus chaos.…

Droomde een zonnig leven: langs de kustlijn, blauwe huizen, heldere lucht golvende duinen, geurende bossen zag het schuimen van de golven zand dat waaide, spelende kinderen vliegers op drift, zwevende meeuwen schreeuwende vogels, springende vissen droomde over de duinen, de zon en boten vol adem in leven, verlangde vakantie nooit meer voorbij…

naar het neerslaan van de baren met de zwiepende wind door je haren tot je huid bijna rood verbrandt je ziet die fleurige mensen op de promenade je slaat hun doen en laten gade oudjes lopen met hun hondje aan de hand kinderen zoeken schelpjes in het zand en genieten van de kleurige ballonnen die zweven doorheen het hemelblauw of binden hun vlieger…

Het gedicht is geïnspireerd door twee korte gedichten van Briceida Cuevas Cob (Mexico 1969) namelijk ‘Stembal en Vlieger’ welke in de gedichtenbundel ‘Een boek van wonder dingen’ zijn opgenomen.…

Mijn karavaan speelkameraadjes was de staart van hun vlieger die wuivend uit het autoraampje onder een balkon bleef steken voor hij de hoek om boog.…

glimlach van deur tot deur een pirouette van geurige boterbloemen het lied van de zon voert over de meidoornhaag de appelbloesems blauw glanst de lucht en over de leeuweriken die zich uitbundig laten meevoeren door de straten, dansend bedwelmt ze de stad met woorden met een glimlach van deur tot deur over de vijvers in het park vliegers…

zoek naar zichzelf Tatoemb, tatoemb, tatoemb, tatoemb Genietend van de regenboog Zon en regen samen in balans Gestaag de bloedstroom Volwassen door ervaring Tatoemb, tatoemb, tatoemb De spiegel laat de waarheid zien Rimpels in het water De toekomst het geheugen van nu Wat was het toen mooi Tatoemb, tatoemb De zwarte zeis dalend De vlieger…