Alle inzendingen over wies

De dichter is maar een mens Onder de mensen, sprak de Verstokte dichter, en hij Kon het weten, want hij stond Het dichtst bij wie de dichter Ten diepste is - Misschien is hij wel meer Mens dan anderen, warmer mens, En vooral: dieper mens, hij ziet De dingen niet alleen met het Linker en rechter, maar vooral Met het innerlijk oog…

Het kan een last zijn Jezelf zo te moeten "dragen" Het is de schrik van ieder mens Maar achter elk persoon en zijn onzekerheid Zit iets moois, waar je niet om hoeft te vragen Verander niet voor die ander Ook die draagt wat met zich mee Probeer gewoon wat van jezelf te zijn Want dat kun jij alleen!…

Achter de bomen wies een stille maan en al het leed is van mij afgegleden. Langzaam ben ik de weg naar huis gegaan. ------------------------------------------ Uit: 'Vergeefse Herfst', 1946.…

stijl omhoog langs glimmende beuken gaat mijn hart hevig tekeer onverstaanbare woorden te druk met mezelf haar teken gemist vier bolle ogen zien mij vanuit een plasje in de modder vele kilometers gekleurde veldboeketten slechts het geluid van een zakdoek dwarrelend uit een raam een blauwe libelle kust een bord dat waarschuwt…

Een pauw vergat zijn kleuren `s morgens aan te doen Hij stapte trots naar buiten in zijn blote boezeroen Hij pronkte trots op het gazon hij pronkte in de wei Begroette zelfs de kippen maar die reageerden niet zo blij Een schande is het sprak Catharine Het is grof riep kipje Wies Want een pauw zonder zijn kleuren vind ik alleen maar vies…

Ik was weer verheugd En wies mijn warm gezicht in morgendauw. Ik roofde een landmeisje haar melk en deugd Met volle teugen, en had geen berouw. Ik leef. Ik vrees alleen dat ’t web van wegen Dat zich al nauwer om de wereld spant, Mij niet meer doorlaat naar het ver gelegen, Steeds wenkend en steeds wijkend wonderland.…

De netels wiesen om zijn voet uit puin. Eerst hier, toen elders was zijn erf bemuurd Met steen waarlangs zijn krimpend lover schuurt, Totdat één tak opnieuw de ruimte won, Zich rekte en uitschoot naar de morgenzon.…

die als hooggeëerd publiek op spiegelingen staarden van het water hun hoofd op hol gebracht door zacht geklater dat tegelijk applaus was en muziek de vakjes blauw verschoten, maar het laken dat in de hoeken op en neer bewoog was mijn vergissing van het oog de scherpe schelpen deden mij ontwaken ik mat de blauwe diepte met mijn tenen en wies…

Uw wezen wies zó door mij heen Als klimopwortels door een steen; De een zonder de aêr slechts dood en scherven. Gij lacht naar mij, zo triest en stil, Een goudenregen in April, Een vloed van vlam in koude dagen. Ik strek mijn armen naar u uit, Ellendig, want ik kan ’t geluid Van uw droef snikken niet verdragen.…

is sneller dan het kwaad gerucht van de bevrijding gaat als lopend vuur door 't kamp zo lang duurt al de ban van quarantaine kabar angin, lopend vuur is sneller dan het kwaad geest ontsnapt uit flessen en uit Pandora's doos kwaad gerucht is sneller dan de draak als lopend vuur die tanden wierp voor Thebe waaruit een manvolk wies…

Die diep in eenzaamheid de hand wies in de plassen Van een verdoemend bloed, wordt hier, waar 't ieder ziet, In 't zaligende bloed, dat Jezus vast vergiet, Aan hand, aan lijf, aan ziel, van bloedschuld afgewassen.…

In weedoms schijn zie 'k alle aardse dingen, En van de droefenis waartoe mijn ziel nu wies, Wil ik mijn liederen van elke dag doordringen, 'Lijk op de fluit één aêm verscheiden tonen blies. --------------------------------------------------- Nagelaten verzen - Drie (oktober 1912 . mei 1916)…

en de stenen dragen mijn stille stem zij zijn handen vertragen het licht en leiden me naar iets wat ik nog niet weet ik ben mond moeilijker dan de waarheid mismaakt door gifpotten in het nachtelijk huis is er een aards paradijs of een open oog om oneindig lief te hebben de stenen blijven, dat wil ik geloven binnen bereik…

Bij de eiken, aan de top Eens heuvels, wies ik op. In heiden zonder baan, Leerde ik, ter jacht geschort, Mijn eerste treden gaan. Mijn arm is 't wild geducht: De reebok helpt geen vlucht, Het zwijn geen scherpe tand, Als, in mijn dreigend roer, Een snelle dood ontbrandt.…

En Queetnie wies uit tot mijn aard en levenstaak. Ik koekte dus bij Queetnie aan gelijk een kwezel. In ‘kwezel’ zit ook ‘ezel’ – ik heb het bezuurd. Ik doolde maar mij werd door hem geen weg gewezen. Niets weten, daaruit bestond zijn infrastructuur. Het schizofreende tot een duivelse komedie, mijn leven.…

Kent gij het land, waar hoog de ceder wies? een adem Gods door ’t moerbeiboomdal blies? van ’t eêlste bloed de bruine druifrots zwol? de olijftak glom, van malse koornen vol? Kent gij dat land? daarheen, daarheen, o leidsman mijner vaadren! voer mijn schreên! Kent gij de stad?…

het licht hangt in de honingraten der vensters als een vochtig vlies en morgenzon in de gelaten waarin bij nacht de droefheid wies.…

Daar wies de welvaart zelfs bij 't klinken der trompetten, En 't goud blonk schitt'rend op der krijgeren helmetten, Ja, uit de grond, doorweekt van Spaans en Neêrlands Verrees op eenmaal de oogst van 's werelds overvloed: Geen zee was toen bekend, waar Hollands vloot niet zeilde, Geen wateren zo hol, die niet haar dieplood peilde, Geen…

in ene kelderkerckere hore doch daor in't lofboske ene nogtegaole singe hie fult die stille naor ferre gebiet ut is geliek dunne onsichbaore Got maor tone in't kliene die kragte van siene groote lievesgebot ghie nimt ene wonder waor die hie uut losse hant oewe harte trille doet ut is siene snaovel diene sulcks op gewoone aortse wiese…

't Gerinkel van een emmer op uw erf Deed alle dingen leven, ver in 't ronde: Seringengeur woei los uit de gezonde Tros-volle struiken, en het speels gezwerf Van uchtends wind plaagde de bomen wakker; Een vogel wies zijn veren in een plas; Dan sloeg een hond aan: op de zandweg was De huifbedekte wagen van de bakker.…

van kokend zeeschuim op de onverzettelijke rots; maar louter vrede en samenstemming, bij staking van het golfgeklots, had overal de kamp vervangen der elementen met elkaar, en stil was ’t strand, waarop de vloed wies me nauwlijks opgezette baar.…