Alle inzendingen over zwaar

Het is zwaar maar waar haal je toch de kracht vandaan Je vechtlust en heel veel rust De strijd tegen de tijd Elke dag soms een lach soms een traan laat maar gaan Ik bewonder je BIJZONDER.....…

Dan wordt het nacht, de laatste zware plank. Het einde van m’n bovengrondse dagen, een feestdag voor de wezens die gaan knagen. Resteren zullen knekels: lelieblank. En wee degenen die mij moeten dragen. Zij zullen niet beladen zijn met dank. De dode in de kist, beslist niet slank, zal van de kraaien heel wat veerkracht vragen.…

als zonden zwaar weegt ieder jaar van spijt je oude stoel staart leeg en koel verwijt ik wil mijn leven in verhalen geweven kwijt stem zonder kracht verdwaalt in de nacht van andere tijd…

bij iedere toets wordt mijn muziek weer zwaarder de toon weer dieper het verdriet weer zo dat er geen mens is die ook maar bevatten kan waar in mijn instrument de pijn verborgen zit…

verlies drukt door de dagen bepaalt opnieuw het zwaar gevoel wrok weegt niet meer nog wel de wroeging alleen nog jij zou mij weer kunnen leren hoe alles los te laten hoe licht de liefde…

Het wordt zwaar het leven. De gedachten zwerven over het onbestaande, op zoek naar iets positiefs. De vroegere fantasie is weggeëbd. De teugels die we vroeger in handen hadden, zijn slap geworden en sleuren ons weg. Wij kennen de diepgang van ons eigen niet meer. Het gaat berg af, altijd maar dieper …….…

die gedachten Mijn hoofd zo zwaar Dit afgelopen jaar…

Ons land is in rep, alsook in roer, hoge waterstanden komen eraan stuwen worden rap gesloten, zodat 't water niet de foute kant op zal gaan. Dijken worden gecheckt, en nog eens nagekeken een zakje hier, wat scheppen daar, want stel dat de dijk nu zou bezwijken tja dan zijn de rapen gaar. Voorzorg wordt genomen, niet gering keringen sluiten…

Gitzwarte wolken smoren licht Stemmingen bedrukt Gevoel dat overheerst Beschouwt jezelf mislukt Wereld zonder zelfrespect Spiegelbeeld vol haat Hoe sterk moet je wezen Besluiten dat je gaat Hoe zeker moet je zijn Te voelen dat je past Als dromen zijn vervlogen En leven meer een last…

Bij Geert ging de deurbel. Er kwam van vriend Bart een gelukstelegram met: 'Met mij gaat het goed. Kan niet beter. Gegroet.' Al een jaar woonde Bart bij Geerts vlam. Een baksteen met brief stuurde Geert: 'Toen je mij had getelegrafeerd, dat het goed ging, m'n Bart, viel een steen van m'n hart. Kijk, hier is-ie.' 't Was ongefrankeerd…

ze zei: jouw gedichten zijn vaak zo zwaar ik zal het zeker niet ontkennen maar ze zijn wel waar en het gewicht van waarheid moet meestal even wennen laat me maar zo zeggen en als volgt uitleggen in die van mij kom je er maar weinig tegen die zo licht zijn als een veertje omdat ze niks wegen…

Dik, diepzwartig zwart Milibaren van graniet Grijsgeslagen lagen regensluier Uithalen van verdriet Einder van ondeelbare nietsheden Lamenterend gekrijs van meeuwen Zwenken in waterwolken, in waterwolken Daar, waar weten op spijkerbedden rust Herinneringen zuchtend kwijnen En mijn bloed als stroop plakt aan mijn hart Dik, diepzwartig zwart…

Voor een lange voermanswagen, volgeladen met kareel, wordt een hooggebouwde hengst gespannen in zijn sterk gareel. De oude voerknecht trekt geweldig met de toom en schreeuwt het uit. 't Kloeke beest spant al zijn spieren, zet zijn poten achteruit; en het snokt uit al zijn kracht en witte schuim komt op zijn mond, maar de wagen roert niet…

De lucht is verzwaard van weemoedig verlangen naar de verlichte dagen waar elke dood nog ver leek keuzes luxe problemen waren liefde lichtvoetig vanzelfsprekend wensen zelfvervullende voorspellingen Nachten van de lange twijfel vullen nu diepe zwarte gaten alleen de dromen zijn soms wit met vederlichte beelden die soms blijven hangen maar…

Voor een lange voermanswagen, volgeladen met kareel, wordt een hooggebouwde hengst gespannen in zijn sterk gareel. De oude voerknecht trekt geweldig met de toom en schreeuwt het uit. 't Kloeke beest spant al zijn spieren, zet zijn poten achteruit; en het snokt uit al zijn kracht en witte schuim komt op zijn mond, maar de wagen…

de ballast woog bleek pas toen je het ( ongevraagd ) in jouw maag kreeg gesplitst het was geen keuze maar werd voor een voldongen feit gesteld watertrappelen het devies zien hoe goed je zwemmen kunt of geef je je langzaam over alsnog…

teer winterklokje strenge vorst daarbovenop met witte mantel…

Altijd hetzelfde liedje, jaar na jaar Het is toch niet zo moeilijk, zou je denken Om voor mijzelf een spaatje in te schenken Maar echt, Dry January valt me zwaar Ik zit hier elke avond in mijn stoel Te drinken met een hevig schuldgevoel…

ik sta op met een houten kop herken nog moeilijk mijn gezicht de spiegel toont mij het ware beeld van hoe het gisteren was geweest de tafel had een feestelijk kleed drank en geurende gerechten werden er rijkelijk geserveerd stil kerstmuziek op de achtergrond en familie maakte het feest compleet ik herinner mij nog de kerstboom in de hoek…

zware dagen van droefheid en gemis verdriet om degene die er niet meer is zware dagen waar geen einde aan lijkt te komen... en jij die terugdenkt al je nare dromen... ik neem je hand en zal er altijd voor je zijn wil je troosten je helpen met al die pijn...…

onvermoeibaar zwoeg ik voort de weg is lang en zwaar obstakels vliegen rond mijn oren mijn hiel prikt in een blaar elke rots en kei versperren delen van mij spreken me aan ga heen, vandaan ik verman me, stap door volg verbeten het spoor geef als het ware mijn leven voor ’t hare zij is onweerstaanbaar en weet van geen wijken maar…

niet langer dan even of wat meer, beet het kwaad in mijn gezicht als begin van zwart, plekken zonder glimlach op braakliggend land diepe nachten werden geblinddoekt en door waanzin ontwikkeld toen ik huilde om mijn huid en de dagen vervloekte van sterven ik had geen verweer of wereld meer slechts aarde als vingertoppen, afgesneden…

Soms wil ik niet door, maar dan bedenk ik mij, Ik moet doorgaan, soms lukt dat aardig met mijn vriendinnen erbij, 'Tuurlijk, soms heb ik het moeilijk, maar dat is het leven, iedereen heeft het zwaar, maar we zullen het overleven!…

ik deed het voor jou en telkens weer die moeheid op zoek naar slaap achter het bekraste engelenraam kriskas kruipend door de uren die alleen ’s nachts de spiegels bedekten met stenen van opgestapelde zondes en na afloop wanneer wind mijn naam deelde met de dood, het dorstend antwoord gaf zonk de stilte opnieuw in bomen…

De ronde van Bergen aan zee was heel zwaar en dat viel 'm niet mee, maar uiteindelijk vond hij zich niet meer zo rond, want hij deed aan een afvalrace mee.…

Ze kocht een sigaar, zo groot, en zo zwaar, Dat hij hem doormidden moest zagen.…

Kinderen wachten eenzaam tussen wier en stenen door ziedende hemelvrachten puin en water rusten dode knuffels aan hun schenen waar de levenden halsstarrig beschutting zoeken en moeders radeloos naar geliefden die zijn verdwenen en geteld het naakte licht slaat dreunend om zich heen. Het tart elke beschrijving zoveel gewikkelde doden later…

De golf van het succes is niets meer dan een illusie. Wanneer de voeten het contact met de aarde verliezen, verliezen we onszelf. Voor wie het succes naar het hoofd stijgt, is het als balanceren op de punt van een potlood. Hoe langer je het volhoudt des te zwaarder het wordt.…

alles gaat gewoon door, het vergeten waarom ik hier ben, de waarheid die het minst op mij lijkt en het onderscheid tussen minder en meer- maals mogelijk in het spreken, het tastbaar binnendringen in het niet-gedroomde en de absolute zekerheid dat het wachten een voortdurend afscheid is, steeds duidelijker in de wolk die ik ben…

Ik loop steeds weer vast het stoort mij zeer ik zoek in de woordenkast het lijkt eindeloos te duren ik vind niet de woorden maar die kille uren zij staren mij aan.…