Netgedichten

netgedicht (nr. 14.181):

Het zwellen van zwart

niet langer dan even
of wat meer, beet het kwaad
in mijn gezicht

als begin van zwart,
plekken zonder glimlach
op braakliggend land

diepe nachten werden geblinddoekt
en door waanzin ontwikkeld

toen ik huilde om mijn huid
en de dagen vervloekte
van sterven

ik had geen verweer of wereld meer
slechts aarde

als vingertoppen, afgesneden
van leven en laatste golven
licht

tot jij kwam
en zei: geloof me
het is goed

wangen werden terug roze