spiegel nimmer zonder vreemden volière die de inbreuk van ontheemden begroet met een beurtzang tussen buiten zonder binnen en het zich buitensluiten droge regen koude zon en een stom naar elkaar staren tot aan de horizon vol woekerende meubels en muren sneeuwend in hun evenbeeld je bent snavel aan snavel roofvogel belust je dood te plukken…

De herinnering van geluiden, van geuren, van bezinning op het betoverde bestel en het bestaan van rode bloemen. De geur van mos, van denkende moerassen. Allicht de kleuren van het geschut, naar hartelust de geur en geuren van het verlaten plein. De klaagzang van de takken omarmd door de gebeurtenis, die zelfs een geur verspreidt.…

van de mariannenplatz naar de overkant: gesloopte panden of wat daarvan nog rest behangpapier, de plaats waar de leidingen zaten de holte waar de kolenkachel stond de vragen die zij zich daarbij stelt: hoe het voor de oorlog was waar het bed stond waar de tafel en alles wat daartussen lag van de mariannenplatz naar de overkant dat…

Vlinder ziet een speld staan vindt hem mooi want streng niet doelloos doch standvastig. Zij wil hem aan zich binden dit eenzaam puntig wezen en zegt me zoete aandrang 'doe ik mijn vleugels dicht bekijk mij dan van voren ben ik een speld op poten.' Bang om zich te bezeren aan zoiets kleurig breekbaars met ogen fijn dooraderd volhardt de…

De Oerolifanten uit Oerwapperland zijn wereldberoemd om hun grote verstand, en ééntje daaronder wel heel in ’t bijzonder: die is nota bene een Letterschrijfwonder! Een tikkeltje Engels, wat Duits en wat Frans, een half woordje Spaans en twéé Nederlands, een snuifje Chinees en een zuchtje Japans maakt, flink door elkaar, zuiver Olifants.…

De stilte, nu de klokken doven, Wordt hoorbaar over zondags land En dorpse woningen, waarboven Een schelpenkleurge hemel spant. De jeugd keert weer voor d' in gedachten Verzonkene, die zich hervindt Een warm, van onbestemd verwachten, In zondagsstilte eenzelvig kind. En tussen toen en nu: 't verwarde Bestaan, dat steeds zijn heil…

De avond komt over de kleine binnenplas. Ik peddel niet meer, licht zuchtend loopt de kano vast in de plompeblaren. Nog een kleine opmerking van de wind achter mij in het riet. De watermunt geurt me met kracht achterna van het licht aanvaren. Een fuut komt haastig nog door de ban, met watervrees zwemmend, alsof het zo weer spertijd is, weer…

Als dan het koperen keteltje vol as van wat ik was wordt leeggeschud over het geduldig gras mijn lief, sta daar niet voor schut en veeg de rimmel van je wangen. Denk aan de vingers die deze regels schreven in onze tijd van verlangen en die je streelden tijdens hun leven. En lach om wat ik was, onder meer het gesnurk in de bioscoop, de…

als je 's morgens vóór je spiegel staat en je ontwaart een hoofd op je schouders en het is niet het jouwe dan moet je daarvan onmiddellijk melding maken bij de dienst voor bevolking van je gemeente die doen dan wel het nodige. maar herken je in plaats van je hoofd je lichaam niet meer als je eigen daarmee helpen ze je niet 'meneer zo…

Komt een duif van honderd pond, een olijfboom in zijn klauwen, bij mijn oren met zijn mond vol van koren zoete vrouwen, vol van kirrende verhalen hoe de oorlog is verdwenen en herhaalt ze honderd malen: alle malen zal ik wenen. Sinds ik mij zo onverwacht in een taxi had gestort dat ik in de nacht een gat naliet dat steeds groter wordt,…

De scheurkalender op z'n dunst. We ezelen de files in, de winkels uit met mondvoorraad voor tien. De oude kuddegeest drijft ons weer bij elkaar. Om samen van alles te nemen, te eten, kwinkslagen te kaatsen en oud zeer te soppen, onze hoofden dik gevoerd met roes. De koelkast zoemt van welbehagen. Aan alles komt een begin. Klokslag scheurt…

--je liep daar naast mij in je gouden jack. -- (21 november 1981) Ligt er ergens nog dat jack, van goud dat toen al was gaan slijten? Door barsten zag je mosgroen leer. Hoe anders liep ik naast je dan toen ik tussen andere soldaten marcheerde met mijn schietgeweer. Andere oudgedienden schreven toen in de lucht: Ga toch in Moskou…

Verwondering over de matte lichtval van deze ochtend, vol kersen en kleine regen. Aangekleed, gekamd, maar wat ik doen zal is mij nog niet gezegd. Dan zacht bewegen; muziek die neerdaalt uit een instrument waarop ik lang geleden heb gespeeld. De klank verstoort mijn evenwicht. Het is mij onbekend wat men hier speelt, de compositie lijkt verdeeld…

ik zou die avondlijke merel in mijn tuin op een tak in een gedicht willen zetten, maar waarom zou ik, hij zit per slot van rekening daar waar hij zitten moet: in een gedicht daarbuiten. --------------------------------- uit: Gedichten 1958-1978, 1978. Yardbird - o.a. erfvogel…

er moet een wereld van verloren dingen zijn waarin een handschoen, inderhaast vergeten, het aanlegt met een oude krant, een sjaal, een zakdoek of een kam. de handschoen mist de hand niet meer, de zakdoek hoeft geen jammernis, en zelfs de sjaal taalt niet naar warmte van kindermeiden en van moeders. - al wat verloren is, is samenhorig. maar…

Lieve critici, ik vrees dat ik geen doel of doelgerichte lijn in de loop der jaren lees van mijn duizenden gedichten. Ik blijf een ventje dat maar schrijft en nauwelijks wil weten of zijn bekladdering beklijft of gretig wordt vergeten. Eergisteren zei mijn dermatoloog: Ik zie een kleine zwarte plek en die vereist even een biopsie. Melanoma…

die ander uit de waagschaal van mijn evenwicht is dat mijn helft die hem tot woorden dicht…

Wie zal de vriend zijn van mijn vriendin, de baas voor mijn hond, het kind in mijn jeugd, de oude man bij mijn dood, wie zal dat zijn als ik het niet ben? Jij? Ach kom, jij bent niets dan twee ogen, die zien wat ze zien, jij bent niets dan het uitzicht: een zon schijnt, een appelboom bloeit, een stoel staat in het gras; vreugde, verdriet, weet…

Ik wil alleen maar zeggen dat ik het niet weet. Dat ik het allemaal niet zo duidelijk zag, zoals gebleken achteraf. Het tuinhek diende plotseling gesmeerd. De lege plekken op de muur bedekt en vlug vlug de geur van scheerzeep weg. De kalende die Homerus declameerde. De maïsvretende. De charmante die uit Frankrijk parfum meebracht. Hadden…

Daar lopen we. Waarheen? Een tweesprong laat zijn vork zien. We kijken achterom. Er is berusting die wil doden, nadat ze mijn gezicht heeft weggenomen. Alles verdwijnt. Zelfs de duisternis trekt op. ------------------------ uit: 'De gang', 1979.…