Het klappen van de zeis
Dood: daar schrik je
niet meer van. Opa,
mamma's oma en oom Gijs.
Twee katten, een hond
en alle kippen. Je kent
het klappen van de zeis.
Vanmiddag dus bijna verveeld
gekeken hoe vader haar
het hok uit trok. Ze was
zo stijf als een ding.
Geen traan gelaten
toen hij haar begroef
maar later liep je langs
het hok, begon in neus en keel
toch iets te gloeien, als na
zeven pepermunten tegelijk.
Dat lege hok, zo vol
verleden, vol loodzwaar
wachten op niets.
----------------------------------
uit: 'Een pijl door je maag', 1997.
Inzender: rn, 21 oktober 2020
Geplaatst in de categorie: afscheid