Alle inzendingen over afscheid

met kalk trek ik een lijn op de muur rond je lijf een camera is niet nodig zonder schaduw verdwijn je in het donker met een lege koffer in de hand met het rechterbeen stap je een andere tijd in voor mijn oog ben je al uitgewist als je terugkeert zal ik je herkennen aan de kalkresten op je handen…

De oceaan heeft zoveel te dragen evenveel betekenis heeft de nacht misschien kan ik je aanraken de dag onzichtbaar maken in deze onbestemde werkelijkheid zoek ik naar mijn stemgeluid omdat het zwijgen eindeloos lijkt.…

Voor haar, Voor hem. Lief mens In al je levens jaren Was je er voor iedereen Lief mens De jaren tekenen een verhaal op je gezicht Die jij hebt geleefd, en beleefd. Lief mens Als ik in je ogen kijk Zeg je mij heel veel En laat je zien wie je nu mag zijn. Lief mens Soms zie ik een traan in je ogen Een blik, voor begrip of je…

Ik mocht niet mee het was van hoger hand beslist geen specialist wist uit dit lijden nog wat weg te snijden. Wat er van je fout geweven leven bleef, het leefnet op het land getorst was aan de waterkant gemorst op die allerlaatste sparteltocht een donker spoor van vocht nooit meer samen zilten in de zee.…

Toen ik nog ongelukkig was en brieven schreef.. aan dat meisje in Hekelgem bijvoorbeeld dat mollig was en oude wijsheden in zich droeg. Ik verpakte mijn angsten in fraaie zinnen en kreeg er een albatros voor terug die nog jaren woonde op mijn oude kamer. Charles Baudelaire had gezwellen toen hij stierf, groot als appelsienen en ik weet te koesteren…

in verstofte dichtbundels rust haar wezen zij dragen haar ziel op handen van papier zoveel eerste malen opende zij haar hart de taal zong haar ziel terug naar huis…

Dood is mijn vriend. Nog altijd schijnt de maan Naar binnen, uit zijn asbak kringelt rook, er ligt een boek, de radio staat aan. De rozen die hij kocht zijn nog bedauwd. Een scheermesje, een spiegel en wat coke Staan op tafel klaar voor zo meteen. De kachel doet haar best, maar hij blijft koud. Alles is nog precies zo om hem heen - Maar…

Mijn uren gaan voorbij gelijk het zand, Dat langzaam door de dichte vingers vliet En wegvloeit uit de vastgesloten hand; Als water, dat ik dronk, maar proefde 't niet. Ik weet niet of zij bitter zijn of zoet, Ik weet niet, of het zachtkens in mij schreit, Of in mij lacht - het zingen van mijn bloed, Het klinkt zo stil, en 't ver geruis zo zoet…

want afscheid is pas afscheid, als niets er meer toe doet als geen goed, geen kwaad je nog beroeren kan gevoelens doodgebloed dood heeft dat niet dood is pas dood als de liefde weg is maar de liefde kan niet weg zij raakt je aan zelfs in ondraaglijk gemis afscheid is een keuze de jouwe of juist niet dood in leven waar geen…

Betrekken van vroegere kamers Vertrekken van een jong verleden Zeer lang rekken om te merken: Steeds meer op dreef met haltes Trekken op de snelweg naar oud…

ik zag op de bodem van een dekschuit een stukje zilver schitteren ik wist meteen dat jij het was!…

Ach de graven. Niet die in het zand niet de lange gaten in oogverblindend witte muren niet de gevulde urnen of de sarcofagen aan het eind van een onderaardse gang maar de graven in de hoofden, de ongebalsemde beelden die 's nachts tot leven komen. De monden die zich laten horen als het stil is. Geheimen die zich openbaren. Paden die niet…

Vaar wel mijn Lief, mijn leven! Hoe krank* is, laas! ’t vermogen* bij de mensen; In God bestaat* het geven Van 't luk en heil, dat wij de and'ren* wensen. 'k Wens dat de Heer U wind en weer, En voorspoed geef in ’t varen; 'k Hoop Gods genade, Zal u voor alle schade Wel* bewaren. O gij weeldige* vloeden* , Brooddronken*,…

er hoefde niets te gebeuren hij belandde vanzelf op een plek aan de rand van vergetelheid hij danste met Aphrodite een lichtvoetig leven tot de muziek verstilde en Chronos hem wenkte hij draaide zich om en reikte de hand van de gevederde dood voor de laatste dans aan de rand voorbij vergetelheid…

Soms was zij heel de dag met zichzelve alleen. langzaam boog zij zich dan af naar de wand en zij verdween in onzichtbare verten; hij bleef alleen achter, wachtende of zij wel keren zou uit dat land. later keerde zij dan, maar zij was zo doordrenkt door vijandige geuren en vreemde, geheimzinnige glansen, dat hij zich door haar kussen verraden…

Tussen de schuttingen berijpt je rust, je magerte die pronkt met een tweelingroos lachwekkend verfrommeld. Over je border zijn alleen maar winters gekomen, lijkt het. Schabbig lig je erbij. Een zootje stengels rest je, dat niets draagt, niets dan die ene margriet, in haar iele dans soms kwansuis kussend je platte gras. -------------…

ze glimlacht de zon door de wolken raakt sneeuwvelden zonder pijn bindt vleugels aan aarzelende voeten kleurt leven en liefde als lentebloesem weet hoe het weggaan klinkt ze is zo zeldzaam poëzie…

gedreven bindt zij verbindt zij lengt zij dagen aan koude nachten waarin zij onverstoorbaar verder werkt nu de tijd harder tikt dan de dag ervoor tot de avond valt zij haar vleugels spreidt en zich, vol liefde, overgeeft aan het licht…

Vanachter het grote raam zagen we de muskusratten florerend in de gracht en ook wel knotwilgen, hoe heerlijk ruig hielden ze de wacht. Maar keek je naar links dan zag je je beste vriend die aan kwam kwam rijden op zijn Flandria fiets tenzij hij orgelles had maar meestal was er niets dat ons verontrusten kon. Jongensvriendschappen in de…

waar de havenlichten wenken vaart stevig onze levensboot met aan boord het veilig anker van niet te wissen herinnering onder azuurblauwe hemelen soms ook stormen trotserend stuur jij de oogst van jou liefde altijd weer in een veilige haven daarop koersend koesteren wij de momenten die wij genoten naast ook zorgen die er waren om voor…

een oude man die naar een bouwwerf gaapt de razernij van koopjesjacht een kamer waar je op je einde wacht je mooiste ensemble hangt klaar in een postume droogkuiszak januari scheurt moedeloos voorbij zoveel jaren bestaan, liefgehad tot op het randje, je dagen gevuld met ardeine genegenheid, zelfs de Wehrmacht heeft je niet kleingetrapt…

Gouden schemering: een mooie laatste avond – maar liefst niet vandaag.…

Nooit windstil De wind waait Dansend Fris uit het oosten Zwoel uit het westen Warm uit het zuiden Vooruit Waait de wind Fluisterend Zo zacht als fluweel Zo fijn als zijde Zo teer als spinnenrag Verder Waait de wind Fluitend Draad na draad Klos na klos Doek na doek Door Waait de wind Neuriënd Langs de zon Langs de sterren…

Los van de aarde van ons geluk en leed laat ik weldra slechts een glimp van mijn leven aan jou en andere naasten na Vergeet mij en laat mij gaan ik kwam slechts even langs en ben nu verdwaald en dolend als een geest Ik kom niet meer terug want na mijn laatste zucht ging ik op in de kosmos en verwerd ik tot aarde en lucht.…

(voor Jeroen van Merwijk) geef jezelf een cijfer van 6 tot 10 aan onvoldoendes doen we niet sla een beurt over of ga terug naar de bajes gooi eens een keer hoge ogen zing een liedje in Braille dat deze keer niet aan dovemans oren is gericht droom je droom in full-colour omdat de tijd van zwart/wit nu toch echt wel voorbij is (of het moet…

ik ren over de melkweg verzamel zakken met sterren draag toverballen in mijn haar ik loop met lampionnen in de nacht vind een verwilderde tuin een oude boom waar de wind in rust een cherub aan de oostkant houdt de wacht ik zoek een meisje wil roepen maar ze heeft geen naam ik keer de spiegel ze hangt aan mij groene ogen smalle lippen…

We eten vers gevangen krab en zitten in de ondergaande zon van tijd tot tijd het tikken van de klok te tellen net als in mijn moeders oude boeken jij zegt ik vind oude boeken wel goed Nog wat wortels en een grap om de onvermijdelijke afscheidszoen steeds weer even uit te stellen elkaar nu niet meer op te zoeken ik weet echt niet wat ik zeggen…

Zijn stap werd traag, al trager dan voorheen, gekromd zijn rug, veel ouder, niet goed meer te been. Men noemt je oud verdriet. Je schuffelt voort tot aan jouw plek... die oude bank. Een traan streelt jouw wang. De tijd, te snel, maakt je bang. De kille winterwind trekt door je botten heen, onzichtbaar draagt hij oud, beroert…

zowel de oorvijg als de muilpeer liggen inmiddels al weer jaren in het museum van gedane zaken…

Ze pakt haar spullen, ze is de maan met de zon – in haar ogen.…