Alle inzendingen over afscheid

Zacht omhooggestuwd vleugels omarmen stilte weg naar het licht toe Verlangen naar een plek waar zachtheid de lucht vult, waar mijn overvolle zintuigen langzaam stilvallen. Een ruimte waar elk geluid fluistert, en mijn geest in stilte mag uitademen. Dromen van een tuin met paden van mos, waar bloemen hun geur aan de wind toevertrouwen.…

Het paradijs waait open. Nog een keer vluchten wij, En verworden van aas tot prooi. Het huis is gevallen. Bliksem, donder slechts Zijn van het hoge rijk nog over. De dag is geweest. Snel valt de schaduw Over wenkbrauwbogen.…

het heeft geen zin om nu nog weg te kruipen in een hoekje met je potlood en je aantekenboekje want de zekerheden zoek je onder versleten beelden -uit het verleden nog wel er is geen duizend-dingen-doekje langs dwingende drang of anti-bloedstolling door vals gezang voor dag- en nachtblinde non-vlinders te verzinnen -zeg dan maar wat ‘zij’…

Er ontbreekt een steen, tussen de stenen, Zijn zwakke huid is in de wijk bekend. Hij had zeer diepe schrammen, ongekend, op hem rustte mijn voeten en tenen. In de nieuwbouw kon hij pijnlijk aarden, zijn metgezellen scholden hem vaak uit. Veel liever had hij de plant met zijn kluit dan de stoep dichtbij hem, zonder waarde. Zijn ouderlijk…

Ik moet opnieuw bedenken wat het betekent lief te hebben, wanneer zelfs de dictator zegt: Ik hou van mijn volk. Achter mijn oogleden ligt een muur van dood. Toch adem ik nog steeds, ik loop, ik heb woorden, en ik dicht. Het leven is mooi omdat ik de dood heb aanvaard. Maar nu, als ik terugkijk, begrijp ik hoe diep ik het leven…

Moeder draagt de zorgen in haar jassen, ziet zichzelf als een ballon zonder lucht. Vroeger leek ouder worden een gerucht, nu rimpelt zelfs brandhout bij de tassen. Zelfs het erf plooit minder en strekt zich uit, naast haar, die ooit zo vlotjes haar jeugd droeg. Blad en hout sprokkelde ’s morgens vroeg, terwijl de winter danste langs de ruit…

donker blauwt het blauw vibrerend diep aan d' hoge einders dezer blauwte blauw een leeuwerik tierelierend hoger almaar hoger aan de dood voorbij…

Grijs wit-glimlachend staat hij daar - achter glas - mijn vader hoe verder ik van het raam weg moet temeer komt hij me nader vermoeid beweegt hij beide handen en ik denk dit is de laatste keer een zaaiend grijs geschenk ------------------------------- uit: 'Schiereiland', 1979.…

je wilde dat het leven een symfonie zou zijn zoals de wereld behoort te zijn je wilde dat licht en duisternis elkaar als vrienden zouden omarmen je wilde staande sterven waar dan ook in een korenveld in een bos of op de hei je wilde staande sterven in de zon tussen stilte en klank in een bloemen veld je wilde…

Het lijkt erop dat alle mooie plaatsjes Verworden tot bus- of cruiseschip destinaties Met de hulp van slimme gidsen Die alles voor de kuddes uitgekiend hebben Dan neem ik liever afscheid van al die mooie plaatsjes En zoek me een gewoon lelijk plaatsje Een mooi, onontdekt lelijk plaatsje Waar geen kat ooit komt Ik, die alle mooie plaatsjes…

Werkers die wel voeren bij de ontzuiling de welvaart vertrossing op radio tv waren boomers die níet reisden met het ov Zij namen de spits in hun filerit mee de top van de pop waren stiekem frits' hits - het dagelijks werk van een radio dj Denk niet dat de staat van Nederlands taal onder zijn vertrek lijdt - dat zijn wij, allemaal…

Voorgoed afscheid moeten nemen, zonder nog een woord, een blik, een aanraking. Nooit komt het verleden terug, noch de pijn noch de vreugde. Zo gaat het leven en toch is de liefde gebleven, de liefde sterker dan de dood, dan het afscheid. Het grote leven gaat verder, met of zonder ons, maar glorievol en teder. Niets is verloren wat werd gegeven…

De rode deux chevaux. We reden het leven, samen naast elkaar, de rode deux chevaux, maakte het altijd weer klaar. Een hobbel, een bocht, soms een plots diep dal, maar steeds weer omhoog, met vertrouwen vooral. - De zon op het dak en de wind in ons haar, het leven leek eindeloos, vrolijk en klaar. De motor zacht pratend, gepiep…

er valt een helicopter naar beneden, zo te zien kan mijn vlieger er al bij. zijn staart beroert de klaver in de wei; het ongeluk is op maat gesneden. aan de flanken rust wat koper en puin, binnen rimpelt het leer tegen het stuur. een onderzoek is niet nodig en duur; hem rest enkel een uitvaart naar het duin. zijn gewrongen blik is pijnlijk…

Kleurige vleugels vlinder glijdt door zomerlucht stilte in de lucht Onder een zachte hemel glijdt een vlinder over het blad, zijn vleugels glanzen als dun glas in het zonlicht. Een trilling raakt kwetsbaar het hart, en de wereld lijkt even stil te staan. De wind wiegt voorzichtig de randen van de bloemen, een fluistering langs stengels…

De kamer was donker; het raam alleen hield nog een licht, dat te sterven scheen. Zij sprak uit het bed: hoe zijt gij zo laat, en uw haar zo wild om uw gelaat? Toen sprak hij met een dode stem, (de blaren ritselden achter hem): Ik kom u zeggen dat ik ga - Nooit keer ik weer waar ik nu sta - Hij zweeg; achter zijn duistere wil viel de…

Ik zet mijn wekker voortaan uit, geen haast, geen files, geen geluid. De koffiemok vult zich op tijd, de krant ligt klaar, ik ben bevrijd. Geen baas die roept, geen lijst vol taken, ik kan nu eindelijk lang uitslapen. En mocht je mij ooit nog eens zien, is het vast op een terras met een glas wijn misschien.…

Er ligt een stervende te sterven Nadat hij lang op sterven stond Te goed voor grond slechts stof affront Neemt hij als taak aan wat eerst noodlot was Wat is er aan de hand Slaat nu zichzelf Wie eens gezwollen als een assen kikvors om anders laatste adem blies Op bed gelegen liggend - hij die Niet niet eten wil Niet weten wil…

Opa is dood Opa ligt in de kist, en met hem een lampje en een sterrenkaart daar heeft kleinzoon voor gezorgd want er is iets wat hem zorgen baart het heelal is namelijk erg groot en of je nu levend bent of dood je kan er makkelijk verdwalen vandaar deze handige sterrenkaart waarop in hanenpoot beschreven staat hoe opa het snelst…

Het leder is van zijn voet gesneden, aan het uiteinde huist breekbaar steen; zijn tegenslag dwaalde in wat verdween, de herfst heeft zijn huid tot nu gemeden. Een rap tempo kon hij niet meer inkopen; nu dolen gestrompel, verdriet en leer; zijn oude huid komt nog niet in verweer en blijft op een voorspoedig herstel hopen. De winst kon men…

hij danste met de dood tot hij abrupt in het duister sprong sprakeloos liet hij haar met scherven achter het verlies was een zwaard tussen haar schouderbladen een stilte huilde diep in haar hart in de namiddagen van eenzaamheid het werd winter de tijd kwam tot stilstand de koude maan toonde haar heldere gloed…

Hoe je sprong op je fiets van Peugeot, voor de laatste keer, wetende: hierna is ''ons'' niet meer. "Misschien is het beter zo, ook al doet het duizendmaal zeer." De gedachte aan jou keert steeds maar weer, al was het niets, en niet meer. En ergens, ook al mag het niet, hoop ik dat je me weer ziet, en ons niet vergeet in het…

Mijn oude goudvis dreef dood in de visbokaal. Ik vergeet hem niet.…

Ik loop voor bij het korenveld Met iedere stap doorbreek ik de stilte In de schemering van een oneindig niemandsland Heb ik je gebracht voor bij de laatste rij populieren Ik loop aan mijn eigen schaduw vooruit Terug naar de wereld De bomen kijken mij na Zoveel er hier verloren gaat…

Soms vertraagt de tijd, wanneer stilte zich vleit over de wereld en de tijd de dag dat moeders handen rust vonden en haar ogen sloten – de ogen die jou ooit voor het eerst zagen. Wat blijft is helder, het stille licht van herinnering: een glimlach, onuitwisbaar woorden die zich nestelen in de kamers van je hart, de geur van thuis, de warmte…

Zoveel soorten van verdriet ik noem ze niet. Maar één, het afstand doen en scheiden. En niet het snijden doet zo'n pijn, maar het afgesneden zijn. Nog is het mooi, 't geraamte van een blad, vlinderlicht rustend op de aarde, alleen nog maar zijn wezen waard. Maar tussen de aderen van het lijden niets meer om u mee te verblijden: mazen van…

Zo zacht Haar fijne lach Zo zacht Ging ze heen In de herberg Vol van leven Klopte hij aan Nog één keer Samen dansen Dol van verdriet De ziel uit Onze melodie De herberg sluit Voortijdig…

De kroeg loopt langzaam leeg Naar buiten, waar het lichter is Zwarte koffie valt zwaar op de maag Maar je leert ermee leven Dag, Geert…

Ik ben een mens die leeft van geluk, voorspoed; de weg naar ontzegging en verboden goed, naar het begin heb ik dikwijls gewroet. De wereld herrees toen ik je had ontmoet. Als een dunne jas zat je om mijn huid, beschermd tegen leugens en een fout woord. Ik mocht je – en wat ik van je had gehoord, dat ik je dichtknoop, blijft mijn besluit.…

OMHELZEN In witte wolken lig ik te dromen van toen Van ruisende wind door hoge bomen Van vogels met hun prille lentetonen Toen klonk alles mooi in harmonie en Was er van gemis geen weten Door duistere wolken, zoek ik nu het licht Waarvoor de zon snel is gezwicht In koude nachten zonder zicht Ben ik bij ’t ochtendgloren nog verloren…