Alle inzendingen over afscheid

Mijn vader wil zijn zwakke stem verpakken. Voor haar is hij niet sterk en muzikaal. Nog vorig jaar bekleedde hij het lokaal, nu ruist hij monotoon door oude takken. Hij omfloerste de winter die ontbrak, het geluk van ons, dat leefde hand in hand. Heel soms dook hij op in een vergeelde krant, nu stapt hij uit zijn zo vertrouwde pak. Eens…

jij trippelde vederlicht de trap af de atmosfeer verdichtte zijn karma rolde zijn warme kanten alle richtingen uit ter aanraking en jij straalde een en al in de liefkoosmode jij aaide streelde de aarde met handen en hart woordloos naar een intens warme nabijheid van liefde het is die eenheid die in samen gaan meerwaarde…

Ik droom met ogen wijd open, Dat jij wakker ligt in je bed, Mij jouw fraaie curven tone, Wijl geen barrière dat belet. Mijn verlangen laat zich voelen, Jouw ogen verraden jouw lust, Ogen als donkre diepe poelen, Lippen die willen worden gekust. Als ik dan mijn ogen sluit, Verdwijn je uit zicht, Is mijn sprookje helaas uit, Jij bent…

We weten niet hoe diep onze wortels gaan maar ze bieden kracht en houvast. Afscheid doet beseffen dat we de ander nooit volledig hebben begrepen of bemind. Maar er is leven, ook na de dood en morgen kleurt weer de horizon.…

Wanneer de hoop zijn belofte nagekomen was was je niet gestorven in de armen van een vreemde terwijl ik aardappelen kocht. Dan was de telefoon niet blijven roepen onder in mijn rugzak. Maar ik kende hem die hoop met zijn beloftes die hij zelden nakomt. Ik wilde je nog even levend houden. Onder in mijn rugzak in de telefoon was…

In mijn land bloeit alleen maar gedoofd licht de schaduw volgt mij bij elke stap weer heen De huizen spreken soms, en tonen hun gezicht En ik verdwijn in zwijgen als een steen Ontstoken wordt er niets meer, zelfs geen gesprek De dagen sluieren eindeloos voorbij Een ontmoeting bergt men op in een gebrek Alleen het water klinkt nog zij aan zij…

er was een tijd van plannen maken van later, ooit, van grote dromen je rende mee met volle dagen het leek alsof niets kon ontkomen tot woorden vielen, stil en koud een waarheid die je niet verwachtte geen hoop op ‘beter’, slechts vertraagd de toekomst vond plots eindigheid hoe leef je door, met wat je weet als niets meer vast lijkt, alles…

De sterren kijken op mij neer, Maantje lacht mij vriendlijk toe, Verdwijnend in de vergetelheid Koelt een briesje m’n hete lijf. In de verte roept m’n moeder Zacht mijn naam in de nacht, Uit het land van verleden tijd, Waar zij al 'n lange tijd verblijft. Voert mij weg uit deez tijd, Op de wolken van m’n gedachten, Einde mijn vergeefse…

het begon op een gewone dag toen alles nog klopte de agenda vol de toekomst open en dan een paar woorden klinken alsof ze ergens anders thuishoren maar ze zijn voor jou ongeneeslijk levensbedreigend tijd ineens verandert kijken voelt adem zwaarder ruikt de lucht scherper ligt elk gesprek dichter op de huid je leeft nog steeds…

I De opkomende zon wacht even om zijn wereld waar die zacht is te kleuren in nieuwe tinten waar een wolk hem geluk brengt ontwakend in sluimerend licht de Soldaat als danser van het woord geboren uit elegantie die liefde ademt II Maar in twilight worstelt de wind zwarte vlekken worden van de hemel gerukt in de kou smelten cellen…

Op Godsakker, daar fluisteren de bomen, ze spreken zacht over de dood van de man. Hij verstoorde hun kalme, vaste plan; wat hij verlangde, stierf in zachte dromen. Ze wilden hem niet op het weidse land, of achter de struik bij de oude kerk, waar mos en onkruid kerven in de zerk, en schimmen fluisteren met hun nieuwe klant. Het land kon hij…

in ons hart ben jij levend gebleven stil en warm, voor altijd daar jouw naam klinkt zacht in onze dromen als fluistering van wie je was voor ons bent, en altijd zal blijven we vergeten niet jou te herinneren herhalen keer op keer jouw verhaal van jouw vriendschap die ons omarmd van de liefde die nooit verdwijnt omdat zij in ons doen en laten…

Vóór haar val was zij al dwarrelend vergeten wie ze was Hartvormig blaadje op de grond. Flora Incognita.…

hij was al los nog voor hij viel zijn hoogte afkomst zijn bestemming nooit geweten een trilling in de lucht onmerkbaar geen geluid van woord of wind het afscheid viel niet zwaar eindelijk alleen geland gerust onthecht een laatste glimp puur zomergoud hartvormig blaadje op de grond…

Je gaf mij woorden, maar niks dan dat — zinnen zonder ruggengraat, lijm voor iets wat je nooit wilde dragen. Je zei: “Ik wil je zien,” maar de tijd bleef onaangeroerd. Ik trok mijn grens in helder licht - niet uit woede, maar omdat ik weet wat ik waard ben. Nu stuur je beelden, Je stuurt geluid. Je blaft als een hond omdat je wilt…

ik dwaal door stille kamers van haar huis waar zij mij had ontmoet en ik werd gekust ze troostte mij en stelde mij gerust het onderkomen voelde als mijn thuis om haar te bereiken was een zware weg waar ik samenwoonde met haar gebrek ik streek de vouwen glad in ons vertrek waar ik verbleef zonder enig overleg nu ik er ben geniet ik van het…

Wat een naam heeft, bestaat ook als zij dood is of weg naar een vreemd land. Of helemaal niet weg maar onzichtbaar in een eigen gesloten ruimte.…

in het vangnet van de taal laten vlinders zich lichter vangen dan de donkere vogels van het verdriet in vrije val danst de woordendanser vlinderend het ochtendlicht tegemoet…

De jongens fietsen samen door de stad, kriskras door elkaar gaan ze op pad. Ze spelen meesterlijk op de pedalen, dartele matrozen uit oude verhalen. Ze trappen op en neer in navy blue en malen traag en sterk op hun pedalen en de cilinders van de scheepsmotoren. En boven alles duidelijk te horen: Het vrolijk gefluit van die zomerjongen die…

zie, wat je gaande weg verzamelt met de ogen van de ochtend aan til het kleine en het grote op voel hoe het verlies zich onthult in de wirwar van al die dingen hoe eenvoudig je in vroeger verdwaalt ondoorzichtige draden van afscheid vangen je in de valstrik van de pijn…

Na elk afscheid weer elkaar terugvinden, dat -- is het allerfijnst.…

toen mijn handen stilte raakten huilde ze ik hield je niet tegen je hoofd verborgen op mijn borst de jaren telden achteruit wees voorzichtig — alles breekt in die dood het brak je hart toen de mijne huilde — wij samen toen het buiten kil werd en donker zaten we samen in een bed vol bitter luisterend naar het krassen van…

Rozegeur , maneschijn opwekkingen snijden doornen krassen op zielsverwanten afscheid nemen doet zo'n pijn. Lentebloesems blijven geuren de zwaluw is alweer in 't land tijd blijft even verdwijnen al in het heelal blauw is 't water de lucht 't leven op de vlucht treurnis werkt verzwaren de takken de last verdriet te dragen…

Dit is haar graf, onder de jonge linden vergaan haar handen en haar zachte ogen. moet men geloven dat wie haar beminden haar eens hervinden en herkennen mogen? ----------------------------------------------- uit: Tweede periode (1929-1933) VII…

In zeven jaren droeg ik zeven namen hoe ik dat deed hoeft hier toch geen vertoog of wel? goed, luister dan naar dit betoog waarvoor ik mij niet langer hoef te schamen in elk geval begon het niet in babel want daaromheen ligt het tweestromenland mesopotamië, moeras en zand daar heb je geen Gedichten punt en el ook al genieten dichters…

Als ik doodga, wat op zich best mogelijk is, hoop ik dat jij erbij bent. Niet dat jij daar zoveel aan hebt, maar ik zou het wel schoon vinden. Dat jij mij aankijkt. Dat ik jou aankijk. En dat ik nog net uw hand voel, voor ik eruit ga zoals een televisie uit de jaren tachtig die je met een ferme tik op z’n zij moest doen zwijgen. Dan ga ik…

Verbinding brokkelt stukje bij beetje, Exact wat niemand ooit verkoos. Maar als jij mijn laatste adem hoort, Luister ik naar die van jou in de troost. Vriendschap werd een stil archief, Iets wat geen ziel ooit begeert. Maar als jij mijn naam nog schrijft, Schrijf ik de jouwe in het zand, verweerd. Lachen sluipen weg als schaduw…

maar ik kan niet vliegen zei het kind jawel zei de engel dat gaat vanzelf als je er maar gewoon aan begint schok je schouders en je vliegt zomaar naar het hemelgewelf dat kan ieder kind dat de aarde te vroeg achter zich liet het kind begreep een engel zal nooit liegen het kind dacht nog even aan z’n ouders’ groot verdriet en kon toen…

en toen ik even aan je dacht zei iemand dat je er niet meer was spoorslags vertrokken zonder dag en zo ging het steeds opnieuw als ik aan iemand dacht die er plots niet meer was en toen ik even niet aan iemand dacht zei iemand dat ik er niet meer was een onverhoeds vertrek zonder dag en zo gaat het steeds opnieuw als jij aan iemand…

Ik huilde om jou, terwijl ik chips at – tranen en zout, een perfecte snack. Liefde was een zomerstorm, nat en wild, maar ik vergat mijn paraplu, en mijn gevoel was nat tot op het bot.…