Alle inzendingen over afscheid

Wegzakkend gevoel het laatste blad aan de boom angst om te vallen Wankelend op een uitstekende herfst waar ik hang te mijmeren en wegdromen over een verleden dat nooit weg was weggeweest; afgelopen zomer van ratelen, ritselen en zich groen wentelen in het blauw, mijn glanzende huid waarop alle koelte wordt gevangen. Dat in de aangrijpende…

Terug in de Tuin van de Liefde, loop ik rond -- tussen grafstenen.…

in onverwachte pijn maakten jouw stukjes leven zich kenbaar in mijn zijn we waren al een leven lang zo close als ik in de spiegel keek wist ik precies hoe jouw oordeel was wat jij vond en hoe wij dan samen handelden met elkaar leven was on losmakend voor ons organisch vergroeid in jeugd en tijd en ouder worden nu komen…

Wat klonk het prachtig toen de wanden van je luchtkasteel met een luide knal gebombardeerd werden, er kogels door de muren braken. De schilderijen aan de wanden trilden. Je gezicht barste in de spiegel. Servies viel uit kasten. Nu had je een excuus om nieuwe te kopen. Oorverdovend mooi klonk het toen het doorzichtige anker op de straatstenen…

Als de laatste kerkhofgangers huiswaarts keren… dooft de wachter de lantaarns en de kaarsen in de kapel werpt een vlugge blik over de graven Sluit zorgvuldig het hek af en bergt de sleutels op in een kluisje die onder een sluier ban groen liggen verborgen de vroege avond valt in zware mist hangt in de l grijze straten op de voetpaden…

Als vlindertje fladderde jij in mijn buik en in mijn leven Als duifje vloog je bij mij weg naar het hemelse licht Als beschermengeltje ben jij nu voor altijd bij mij Mijn sterretje aan de hemel die alle mensen verlicht!…

ze danste tot diep in de nacht ze danste op de muziek van hun korte samenzijn de tekst botste tegen de muur kwam als een boemerang terug de waarheid van hun lied was voor hen verloren de woorden waren leeg ze danste tot diep in de nacht in de dageraad werd ze opnieuw geboren…

Hou me vast, laat niet los alsjeblieft, even nog Hou de tijd tegen ze rent je bijna voorbij ik probeer het maar ze komt dichterbij hou de tijd tegen even lijkt het alsof ik win Ik hou de tijd tegen maar toch haalde ze jou in Ik kan en wil het niet geloven waarom nu en waarom jij? Ik stop en weiger het te geloven maar het komt nu wel…

Het is november, herdenkingstijd voor allen die in Zijn vrede rusten terugkijken hoe elk leven verglijdt Het is november, herdenkingstijd het leven leren loslaten , ten spijt moeten wij in het sterven berusten het is november, herdenkingstijd voor hen dien in Zijn rede , eeuwig rusten…

Niet af te wenden, zal ook jij in schoonheid sterven, mijn laatste, late novemberroos. Eens zo krachtig, nu zo broos, het is slechts een verwelkte bloem die ik zal erven. Ben jij het ideaal, dat wreedheid tegenover zich vindt? Pijn en schade en intens verdriet verblind door schoonheid, ik zie het niet. Ongeschonden, als de puurheid van een…

naar waar ik eens thuis was maar het was er niet meer het was er wel maar ook weer niet anders, hoe, waar waar zijn de plekken waar ik geschaafde knieën viel de straat voor ons alleen waar is het gras om alleen te zijn de hoekjes om te schuilen het was er niet meer maar gelukkig wel nog in mijn gedachten…

Daar sta ik dan bovenaan de trap, die leidt naar het leven, dat zich ontplooit op straat. Ik moet in mijn eentje de eindeloze treden tellen tot ik eindelijk buiten sta. Geen arm die me begeleidt bij het afdalen tree voor tree, de trap laat zijn einde niet zien een eindeloze reis naar benee. Maaiend met de armen om wat was vast te houden,…

aan de overkant van tijdelijkheid in een warme schoot verborgen huist ons verleden in de verhalen van hen aan wiens stam wij wortelen een tijdloze schatkist zonder bodem vol van de herinneringen en sporen die hen in onze geschiedenis bewaart aan de eeuwige overkant van het nu dierbaar verscholen in hoofd en hart leven de mensen en momenten…

Moeder, - de liefste in ons leven stond altijd voor haar kinderen paraat met wijze woorden en goede raad wilde zij haar kostbare gaven doorgeven. levenslang werd zij door de liefde gedreven blijft zij ons voorbeeld dat nimmer vergaat moeder, - de liefste in ons leven stond altijd voor haar kinderen paraat Moeder, die wij u nu moeten…

Je leek een Florentijnse doodspage met je sluike, halflange haar, je matte, sombere gelaat, je engsluitende zwarte tuniek zelfs je ogen schenen git. Je zong met een metalen alt. Ik kon mijn ogen niet van je afhouden en jij keek telkens terug tot ik bloosde. Na het concert bleek je een banale Engelse jongen van een jaar of zeventien met…

Ik weet ook wel dat ik in één van mijn vorige gedichten alle vrouwen over één kam heb geschoren, maar als je met 3% van de bevolking tegenover 97% staat is het niet gek dat dat gebeurt. Als ik naar de mensen luister hoor ik een moedeloze bevolking die denkt dat ze niets anders kunnen doen dan met de massa mee te gaan en daarom ben ik diep betreurd…

voor altijd nu het stof het puin de scherven van wat eens ons zonnig zeehuis was de zon zinkt zelfverzekerd zeker van haar opgang weg in zee…

maïs wordt geoogst de bloeiende aardperen reiken nog even wuivend richting hemel sommige vogels dreigen al te vertrekken hierover vergaderend met hun jaarlijkse gezemel iedereen probeert deze nazomer zo mogelijk nog even te rekken dit jaar is ze weer zo mooi maar toch vormt ze al voorzichtig haar kleurrijke hoofdtooi op het bankje…

We laten elke dag iets los We laten elke week iets gaan We laten elke maand iets vrij Dat weggaat uit ons bestaan Soms is het goed dat dingen gaan Maar soms doet het ook zeer Want soms wil je iets vasthouden En dat kan opeens niet meer Je verliest een stukje van jezelf En je voelt jezelf leeg Maar als het om liefde gaat Brengt…

De najaarswind zingt weer haar naam door de hoge beuken die met rosse blaren staan daar ligt een zerk, vergroend met mos een lentetuil viooltjes is reeds lang verdord. Hij moest niet zoeken om haar graf te vinden zo vaak was hij hier op die plaats geweest er was een draad die hun zielen bleef verbinden zij was zijn eerste en grote liefde geweest…

Nooit ben ik meer in mijn gedachten groot, steeds zeldner denk ik dat mijn werklijk wezen zich tonen zal en durven te genezen van de steeds naderende duidelijker dood. Vandaag zag ik de hemel door het weemlend lover verbleken tot een doodlijk zuivere helderheid. Ik heb mezelf nog van geen ding bevrijd en er is haast geen tijd meer voor mij over…

De dood is niets, ik ben alleen maar naar de andere kant. Ik ben mezelf, jij bent jezelf. Wat we voor elkaar waren, zijn we nog steeds. Spreek mijn naam uit, zoals je dat altijd gedaan hebt, zonder extra nadruk, zonder droefheid. Praat met me zoals voorheen: niet plechtig…

Mind your step jouw reiziger gaat vertrekken maar jij komt liever ergens aan. Watch out voor het leven zonder liefde een bodemloos bestaan. Je zwaait hem uit misschien In sluiers van verdriet een gat in je hart. En je slingert tussen zwijgen en spreken zwijgen mythische tranen komen van ver. Alles is ver en verhalen nog verder…

Mijn lief is als de rode roos de knoppe vers ontsprongen; mijn lief is als de melodie bij snarenspel gezongen. Ik min u met mijn hart, schoon lief, zo teer als met mijne ogen ge blijft mij dier totdat de zon de zeeën zal verdrogen. Totdat de rotsen smelten in de gloed…

’s Nachts zag ik haar aan mijn bed verschijnen gekleed in een stralend wit en lang gewaad ze zei: mijn kind ik kan niet langer bij je blijven ik hoor hoe in de verte reeds de eindklok slaat. En toen ik helemaal van schrik wakker werd schokte mijn hart en lag ik stil te wenen… Nog voor de morgen had zij haar reis ingezet moedig en alleen ging…

Gezeten op een vervallen graf achter een broze zerk, die gekleed is in een mosgroengrijs pak, de stropdas ontbrak zodat ik in het licht van het driekwartsmaanlicht een oude godsvruchtige spreuk uit 1895 kon zien. Wie ligt er in dit ondiepe graf waarop ik zit terwijl de maden over mijn been gaan en wellicht op zoek naar vers nieuw vlees, doch…

En we zagen hoe jij de berg op fietste een slingerend stipje van je overbleef je loste op in de geselende wind geruisloos verdween je in de rusteloze afgrond hoe je onzichtbaar telkens de berg op fietst En hoe we vergeefs turen naar een bewegend stipje dat door de bergen rent…

de Goddelijke kalender is heel anders dan het menselijk brein WAAROM is dit vreselijk voorval gebeurd moeilijk toch zeker niet fijn het Licht kijkt niet naar het jaartal of tijd de nabestaanden zeer ten spijt geloof in het wonder van de wedergeboorte ofwel vernieuwing wordt eerbiedig blij maar natuurlijk rouwen op…

Gisteren is mijn vrouw overleden Vorige week is mijn vrouw overleden Vorige maand is mijn vrouw overleden Vorig jaar is mijn vrouw overleden Drie jaar geleden is mijn vrouw overleden Vijf jaar geleden is mijn vrouw overleden Tien jaar geleden is mijn vrouw overleden Elf jaar, vier maanden en 14 dagen geleden is mijn vrouw overleden…

Wolken laten de zon zwijgen het graf ligt stil onder de regen het grafschrift nauwelijks leesbaar durf ik te lezen in mijn eenzaamheid het rouwproces voltooit zich in aanvaarden dat je er niet meer bent maar jouw stem altijd hoorbaar in het diepst van mijn gedachten waarschijnlijk duidelijker dan ooit vertelt me dat de stilte heilzaam…