Gedichten

gedicht (nr. 3.907):

Uiterwaarden

Je trekt de deken opzij zodat
ik naast je kan liggen
en jou iets kan vertellen
over uiterwaarden

en die brug over de Waal
waar ik overheen ging met de trein.
En dat rivieren mij altijd doen denken
aan andere rivieren in de verte

en boten in de mist
aan andere boten nog verder weg in de mist.
Je lichaam warmer toen ik zei
dat dit alles me herinnert

aan het noordelijk landschap in de winter
waarmee ik verbonden was, polders,
oneindigheid omdat achter die dingen
de zee is. Ik wil altijd terug naar zee,

water fluisterde ik tegen je schouders en je
mond gaf aan dat ik ook zwijgen mocht.
Het raam en het weidse uitzicht waren
groot genoeg voor verdronken woorden.

------------------------------------
uit: 'Schoon schip', 2003