inloggen

Gedichten

gedicht (nr. 4.329):

Kunstberg

Ik dwaal zo graag aan oude bouwterreinen
waar oude wijken worden omgewoeld,
waar voze stegen onder puin verdwijnen
dat op vrachtwagens wordt weggevoerd.

Daar wordt geboord, gebeukt en diep gegraven.
In putten hol als de ogen van de dood
gapen riolen, lang vergeten graven;
oeroude gronden komen maagdlijk bloot.

Ik wandel liever hier dan in de stad
waar 'k loop als iemand die zijn naam vergat:
hier voel ik vaag een schoner wereld worden.

Zuilen en muren streven lijn naast lijn
omhoog, en elke steen is koel en rein
en leeft in een onttogen orde.

---------------------------
uit: 'De stad in', 1964.

Schrijver: Ferdinand Vercnocke
Inzender: bf, 20 november 2020


Geplaatst in de categorie: woonoord

2.0 met 21 stemmen aantal keer bekeken 7.437

Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Johan Corveleijn
Datum:
23 november 2020
Oud, zeer oud, archaïsch zelfs, het raadselachtige woord 'onttogen'.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)