inloggen

Gedichten

gedicht (nr. 4.052):

Weeralarm weer

Mijn vlakke, lage, hogeland hijgt,
schudt, schuift, scheurt
en kreunt. De westnoordwester
beukt in razernij en buldert,

vult de leegte met zijn donderende
vlagen die kinderen wel willen dragen
of staande laten hangen in de
touwen van de storm.

Wat los zit vlucht op reis
naar nergens. Wat vast zit knapt
en kraakt en breekt ten slotte af,
als zwiepend buigen niet meer gaat.

Kijk, afval, na het zinloos zwerven
eerst opgewonden rondedansend, vindt
nu doodmoe zijn einde, laat zich zinken
langs de kanten van een sloot.

En regen striemt en slaat
en laat het water klimmen
naar de stormvloedkering.
sluizen schuiven veiligheid.

Mijn vlakke lage hogeland
wordt, nu gerust, in slaap gesust.
waarna opeens adembenemend, stilte!

De westnoordwester wacht en lacht van binnen
de schaamteloze luwte is slechts opmaat
om opnieuw nog sterker te beginnen.

Schrijver: josephine banens
Inzender: t.t.d.h., 10 februari 2020


Geplaatst in de categorie: jaargetijden

4.0 met 96 stemmen aantal keer bekeken 13.758

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)