inloggen

Gedichten

gedicht (nr. 1.294):

Waak 2

Ik stond op en was opeens gekleed
in mijn oude leeftijd. Een moment kleefde
mijn blik aan het glas dat ik dronk:

mijn hand in brons gerimpeld, de piano onbespeeld.
Ik had nu een bevende toon, wiskundig gevoel voor oneindigheid.
Het was als altijd nacht en ik zag haar liggen

in een zonderlinge eenheid van gemurmel en slaap,
tot ze draaide rond haar binnenkant als uit een wikkel.
Het nest bleef droog, de regen buiten ruiste bedeesd.

Ik wist goed dat dit zou overgaan,
zo lang het verre, jonge lam kon wachten,
bleef ik onbeweeglijk staan, alsof uit de schemer niets te wekken viel.

---------------
uit: 'Waak'.

Schrijver: Peter Vermeersch
Inzender: hjjr, 9 maart 2008


Geplaatst in de categorie: lichaam

2.0 met 15 stemmen aantal keer bekeken 7.543

Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
tania stolk
Datum:
27 maart 2008
Email:
minicooper_51hotmail.com
Vind het een heel mooi gedichtje. Ik zou zeggen laat je inspiratie de vrije gang gaan.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)