inloggen

Gedichten

gedicht (nr. 3.979):

Een haan kraait

De schreeuw van wie
de zon doet opgaan
helemaal in z'n, met
prachtvolle veren bedekte,
eentje. Triomf
die als doodskreet
kan worden verstaan.
Zoals, andersom,
de schreeuw van wie
heelhuids ter wereld komt:
in woede en pijn
je moeder verlaten en
dan toch luidkeels
willen leven en leven.
Onbegrijpelijk, later.

----------------------------------------
uit: 'Wat blijft komt nooit terug', 2002.

Schrijver: Jan Eijkelboom
Inzender: bvm, 15 november 2019


Geplaatst in de categorie: geboorte

2.0 met 282 stemmen aantal keer bekeken 45.929

Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
ellen
Datum:
23 maart 2020
Ja. Hoe meer ik er over nadenk, hoe minder ik het begrijp. Prachtig.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)