Maïs
Soms richt ik mijn ontgoochelingen af als logge,
dolle honden. In hoge maïsvelden liefst,
zoveel geritsel dat je desillusies er wel uit je hoofd
lijken te lopen, voor je uit. Ik roep ze op in al hun pijnlijke
details (Breng terug! Rechtop!) en laat ze daarna
Los! Af! Liggen!, waarna ik me uitstrek tussen stengels,
afgebroken kolven, me afvragend welke gedachten ik
in plaats van die teleurstellingen indien
alles me steeds voor de wind gegaan was: mogelijk
geen. Benauwend toch! Alsof je kamers uit je
ouderlijke huis wegdacht, je ontelbaar-vaak-er-
volstrekt-zomaar-binnen-zijn-gegaan
incluis
-----------------------------------
uit: De Revisor, november 2011.
Inzender: gdg, 12 februari 2014
Geplaatst in de categorie: individu