inloggen

Gedichten

gedicht (nr. 3.494):

Sneeuwuilen

Twee sneeuwuilen, vaalwit,
in een boograam van ruw
metselwerk, model dertiende
eeuw, een mise-en-scéne
treffend gekozen. Niet dat ’t
de uilen wat doet. Ze dromen.
Ze hebben hun ziel ingeslikt.

De resten boeren ze op, zich
de oren scherpend aan honger.
Ze dromen zich een pool-
woestijn, de meren zijn nog
dicht, de sneeuw al morsig
van het bloed. De dieren-
verzorger kan zo langskomen.

Schrijver: Max Niematz
Inzender: JM, 25 november 2017


Geplaatst in de categorie: vrijheid

4.0 met 6 stemmen aantal keer bekeken 3.098

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)