Gedichten

gedicht (nr. 3.918):

Strijken III

Dit kleine werk waarvoor
zij wekelijks komt, doet zij
als altijd blij, gedachteloos.
Zo kent het drooggoed lang haard handen

het zwijgend schikken, strijken
tot de laatste vouw.
Onzeker als zij is geworden
is goed niet goed genoeg voor haar

dus dient de laatste rimpel steeds gestreken.
Op keukentafel en de dunne deken
schept zij een binnenzee van linnen,
zij laat het ijzer stoomschip worden

in haar handen, stuurt het van kant
naar wal, van verlies naar gemis
zoals zijzelf, langzaam eenzaam
allang uit koers geslagen is.

----------------------
uit: 'Opaal', 2006.