Gedichten over ouders

gedicht (nr. 97):

TERRA INCOGNITA

Dacht dat je ver was, vader,
een ander land was,
mijn stem daar niet kon horen,
dat je grijs gestold als steen,
grimmig als een oude boom
nors omschorst was.

Ik kijk naar het omlijst gezicht,
de stroeve blik langs mij gericht.
Wat, als binnenste zich buiten keert,
harde kernen fijn dooraderd blijken,
nerven teer glanzend blootliggen,
ik op sporen van liefde stuit?

Weet dat je ver bent, vader,
in een ander land bent.
Soms spiegelt mijn gelaat in ’t glas,
dan, even, lig je voor mij open,
ben je dichterbij dan ooit.