Binnenvuren
Dit is het wat de schemering mij bracht
verbijstering om de dag, haar korte duren
het willen overdoen van verloren uren
het willen tegenhouden van de nacht
een laatste vogel zingt, en in zijn droeve toon
hoor ik de weemoed van mijn eigen klacht:
'k heb niet geheeld wat ik te helen dacht
ik was niet schitterend maar doodgewoon
op wijsheid in mijn hart heb ik vergeefs gewacht
nu hef ik dus mijn handen niet om loon
maar leg mijn oogst neer, simpel en gering
en buig het hoofd, en vind mijn eerste rust
in overgave aan de schemering
waarin het dovend licht de diepe schaduw kust
- en word mij bij het duisteren bewust
van mijn nog niet gedooofde binnenvuren.
--------------------------------------------------------
Uit: 'Door schemering en dageraad', 1997.
Inzender: IH, 24 januari 2020
Geplaatst in de categorie: vriendschap
daar past het perfect bij. Ik moest 3 gedichten vinden en dit is (nogmaals)perfect! Merci.
Mooie metaforen voor innerlijke processen.