Gedichten

gedicht (nr. 4.017):

Antropoceen

Ik wandel door de straten,
een amalgaam van onderdelen.
Ze zijn met velen, werken samen:
mijn ene voet gaat voor de ander,
ik zeg beleefd een ander dag.

Zij geven op hun tijd de brui eraan,
buiten mij om, gaan uiteen,
en vinden elders onderdak.
Ook in een leven ondergronds
is altijd werk voorhanden.

Antropoceen heet het project
in uitvoering, alles wordt daarin
bijgezet, een oogst als zovele.
Hemelse maaiers maken lange
dagen in een uitdijend heelal.

Later onderzoekt iets de laag
waarin mijn voetstap stil viel,
mijn stem zweeg.

Het wachten is op kosmisch
vuurwerk, speels spektakel,
opnieuw begin.