inloggen

Gedichten

gedicht (nr. 5.100):

Zwangerschap

De generaties voor me,
die waren toch niet meer dan grondstof?
Die mengden zich toch met een doel,
om mij, de jongste god?

En ik zou toch een steen zijn,
een vorm en de reden in een?
Gewoon, ik, slotakkoord van de tijd?

Maar plotseling ben ik zo groot.
Het rammelt in mij en het groeit.
Er komen nieuwe ruimten bij.

Soms ben ik bang. Ik begrijp het
niet goed. Hoe volmaakt is een god
die veranderen moet?

-------------------------------------------
uit: 'Stem onder mijn bed', 1988.

Schrijver: Esther Jansma
Inzender: TdH, 14 februari 2023


Geplaatst in de categorie: familie

2.0 met 170 stemmen aantal keer bekeken 60.656

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)