De kinderen zingen naar een daad. Zij gaan op de zon af vanuit hun straat en stormen langs de ladders van het licht naar boven! Midden in mijn klein gedicht hoor ik dit aan en vraag het groen: of ook ík een zingende daad zal doen? Zeker, wuiven de bomen met hun vlag: kinderen en dichters zijn eenzelfde slag, dat alles kan en alles mag…

dagen van gesloten gordijnen van schemerwerelden van zijn en niet zijn van inbedding in leven en dood dagen van opgaande vliegers van serene stilte van rozenblaadjes van bonheur wat geluk is…

Ik zal mijn dood niet zien in de laatste seconde als mijn lichaam neerblijft. Ik zal niet weten hoe kracht van het liggen naar het dromen wegdrijft. Ik zal niet zijn die ik was als de dood mij leegdroomt en tot de laatste leden stijft. Maar dit verwart mij het meest: het oog dat nu leest, zag nooit de hand die nu schrijft.…

Graan ligt in je handen, wijn glanst in je mond. Je bent van het veld naar het huis gekomen. Je hebt te veel om van minder te dromen. Je maakt een vuur van hout dat je vond. Nu is het tijd om de brief te lezen, die zij van heel dichtbij verzond. Want zij zit naast je: je hand ligt in haar handen, je mond glanst in haar mond…

Windkracht drie beweegt de was en twee manshoge zonnebloemen. Zij maait het gras en zweet een beetje. Een lekke voetbal tegen het muurtje van de schuur. Twee glazen limonade op een uitklaptafeltje. Alles is heel gewoon. Windkracht drie beweegt het riet en twee huishoge populieren. Zij eet een broodje kaas, en morst een beetje. Een dood…

Die achternacht kwam ik mij tegen op een plek Die achternacht kwam ik mij tegen op een plek waar ik mij gewoonlijk niet vertoon. Ik stelde mij teleur. Sprak te luid tegen mensen die mij zichtbaar niet vertrouwden. Ik wilde dat ik vond dat ik naar huis toe wilde en sprak mij aan om hiervandaan te gaan maar dat was zo gemakkelijk nog niet. Ik verloor…

Verzet begint niet met grote woorden maar met kleine daden zoals de storm met zacht geritsel in de tuin of de kat die de kolder in z'n kop krijgt zoals brede rivieren met een kleine bron verscholen in het woud zoals een vuurzee met dezelfde lucifer die de sigaret aansteekt zoals liefde met een blik iets dat je opvalt in een stem…

In de pijnkamer van onthechting overgave deint en dreint alles weten om niets te weten lessen vergeten alles opnieuw van te voren kleine roofridder hard als staal adieu…

Rare jaren, deze jaren, niets komisch veel mislukt rollende stenen zonder mos. Kreupel zoekt de poëzie het huis weer op de warme lamp het kleine leed van pappie-mammie roepen verdriet om de voorbije verjaardag wéér troost de natuur wéér komt op de proppen die ellendige God vermomd nu als VU-student of Nijmeegse nitwit. Maar…

wij zijn de soort die vraagt naar het waarom hoe het voelt om vogel te zijn waarom bromvliegen rondvliegen waarom je dit zei niet dat (bedenk je later pas) wat je liever wilt, cremeren of opzetten mensen die veel aan de dood denken snoepen meer mensen met veel rommel op hun bureau werken sneller is onderzocht zet de zak niet buiten, knip het…

Hij is zo mooi, zo droog, zacht leer, een zaak voor goud, een voor de ouderlingen op tafel neergelegde wel- gevulde, dungesleten kerkezak. De dood is een omhelzing van de wind waarachter van nature niets dan onbruik en dor geraamte zich bevindt. Een pad misschien, hij is zo oud zijn vleugels zijn vergaan, een plant als steen teruggevonden…

Het geluk is overkomelijk. Men plaatst het in een vitrine en gaat aan het werk. Wie ernaar vraagt krijgt het te zien, onder weloverwogen commentaar. Het is gebruikelijk om ’s avonds achterover te zitten en het geluk, zoals dat beschaafd verlicht tentoongesteld staat, te beschouwen. Men stoot de deelgenoot erover aan. Die knikt of zegt heel…

En ongemerkt kwam regelmaat in maaltijden wandelingen, lijn in gesprekken, herinneringen. We kochten kaarten, maakten foto's en deze vitrine met namen van schelpen op kaartjes die het leven had moeten betrappen maar kansloos liet ontsnappen, vergeeld, verregend onder stof; Bontmantel, Watermuiltje, Hartschelp. -----------------------------…

Soms, als gij zwijgt en uit het venster schouwt grijpt mij uw schoonheid als een wanhoop aan, een wanhoop door geen troost te blussen, niet door te spreken, niet door te kussen, even groot als mijn bestaan, en even oud. Dat ik u zien moet en u niet kan zijn, van u gescheiden door mijn eigen ogen, dat gij daar zit, zo buiten mij geboren, het…

Niets is de mens - een rimpeltje een vlekje stof in het heelal waar, als de wind straks liggen gaat, echt niemand meer aan denken zal. Ik zong een liedje voor de zon van licht en warme tijden maar door de zwarte oorlogsrook kwam het niet heen, waardoor het nooit de zon bereiken kon. Een kerstboom straalt is er soms feest? Ik kan echt…

We zijn bij elkaar gedobbeld en zijn donkere handen zijn mij onbekend, die kleine botjes als takjes onderhuids ruiken naar tabak en dure poeder hoeveel kinderen hoeveel vrouwen wonen er in die handpalm ook je dood. Zijn lange nagels, die jagen mij vrees aan voor straks als we maar eerst die hals uit, die nauwsluitende Sehnsucht. Wat doen ogen…

Naar buiten met die woorden! Alsof ze vertaald zijn, misschien niet zo best maar wie weet dat, zó moeten ze klinken.... De straat op met je waar! Wind staat om de monden en oren! veel gaat verloren, flarden zijn verstaanbaar, afzonderlijk- heden nu treden naar voren Olie op het asfalt, hier stond een auto, smeulende peuk op het trottoir…

Het was een vakantie van niets doen, van overgave aan zon, zee en wind, we gaven ons bloot waar we konden, we verschoten ervan. We lazen ons bij, boekten opgelucht tijdwinst op wat nog zou komen, voelden eigen natuur, een herkenbare toon die ons niet had ontluisterd. We liepen veel samen, waadden nooit dieper dan buiten de stroom. Boven…

Voor Leo Het leven heeft je ingehaald met grote, snelle passen, nu zit ik eenzaam op de bank en lig jij in je graf. De foto op de kast vertelt dat je toch hebt verloren het leven haalt ons altijd in al sinds we zijn geboren. De wereld draait op kookpunt door ook verder lijkt er niets veranderd ik pak de telefoon en hoor de voicemail…

Een grijze lucht die urenlang op sneeuwen stond, zich inhield, schuchter toen een handvol vlokken zond als een belofte voor de nacht waarin je wakend lag te slapen tot de dageraad het sneeuwen niet meer tegenhield en je gonzend van geluk de dag begon en uit het zolderraam de eeuwen en de witbestoven akkers naast de landweg overzag,…