zijn leugen was haar waarheid zijn lachen haar verdriet een onvoltooide liefde meer vroegen zij ook niet haar lichaam zijn genieten haar passie zijn gevaar een onderhuidse hartstocht dreef ze naar elkaar hoe blind zij zich ook staarde hoe weinig hij ook zag zij voelden zich gelukkig al was het maar één dag…

Omdat je zo mooi bent, schemer ik mijn dromen alsof ik afdwaal in de nevels van je blik alsof je ogen aan me tornen en je meest terloopse lach me veroordeelt tot boeteling. Zie je niet aan mijn gezicht hoe je me bedwelmt welk clandestiene leven ik ons 's nachts verbeeld hoe eenzaamheid me keldert als woestijnregens en begeerte me vuurspuwt…

De steen bloeit. De steen die niet kan bloeien, Wat bloeit die steen. Zijn bloesems zijn veelkleurig. Gekleurd als de wolken wanneer de maan hen beschijnt, Gekleurd als jouw ogen, liefste, En warm. Gekleurd als vrolijke ideeën, Veelkleurig als golven die tot aan de horizon golven. Wat bloeit de steen, Wat bloeit de steen die niet kan bloeien…

De harpen hangen als koude koorden in al te naakte bomen en schuifelend aan mijn oor het schuchter snarenspel van bloemen op de akker de krokus wordt geboren de wind hangt zeilen uit. Wat wij zelden horen het rillen van de huid het geuren van de liefde als een blank boeket camelia naar méér nog of in elk geval naar evenveel. --…

Gij maakt mij wilder, wilder dan gras en bloemen, ik die al wilder dan water ben hoe zal ik u in mijn hartstocht noemen u die ik nauwelijks ken. Zal ik u lief en beminde noemen in hoeveelheid namen vloeit gij mij uit nooit stond een zomer zo te bloeien in al zijn linden, in al zijn kruid. Hoe zal ik u in mijn kamer noemen als gij schreiend…

Toch staat in je hand geschreven mijn spaanse vluchteling er is geen ontkomen aan je lot wacht in Ispahan maar kom eerst in mijn oksel slapen kleine labrador met de koude voetjes en snik me je vergeetmenietjes onder de linde zal ik dansen met jou mijn speelgoedbeest en ja dan voorgoed vergeten daarna zal ik je frans leren fais-moi…

ik noem je: bloemen ik noem je: merel in de vroegte ik noem je: mooi ik noem je: narcissen in de nacht waaroverheen de wind strijkt naar mij toe ik noem je: bloemen in de nacht ----------------------------------------------------------------------- uit de Verzamelde Gedichten van Jan Hanlo (1912-1969)…

Je hebt het hart niet om de stenen te begeren; maar stenen dauwen als je loopt. Het huis heeft licht gedronken. Wankelend komen stemmen in de oren, de messen zwellen scherp op snee. Plots helt je lichaam iets te ver. Ik ben dit niet gewend, dit snikken van je harde armen, dit warme klauwen in mijn hals De bloemen gillen roze. We…

Je wenkbrauw van goud is boog boven een oog als een groene zee koud je haar lokt in vuur en je wang van rode aarde uit de diepte het brood welt in huid en in melk en doopt op je tong en vertelt hoe je loopt voor de duur van mijn oog - dan eet ik van je, drink ik van je, dan adem ik je adem in en zink ik met de zee die me ziet verder weg…

Aan het eind van de straat kijken twee oudjes door het raam. 'Schat, de vuilnisbak wel buitengezet?' 'Donderpad? Die kat zal ik vuur doen vreten.' Daag het monster niet uit, schrob je eigen stoep vooraleer zwarte ruiters je berijden. Over liefde zwijgen en in stilte lijden. De zee is grijs. Vergeet-mij-niet en ereprijs. ------------…

Met een supergroot vangnet rende Mohammed door de weide. Hij slingerde zijn lange stok in het rond. Koeien gingen op de loop, vogels sloegen op de vlucht. ‘Ik wil je vangen! Ik wil je vangen!’, riep Mohammed tot x keer toe. Wat was hij toch op zoek; al die tijd, al die moeite, al dat roepen. Uiteindelijk viel hij uitgeput van al het…

Zoals een hond, verdrinkend in zijn redders handen bijt, bijt mijn gevoel de reddende gedachte, dat deze nood voorbij gaat en dat zulke nachten eenmaal weer zullen blussen in de tijd. Het eerst verdronkene is de verwachting, de hoop zieltoogt. Maar de herinnering vecht het hardnekkigst. Lieveling! -----------------------------------------…

nacht lig naast me de zee spoelt in lange zwarte golven verzet zich tegen het verhaal het onweer trekt landinwaarts het strand is breed en stil lig naast me raak de zuilen aan leg wat je zegt tegen me aan als ik je ken en je verzamel als ik naar je terugga ---------------------------------------------- uit: 'De liefde verwildert niet'…

De dag gaat dicht als een deur. Jij schudt een sprookje uit je mouw. We lopen langs het duinpad naar de sterren en open gaat de nacht. De lage lichten van de kust beloven meer dan je kunt zien. Een visser staat met zijn lantaarn aan in zee. Het silhouet van een geluidloos schip wordt neergezet tegen de einder en verschuift. Met regelmaat…

Ik vind niet dat je van een mens moet houden. Ik heb het gedaan. Vooral van vrouwen. Er was mijn moeder. Er was een kleuterjuffrouw. Er was een omroepster die het met een uitgever deed. Toen wou ik dichter worden Mijn hart ruimde plaats. Letterlijk te veel. Ook de liefde voor mezelf, een mens tenslotte, strandde. Ik weet nog waar en hoe. Ik…

De boot, waarin zich moet laten schommelen een man. Een vrouw aan wie wordt gedacht, door de man, tot op het laatst misschien. En dan de ogen te moeten sluiten om te zien hoe, bij kalme zee en bij helder zicht, de boot keer op keer, steeds indringender, dezelfde rotspunt raakt. --------------------------------- uit: 'Springvossen'…

Ik vind niet dat je van een mens moet houden. Ik heb het gedaan. Vooral van vrouwen. Er was mijn moeder. Er was een kleuterjuffrouw. Er was een omroepster die het met een uitgever deed. Toen wou ik dichter worden. Mijn hart ruimde plaats. Letterlijk te veel. Ook de liefde voor mezelf, een mens tenslotte, strandde. Ik weet nog waar en hoe. Ik…

Als ooit jouw aanraking geen beroering wekt dan ergernis of niets, als ooit de dagen zich weer sluiten in de aaneengeregen rij van opsomming zonder apotheose als de dood zich in ons heeft gemengd en vreugdeloos met ons aan tafel zit waar alleen nog de verveelde conversatie van de vorken klinkt, als ooit jouw bloed niet meer het mijne is…

Kijk eens naar rechts en vertel me wat je ziet. De constante verandering, nu al onderdeel van onze dagelijkse routine. Dit is de grote dag, de dag van het titelgevecht en het spontane compliment. In de drukte zoek je naar het gat in een gesprek en als op een teken lijkt de aandacht te verschuiven naar geluiden buiten. Het blijft vragen naar…

Geef me je jas van bont en teddyberen. Leg je arm om me heen en al je winterkleren. Zoen me tot ik warm word. Zoen me tot ik spin. Trek je eigen huid dan uit, stop mij er onder in. Sus me met je hartslag: wij ons wij ons wij ons. Maak van dit veel te grote bed een heel klein fort van dons. ----------------------------------------- uit…