lui, loom, niet vooruit te branden slaperig dromerig als een slak kruipend door de dag om uiteindelijk over te gaan in de nacht met duisternis, helderheid onrust, rust luiheid loomte…

Alles is vergankelijk zo ook een gedicht schijnt het zonnelicht lang op het papier dan verdwijnen de letters één voor één niemand weet waarheen jij bent de woorden kwijt en het gedicht is verleden tijd.…

Het boek in de kast is stille getuige van een rustig verleden een schril contrast met nu het leven dat door computer en luide televisie wordt gedreven misschien tegen beter weten in ga je mee met de tijd maar wat is geweest raak je nooit meer kwijt.…

Na iedere regel die ik maak sta ik stil kom ik niet verder zoals ik dit wil zal het zo blijven zal ik nooit meer schrijven?…

Vrij zijn de vogels zo begrensd is de mens, maar niet in fantasie…

Er zijn mensen die hun vermogen goed beheren, maar... de wijze heeft zichzelf in beheer…

Kastelen in de lucht in een zucht klim je er naar toe.…

willem alexander is nu koning is dat nu een beloning ? of moet je dat anders zien misschien zullen we dit pas over een tiental jaren weten of zijn we dit dan alweer vergeten het is maar net hoe je dit wilt bekijken een koningin kun je niet met een koning vergelijken…

vrijdagmorgen zonder zorgen wil jij die met me delen dan ga ik jou verhalen vertellen ik kan ze bijna spellen wil jij ze weten dan zul je ze niet meer vergeten…

Zo zoek je naar woorden en dan komen ze op alsof ze altijd al op die plaats hoorden dat maakt het leven zo bijzonder zonder gedonder of gezeur staan woorden voor je deur je schrijft door en nog voordat dat je het beseft sta je ergens voor voor blijdschap, verdriet en vrijheid en wat nog meer en dat keer, op keer, op keer.…

Mijn smaak is te grof, te onverschillig Misschien zelfs schouderophalend blasé oh, ik ben best wel heel gewillig en vind veel dingen lekker en oké Maar het eten van ’n verfijnd gerecht brengt bij me zelden extase in de mond op mijn tong geen smaakpapillengevecht nooit waart er een piesend engeltje rond toch eet ik bijna alles wat me wordt voorgezet…

Ik ben dichter voor het leven niet des vaderlands ik laat de literaire aarde niet beven maar het is tenminste echt en dat, dat voelt niet slecht.…

ik wantrouw de stelselmatige stelligheid ik vertrouw daarentegen de zoekenden de breekbare geluiden, de brakke tinten van het ochtendlicht de twijfel, in woorden die moeilijk te omschrijven zijn de hapering, de rimpeling in het water de ommekeer in de rechte lijn de wolken voor de zon de zon die achter de wolken schijnt en het woord dat eigenlijk…

Daar is hij dan de grote doorbraak die maakt dat ik weer schrijven kan elke kreet die ik slaak is er één van puur geluk mijn dag kan niet meer stuk.…

Verloren woorden die voorbij komen Die me dwingen te kijken naar niets Gevoelens die omhoog borrelen En het denken wat steeds weer roept Wees positief, kom op wees positief Maar in de stille momenten komt er iets Het negatieve laat zich zien en voelen Het denken laat me voelen Ik hou mezelf voor de gek Moet ik dan altijd positief zijn? Mag…

Kijk niet altijd naar het mooiste wat minder mooi, is zeker zo goed Kijk niet naar het meeste met een beetje minder, prima te doen Kijk niet altijd wat had kunnen zijn wees tevreden met wat je hebt Kijken naar wat je niet hebt brengt onvrede en sjagerijn Dus kijk naar kleine dingen een vogeltje wat fluit De wind die door de bomen ruist handvaten…

Je hebt de middelbare leeftijd bereikt als je bij de keuze tussen een paar verleidingen diegene kiest waarbij je zeker rond negen uur thuis zult zijn.…

Zelfbeklag is voor een dichter prachtig met zijn tedere pen voelt hij zich oppermachtig hij kan het zo omschrijven alsof hij de liefde met de pijn of het verdriet zou bedrijven het is niet ieder mens gegeven om iets te maken van treurnis in zijn leven.…

Ik wilde .. ... ... ... .. .... ..... ... .. ... ..... .... Maar … .... .... .... .. .. .... .. ... .... .. .... Toen .. .... ... ... ..... .. .... .... ... .. .... .... .. Dus …. .. ..... ... .. .... .. ... .... ... .. .. ...…

Ik wil niet klagen kon ik het maar weg jagen je handen zijn een lichamelijk instrument ik heb niet gevraagd om dit mankement ze staan weer krom mijn vraag is waarom een antwoord zal ik daar niet op krijgen ik kan dan ook maar beter zwijgen.…