Ik wil een letter zijn. Ik wil een M zijn. Omdat de M zo potig is, Kan hij waarschijnlijk Ver lopen. Omdat de M van boven Op een berg lijkt. Die vast wel te beklimmen is.…

Ik probeer me in twee te splitsen, de ene helft voelt die rotte pijn, en dan mag de andere helft een poosje zonder ellende zijn. Als dat nou eens zou werken, dan zou ik vaak half functioneren, en de pijnlijke helft voorgoed in de kelder parkeren. Beter half prettig dan heel verpletterd, het is alsof mijn lijf tegen een rots is gekletterd…

Erkenning is een medicijn, soms komt het heel onverwacht, zo maar van iemand, waarvan je het niet verwacht. Een kleine aanraking, terwijl je een broodje koopt, het komt uit het niets, zelfs niet op gehoopt. Zoiets kleins is al genoeg, om een lach te ontlokken, je voelt je opnieuw bij de wereld betrokken.…

We zijn op zoek met z'n allen, soms weten we niet waar naar, misschien kijk je met je ogen dicht, maar 't liefst doe je 't met elkaar. Zoeken naar het antwoord, soms jaren lang, het niet kunnen vinden maakt ons bang. Zou het dit kunnen zijn, of misschien dat, wie kan het me vertellen en wijst het juiste pad? Het pad naar de oplossing…

Natuurlijk zijn ze slecht, dat wist ik al lang, al die pijnstillers, maar nu ben ik toch wat bang. De internist gaf het dringende advies, stop met die Artrotec, u moet het proberen, want ergens zit een lek. Ik slik ze niet omdat ze lekker zijn of omdat ze zo makkelijk glijden, ze verminderen de pijn, laten me minder lijden. Nu…

In gedachten ben ik er weer, aan de Ossenzijlse kolk, hoog zomerse temperaturen, in de lucht geen enkele wolk. Ik kijk tevreden naar mijn zonen, alledrie met een hengel in de weer, ze proberen karpers te vangen, en het lukt ze keer op keer. Ineens hoor ik een plons, en zie zijn hoofd boven water komen, "hij liep daar net toch nog,…

dagelijks dragen de kranten en gooit de lezer op de buis ellende in mijn huis, als 's werelds afgezanten van onmenselijkheid en leed. wat ik daarvan niet vergeet is vaak niet te dragen, doordat ik mij onmachtig weet en schuldgevoel gaat knagen. dan schud ik mijn gedachten op en besef dat ik met te weinig ogen de ganse wereld niet kan…

Uit geen inspiratie worden woorden woorden probeersels een indicatie in de zin van wat het moest worden welnu hier staat het…

de zon schudde van het lachen op de berg nieuwe wijn traant nu zachtmoedig in het glas druiven aan de ranken hangen eindeloos te verlangen naar de eerste vorst ijswijn snikt dan overmorgen uit de most.…

Ontwijk mijn woorden Ontvang mijn blikken Laat het een klank zijn Als regentikken Luister, mijn woorden Ze bespelen het raam Ik hoop dat er ergens deuren open gaan Negeer mijn woorden Laat ze buiten staan Vervang mijn letters of zet ze anders neer Luister, mijn woorden Ze fluisteren mijn naam Ze kwamen vanochtend uit mijn hoofd…

waterlelies zieltogen versaaid op de vijver amechtig snikt de fontein zich dood de zon krult lood de stilte stolt geen kikvors kwaakt het water smoort.…

door het deurgat breekt het licht onweerstaanbaar binnen de klaarte spettert vuurblond om je hoofd de dag slaat vonken in de smidse van je lach de morgen kriekt uitgelaten boven de rivier.…

een naald scherp van aard vindt mijn huid; ruig behaard en teer van vel dat klein steekwapen glijdt dus geruisloos naar binnen, ongevraagd, dat wel een rode bel lijkt geblazen het duurt nog geen tel of in colonne stromen tallozen naar buiten en zijn niet te tellen het is duidelijk ze willen muiten met een pleister als wapen…

blaas mij in het middaguur twee glazen schenk mij water uit de diepe grond sluit de oven scherm je ogen af de hitte smelt de letters in mijn mond tussen mijn lippen kleeft de zilte smaak van gesmolten woorden die ik niet naar buiten schuiven kon.…

koffiedik naar jou kijkend deed ik het espresso verwachtte een klontje meer melk over het hoofd gezien bleef zo ontgoocheld achter - decafé immers niet alle antwoorden zaten in de bonen…

Iedereen pleit voor verdraagzaamheid maar toch zit men vol vooroordelen want hoe het werkelijk is gesteld kan sommige mensen maar bar weinig schelen.…

je spel is een bevel een spin die ik bemin een vangnet dat je weeft waarin je glimlach als een kleinood beeft ludieke tover die mijn zinnen streelt sluwe speler die mijn ogen steelt.…

jij blaast woede door kleding in de kast vult gaten en naden met pijn die je hecht met scherpe naald en ijzergaren rijg je wonden aanéén tot de laatste druppel bloed uit je lekkende hart zich heeft vermengd wachtend op wat verder leeft en erbij komt liggen…

de dood valt als een muntstuk uit mijn wereld loodzwaar valt het terug waar ik niet meer grijpen kan de kassa is leeg opgeslorpt door een hemelse bank windstil geland ik hoef niet meer over te maken mijn nota's zijn geschreven mijn adem van geld is voor immer geveld…

bij het ochtendgloren dippen je lippen mijn ogen hibiscusrood het daglicht kriekt met witte woorden je glimlach open teder schuift de geur van oleander en jasmijn door het halfopen raam onhoorbaar plooit het lippenrood zich open op je mond mijn vingertoppen speuren de kleur van stuifmeel in je haar.…