De weerman voorspelt storm voor zondag harde rukwinden en veel neerslag we zijn het echt beu vinden het niet sneu gaven ze Frank toch maar zijn ontslag!…

Ze hielden zich lang verscholen maar hebben steeds minder angst ze durven steeds meer rond te dolen en de vraag is wie is nu het bangst zij die blijven hopen dat het niet zo vaart zal lopen zij die menen dat het getij nu anders moet verlopen steeds vaker kruipen ze een voor een uit de riolen de vieze bruine ratten wie stopt ze…

Marilyn kon niet weten dat haar John een jaar later werd vermoord...…

je bent pas vrij als je nooit gevangen hebt gezeten als je geen enkele belemmering meer hebt op te geven of te vergeten dan ben je vrij toch zul je tot je dood altijd in die ene gevangenis verblijven in die ene van jezelf die ene van mij…

Hoe eenzaam kan je samen zijn Twee levens naast elkaar Twee golven uit fase Hoe leeg kan samen zijn Hoe kan je praten met elkaar Zonder ook te luisteren Zonder begrip of inleving Hoe kom je tot elkaar Opeens kan je vervreemden Twee handen op twee buiken Twee zielen twee gedachten Opeens ben je twee vreemden Een samenspel twee keer…

soms begrijp ik onze wereld niet als ik in de ogen van die uitbehandelde ondraaglijke pijn zie en radeloos verdriet en ik zie dat ze smeken we kunnen dit niet aan we willen dit leven niet en toch worden ze gedwongen om in ellende door te gaan en dan zie ik beelden van vluchtelingen op Lesbos die zich stierlijk verveelden ziekte honger…

waar de ochtendzon ons wakker roept waait een lentebries het frisse weten van de nieuwe jaardag die wij vieren mogen met vogels in de bomen die deze dag bezingen zoals langs de oever van de sloten rondom ook de sneeuwklokjes door violen begeleidt wit en vrolijk klingelen er is er een jarig hoera slaat de radio aan juist op het moment…

het voelt triest van binnen nu jij er niet meer bent die lege plaats in ons huis waar je nooit aan went de klok is stil gevallen tijd houdt op te bestaan geen enkel uitzicht om nog op weg te gaan de morgen wenkt niet geen zon die mij omringt een sombere verlatenheid die zich overal opdringt ooit komen wij weer samen na die noodlottige…

Gelijk aan Adam werden zij uit klei gevormd de tafel die voor hen toen draaide is ruim gezien, gelijk aan onze plaats op aarde, bij al wat draait is daar de wet van middelpunt en vliedende kracht voor keramisten krachtveld voor creatie. Je kent de wet van kindsbeen aan in speeltuin of de kermis zweef, ook tolde je met armen wijd op eigen kracht…

het water daalt en daalt struiken worden zichtbaar en wat overblijft verhaalt van mensenstreken de mens versiert de mens verstiert met wat hij achterlaat wat hij is vergeten het water daalt en daalt nam het dit keer maar eens niet mee ach ze weet de plastic soep is al dik genoeg in zee * * 17-02-2020: het water daalt…

Op het naaktstrand bij Domburg propte ik Ilse's slip in haar gitaar...…

Zij keren nooit ofte nimmer terug toch levenslang met ons verbonden ook dood - vliegt de tijd heel vlug moeizamer genezen - de open wonden van die te jong of plots zijn weggerukt een naam op een steen zijn gebleven een foto op een gedachtenis gedrukt zo houden wij hun afscheid ten leven hun ziel die naar 't hogere is gestegen onder Gods…

ooit las ik iets over een moeder zij verloor haar kind en dan probeer ik me voor te stellen hoe hartverscheurend zij dit wel niet vindt een versnipperd moederhart in duizend stukjes voor altijd weggewaaid door de wind een kristallen vaas voor eeuwig versplinterd en net zolang duurt het voor zij ze allemaal terug vindt misschien heb…

[Dit schreef ik voor een moeder, die haar zoon zo ontzettend mist] Oud en nieuw Met oud en nieuw dit jaar ben je in verwarde toestand het huis uitgelopen lieve zoon. Als je emotioneel raakte ging je vaak naar het water. Daar sloeg het noodlot toe, in dichte mist ben je in het water terechtgekomen en verdronken. Enkele dagen…

Dionne Stax leest mij elke dag het nieuws voor, in onze badkuip...…

Laatst liep ik voor heel even Langs het landschap van mijn leven Die ik goed had opgeborgen Achter heuvels had verborgen Tot ik laatst achter die heuvels keek Het landschap daar te liggen bleek Ik was heel even in de schrik Toen keek ik om me heen en ik Zag hetzelfde landschap weer Rook het voor de tweede keer Hoorde klanken van verleden…

Een pad met duizend straten Nu links, misschien rechts En dan verlaten Verkeerd zal ik niet gaan De goede weg is onbelopen En ben ik ver vandaan…

Hier gebeurt het. Daar is ver weg. Gisteren is overleden. Morgen niet geboren. Hier, waar ik nu sta. Daar, waar jij nu bent. Hier en nu en daar verandert alles. Hier en nu en daar en nergens anders tikken alle klokken eeuwigheid. Hier en nu en daar is het leven leefbaar. Gisteren beleven is ondoenlijk. Morgen voorleven veel te zwaar…

Kent u ze hebt u ze weleens gezien? die mieze muizerige kleine vogeltjes die je bijna niet ziet je ziet ze plots maar net niet onder struiken of achter boomstammen wegkruipen zich verschuilend ze houden zich verborgen om niet te zijn wat ze zijn en toch toch zijn ze die onooglijk kleine vogeltjes de koninkjes van dit jaargetij…

elk jaar dat jullie samen zijn is beter weer dan voorheen door de ontdekking in elkaar dat wederkerig vol de passie is jullie feesten en luisteren elkaar met meer dan vol geluk doet jullie blijde gezichten stralen ons verterend als zoete streling elk jaar wanneer deze dag komt vervuld ons met liefde en plezier daarom vieren wij deze…