In eigen stilte en eenzaamheid nam ik me voor hield ik het bord goed voor me uit, waarop dan wel stond: "de diepgang der dingen". Ik moest hier enig graafwerk voor verrichten. Het zou me van mijn strijd verlichten. Voor velen nam dit proces het zonlicht tijdelijk weg. Aan mij presenteerde het, het krachtig sterkste en zéér schoonste bevrijdingslicht…

in zijn 360 graden horizon, zag hij alleen veel beton. want, in het centrum van licht had hij totaal geen uitzicht. in dit duister gesloten ansicht, zocht hij de pen en schreef een gedicht. over de grijze massa beton, én hoe hij met schrijven zijn licht herwon!…

Was net het vorige verdriet Van onverwacht laten gaan Te boven gekomen, had net de Meeuwen begroet die mij Koninklijk wiekend naar De kust van vrede zweefden, Toen ook jij mij woordeloos Vertrekken liet, jij die de Moed niet had mij uit te Leggen dat de kloof tussen Ons niet meer te dichten viel…

Je geeft je voor honderd procent, bent aardig tegen iedereen, niemand die jou niet kent, en toch voel je je alleen. Ken je dat? Je vriendinnen worden verliefd, hebben geen tijd meer voor jou, je voelt je niet geliefd, terwijl je toch iets anders wou. Ken je dat? Een jonge waar je veel om geeft, maar dan wel als een vriend, hoop je dat…

zou willen dromen nooit meer bij willen komen fantasie de hoofdrol laten spelen niet meer de wonden hebben die maar niet helen zou willen weten hoe verder het verleden te vergeten een stap vooruit en niet constant blijven staan niet meer dolend maar daadwerkelijk ergens heen te gaan…

Daverend schoot de trein voorbij uur na uur elke dag alsmaar weer Die trein, hij stopte nooit voor mij desondanks hoopte ik ‘t elke keer Denderend sneed één stuk metaal als een kogel langs de stille nacht Met eigen ritme, in zijn eigen taal sprak hij dat hij mij had verwacht Woedend hortte ‘t staal langs mij krijsend nodigde zijn ijzer…

Van eenzaamheid word je eerst dan bevrijd als je toelaat dat een ander met je mee lijdt.…

Ik streep de dagen op de kalender door alsof ik wacht op iemand of iets was het maar zo ik wacht op Godot.…

als je alleen bent kun je nooit iemand roepen het is prachtig weer of ik zak weg in een zowel het weer als de afgrond maar toch: blijf roepen je was immers nooit zo stil!…

In een web gevangen van boosheid en verdriet doch met stil verlangen dat iemand je tóch ziet. Je doffe ogen staren je voelt je machteloos niks is te verklaren alles lijkt zo troosteloos. In de steek gelaten sta je langs het spoor je wilt je leven laten niemand geeft gehoor. Plots word je aangesproken door een manspersoon de spanning…

Lach, en de wereld zal je toelachen. Huil, en je huilt alleen. Zing, en de echo zal antwoorden. Zucht, en het zal oplossen in de mist. Geniet, en de mensen willen je zien. Verdriet, en ze keren om en gaan weg. Zon, en je maakt veel vrienden. Regen, en je verliest ze allemaal. Dans, en je huis is geliefd. Zit, en de wereld gaat aan je voorbij…

Avond van eenzaamheid liefde, een val waar je in trapt niet de manier om te worden bevrijd van leegte waarin je wegzakt zelfvertrouwen gevonden, de kracht van je hart blijkt, ligt het werkelijke minderwaardigheidscomplex in de maatschappij waar het hart niet langer rood van liefde is, maar zwart van het rottingsproces gevoed door razernij…

steeds kouder is de wind het had al lente moeten zijn maar steeds kouder de wind zoals altijd…

Een dagboek zwart beklad met een beetje kleur misschien- Wist ik dat het over was want eerder kon het niet verliezen- Daarom zing ik een afscheidslied van eerder- Om je te laten weten dat ik aan je denk altijd.…

Iedere keer wanneer ik me afvraag zou het mooi weer worden vandaag kijk ik naar buiten slaat de regen al weer keihard tegen de ruiten.…

“Wandeling” Ik loop ik wandel het zandpad slingert de oneindige horizon Ik loop ik wandel omlijnd door stilte haar stem verloren Ik schreeuw ik fluister ik roep ik luister De stilte zwijgt vertelt niets meer en de wind,… waait het antwoord van mij heen! Ik loop ik wandel naar niets naar nergens Elke stap…

“Alleen” Langs het raam, door condens beslagen lopen figuren als vage schimmen achter hun schaduwen aan hersenspinsels vervaagd en vertraagd vanuit een troebel verleden waar het niet was wat het leek waar de waarheid geen werkelijkheid is en de dagen in twijfels aan je voorbij razen en de nachten in nevelen van…

Zie nu toch eens hoe gelukkig ik ben ik loop zelfs de gehele dag te stralen Vraag of ik verdriet heb en ik ontken wijl ik door mijn leed loop te dwalen Kijk toch eens hoe ik opgewekt lach ik smul met volle teugen van ’t leven Zie ‘t vrolijk wapperen van mijn vlag dat duurt zo dikwijls enkel heel even Zie nu toch eens hoe voldaan ik kijk…

Duizend doden sterven een langzame dood. De overvolle leegte in mijn hoofd Wordt gevuld met wensen die ik niet wil. Onder het warme maanlicht Voel mij koud en eenzaam Omringd door duizend-en-een gedachten. Mijn gebroken handen Proberen te maken wat niet kapot is. Met gebroken hart Probeer ik te lijmen wat goed vastzit. In de verte zie ik het…

donkerbruin ogen doordringend in mij in nachten vol zwarte veren onvergeten de tijd zonder gedachten te keren ingesleten vergeten wachtend op dagen eenzaam op weg naar geen weg terug…