kreukherstellende fase bleek een vals plat geen keuze slechts twijfel door antwoord verwoord geleende tijd sterft weg in de verte…

Je zetel bij 't raam met lange jaren gevuld, heb je alle mussen geteld bij naam, voor elke mus een bolletje van je paternoster. Het raam ziet op vroeger en joelende kinderen. De zomers daarbuiten verkorten en leggen stof op de foto's in je hoofd binnen en de klok die het tikken vertraagt. Er is iets met de dagen en je kijkt naar…

Lommerrijk bos vertel me jouw geheimen en deel het met de mijne zodat ik de eenzaamheid achter me kan laten evenals de schaduw die over mijn leven trok waardoor de zon verstek liet gaan. Wind der verandering blaas de wolken uit elkaar opdat het licht over de toekomst moge schijnen en somberheid voor eeuwig moge verdwijnen.…

En hij raast maar door en door zonder te stoppen pikt onderweg wat bagage op evenveel als hij verloor zelfs zijn eindsbestemming is niet zijn rustplaats hij gaat door voorbij het einde met een wisselende stemming niets kan het halt laten houden de rails zijn zijn enige weg na jaren neemt de snelheid af om te eindigen in het koude hij…

een deuntje, fluitend door de nacht, een kater, die op paring wacht, een open hemel met sterrenpracht een dompelaar die hikt en lalt, brallend een vuist naar boven balt en dronken in een voortuin valt een jongen die zijn meisje kust, vechtend tegen gezonde lust, zich van gordijnwacht goed bewust een fietsbel, rinkelend langszij achter…

ik heb een hekel godsgruwelijk aan uitgezette lijnen uitgestippeld zet ik mij af ik kweel niet in kwatrijnen wacht mij af ik schuw geen vijand ik zal u nog verbazen ongekende woorden verdraaide feiten verkeerde been…

Bij 't vallen van de avond maakt ze zich op in de stad te gaan zoeken naar aantrekkelijke heren, ze voelt zich tip-top in kleren die flatteren. Zal ze hem vinden de levensmaat? Er zijn genoeg vrinden die alleen willen wat haar tegenstaat. Ze loopt langs de gracht drinkt en flirt in kroegen heeft vele kontakten maar 't blijft bij een…

diep in je roep ik om geborgenheid onpeilbaar diep je warmte om mij heen diep in je zoek ik naar geborgenheid voor wie ik ben en wat in mij verborgen is…

Je ademt zoals je leeft Onrustig en niet bij de tijd Een secondewijzer zonder richting Een leven waarmee je lijdt.…

Afgesneden van de liefde solitair huiveren in Den Bosch zuurstofarmoede als enig metgezel introduceert Damocles Adonis. Het zwaard dat doorklieft een eenzaam en dor bestaan van een vruchtbare relatie als een winter die naar lente verlangt.…

O, de eenzaamheden van de zomer, het ongebreideld ruisen der bomen, bruisende korenvelden uit zwarte aarde. O, de eenzaamheden van de zomer, de branding der terrassen, tinkelende glazen vol bedwelming. Zo eenzaam is de zomer: de zachte roep der duiven in het woud; het dorsten naar haar lippen als rode wijn.…

je ging weg en nam de zon mee en een stukje van mijn hart alles lijkt wat grijzer maar tòch ben ik wel wijzer dan te zitten treuren ik maak mijn eigen kleuren en die zon komt ook wel weer terug met jou…

Ik probeer de wind te vangen De rusteloze wind Het is een soort verlangen Dat ik nergens anders vind Ik sta op de storm te wachten De storm zal als hij komt Mijn eenzaamheid verzachten Tot zijn gesprek verstomt Dan ga ik weer begeren Dat hij zich in m'n armen legt Het lukt me niet te leren Van dit eindeloos gevecht…

In zijn witte kamer zit hij zwart te wezen geest op slot gordijnen dicht Zonnebril spiegelend in eenzame kaarsvlam de sleutel is zoek zoek het slot of vind het einde…

Ik val en val dieper en dieper in een put vol gedachten in een put zonder bodem Ik val en val dieper en dieper zal ik er ooit uitkomen? Ik val en val dieper en dieper gedachten vliegen langs me heen een wervel storm waait in mijn hoofd Ik val en val dieper en dieper ik wens een bodem dat de storm gaat liggen leegte. Ik val en…

Zwaar drukken de eiken een stolp over de schemer. Zijdelings gloeit rodondendron op. Zwaar ook weegt de onweersnacht op klamme schouders. Bladerruisen door de nevel dringt. Het huilen der honden. Het zweet.…

mijn schat mijn hartendief ik heb je lief ik doe je wat aan ik ben met jou begaan voorspel ik wil je wel…

Raam is gebroken nu schijnt de maan zijn koude stralen recht naar binnen snijdende sikkel heult met het duister kerft in het denken tot de dageraad dan verrijst de zon bestraalt met warmte het duister weer weg tot een volgende nacht…

Hulpeloos en kinderlijk zag ik hem, oude man langdurig starend naar iedere passant de inhoud van zijn zakken zag ik in zijn handen beven hoe eindig en toch eindeloos leek zijn leven malende kaken een wippend gebit een grote zakdoek om zijn mond te vegen toen maakte hij vrouwen het hof nu worden zij door hem ontroerd hij geeft…

het hapert in mij de kou flaneert mij voorbij mijn lichaam in vraagtekens ik dans in ongewenning als een vaatdoek door de kouwe blauwte net als auto’s die in de sneeuw blijven steken blijven mijn woorden in de straten hangen scheids waarom geef je rood zo zet je mijn lezers buitenspel gekraakt als een walnoot…