waar hij zich zacht omsluieren wil door het deken der eenzaamheid vervaagt een verlangen dat diep verscholen knaagt aan de pijn, zijn verloren dromen aanhoort hij het leven in wanhoopskreten waar nachten vervagen in het niets van zijn leven…

Een diep verlangen naar het eindige kruipt traag en wenend in dikke strepen naar de stilte van het oneindige In het vragen naar vergetelheid kan de nacht mij vinden, een vuistgroot op mijn kussen, er ontbreekt enkel nog een afscheid Sterfelijk vergruist de rand van de dag nu voorgoed, geluisterd en diep gedacht schrijf ik de woorden…

Het verdriet in mij maakt mijn nachten wakker en schrijft de leegte op papier. Onder blauwe tranen cirkelt mijn hand,woorden razen tot in de kleinste plekken. Verkleumd en onnavolgbaar zoekt mijn schrijven de windstilte in de striemen van de onophoudelijke vlekken. Wat blijft er van me over als mijn zinnen enkel verlatenheid vinden…

zie de realiteit vervagen in dromen waar niets wat het lijkt nog werkelijk is laat wat ik voel de fluistering breken waar stilte sluimert in de schreeuw van een hart en hoor wat ik denk steel mijn dromen waar alles heel vaag eens is geweest…

Ik ween zonder gezicht in de stilte van de straten met moegelopen voeten vertel ik de huizen over diep vergeten rust. Ik staar zonder ogen, adem nauwelijks een zucht mijn lippen gillen stille klanken, zelfs de eenzaamheid schuwt verlaten stadsbanken. Ik spreek zonder mond, mijn stem draagt geen naam de nacht valt uit de hoogte,…

Ik woon in speekselloze woorden, in licht dat net niet uitdooft, in een huis dat niet wil horen. Ik loop wat zachtjes door maar vind geen onderwerp dat me zoekt, geen enkele voetafdruk op een zachtwollen doek. Ik laat mijn lichaam zakken maar vind alleen een afdruk van uitgeleefde tranen, een onderworpen ziel in de tijd achtergelaten…

Het laatste rondje is geweest toch hangt hij nog aan de bar geen huis waar hij naartoe kan gaan het is voor woorden te bizar. Aangespoord door de barman pakt hij zijn plunjezak en gaat het leven heeft hem niets te bieden en hij slentert over straat. Daar verderop brandt nog een lichtje hij telt z'n geld, het is genoeg zo slijt hij…

op maandagmorgen haast ik mij door kille koude straten een verdwaalde meeuw scheert laag voorbij duikt op een plastic bakje friet met een hoofd als een vergiet en mijn hart vol gaten loop ik door en door en door die kille koude straten…

Lange dagen, uren op je kamer doorgebracht, al je vele vragen, tja, wat had je dan verwacht? Lange nachten, de slaap die niet wil komen, einde van je krachten, wakker geschrokken uit je dromen. Eenzame uren, alleen zul je moeten overleven, veel te verduren, en altijd weer je liefde geven. Missend verdriet, om hem, nog na vele lange…

Toen het verdriet onder jouw huid kroop, zag ik je wenen langs de rand van je hand. Eenzaam gevangen zuchtte je mee, tot jouw wereld onmachtig in het duister vergleed. Toen de nacht achter je aan sloop, zag ik je huilen langs de rand van jouw angst. Schuilend in verlangen klonk er een schreeuw, tot een traan stervend jouw wangen…

Ik wil vliegen op de wolken maar mijn armen doen zo zeer ik kan alleen maar vluchten voor het aankomend noodweer Ik wil dansen langs de huizen maar mijn benen zijn vermoeid ik kan alleen maar vluchten voor de regen op komst De mist is niet zacht om op te lopen ik pletter er steeds weer doorheen en als ik op een wonder zou hopen zou…

Wat is pijn Als je geen zachtheid kent Wat is verdriet Als je niet door vreugde wordt verwend Wat zijn verlangens Als ze worden vergeten Wat is stilte Als het lawaai is verdwenen Wat zijn tranen Als er geen liefde meer is om te bewenen…

Bewust keek ik hem niet aan, "Wat een zwaarmoedig jong", "Waarom wil hij maar niet gaan?" Dacht ik, bijtend op mijn tong, Ik vraag hem nooit meer hoe het gaat, Als hij met zijn "helpende hand", Weer eens bedelend voor mijn huisdeur staat, In zijn duisternis beland... Met zijn woorden houdt hij me vast, In zijn stilte zuigt hij mij…

kwetsbaar ben ik, en teer, vanbinnen. je ziet het niet aan me, maar ik lijd. vanbuiten lach ik als mensen om mij lachen. het doet me niks, zeg ik. maar vanbinnen, vanbinnen sterf ik van verdriet.…

Je blik is zo wezenloos zo helemaal zonder pit, ik wil zo graag weten waar jij met je gedachten zit. Je kijkt zo treurig staart zo stil voor je heen, van alles blijf je afgezonderd en je bent het liefst alleen. Je hebt dringend hulp nodig en kan de strijd alleen niet aan. ik kan alleen maar toekijken en naast je blijven staan.…

Opgeslorpt door de eenzaamheid kruip ik terug naar vroege jaren waar ik een ontzettende sprong van mijn leven heb opgeslagen. Verward door het goede in het kwade ben ik vele nachten blijven vallen in een gedempte angst om de duisternis te verlaten Benaderd door klappertandende dromen heb ik mijn stijve voetafdrukken nooit kunnen overdenken…

ze was als een taxi ze nam iedereen op taxerend taxiënd de wereld op z'n kop ze was als een taxi iedereen reed mee maar na vele ritjes nog steeds niet tevree ze was als een taxi werd veel gevraagd maar er was er geen die haar heeft behaagd ze was als een taxi alles en alles kon tot de motor haperde en het sterven begon ze was…

mag ik huilen wanneer een woestijnroos haar traan heeft laten vallen mag ik voor haar knielen wanneer zij een blad verliest mag ik voor haar bidden wanneer zij de koude van de nacht moet overleven en mag ik voor haar sterven wanneer de zon haar traan ontneemt…

Onvermoeibaar, trok zij verder, met een grenzeloos vertrouwen, nooit van rusten nog gehoord, groeiende vechtlust zorgde ervoor dat zij het eindpunt haalde, op zichzelf.…

'k Voel me verloren in een grote wereld waar onrecht steeds de overhand heeft, waar mensen elkaar blijven vermoorden de één niet wil dat de ander leeft. Ik ben een vreemde in mijn eigen dorp waar mensen elkaar niet meer groeten, en iedereen zijn eigen leven leidt waar we verplicht nu dingen moeten. Vroeger toen iedereen elkaar kende…