nachten gehuld in tranen stil verdriet ontwaakt liefdeloos verlaten huilt hij zich in slaap vindt zijn troost in dromen lacht de sterren toe verscholen in het duister verdwijnt de eenzaamheid…

Minuten tikt de klok steeds weg Er lijkt geen einde aan te komen Ik zit te wachten op bericht Zal het ooit nog komen Uren tikt de klok steeds weg En de uren gaan steeds sneller Ik wacht nog steeds waarop ? kijk wanhopig op de klok Dagen tikt de klok steeds weg En de dagen worden jaren En het wachten waarop Heeft geen zin, laat het nu…

Verborgen is mijn wereld in het slenteren van de tijd, ik probeer de minuten te wekken achter de muur van mijn strijd. Ik open en sluit de deuren van bezeerde dagen, en zoek naar een hemel waar ik kan bedaren. Al ken ik alle uren van verdriet en pijn, ik blijf toch sterren strooien in een wereld vol verwachting, waar ik me van sombere…

Toen was ik nog samen Nu ben ik alleen Toen had ik geen vrienden Nu meer dan één Toen leefde ik thuis Nu leef ik intens Toen was ik een volger Nu ben ik een mens Toen was er liefde Nu is die er weer Het is alleen anders Het is voor mezelf dit keer Kerst wordt eenzaam Rustig en alleen Het is voor mijn toekomst Ik moet er doorheen…

Klein Bang en Onzeker Een meisje Ze lijkt zo sterk Maar zwak vanbinnen Voelend Als verlaten Alleen En in de steek Gelaten Weet niet wat Weet niet hoe Maar doet het er ook toe Ik zal verdwijnen In het niets Een zuchtje wind Verdwijnend in het niets Is alles wat ik ben…

aangespoeld verlangen gebroken in golven markeren bakens van mijn wezenlijk bestaan afdruk na afdruk zorgen achterlatend balancerend op grenzen zee keuzes latend richtingloos op zoek naar toekomst gebroken in zorgen verlichting tegemoet…

Lamgeslagen door verdriet eenzaam door verloren jaren loop je moederziel alleen en er is niemand die je ziet. De vuilnisbak is nu je restaurant en een bosje jouw toilet je handen was je in een vieze sloot en er is niemand die op je let. Slapen doe je onder een brug of ergens in een portiek een dokter heb je nooit gezien want je bent nooit…

De buren zijn vandaag haastig vertrokken. Zo heb ik uiteindelijk toch nog kijkend uit het raam van de flat met hen kennis gemaakt. Zag nog net de achterkant van het verhuisbusje aan het einde van de straat. Hiernaast trekt nu niemand de WC door. Wat een eenzaamheid!…

Ik voel me alleen en verlaten maar niemand heeft het in de gaten; iedereen leeft maar door Echt belangrijk ben ik dus niet niemand hier die mij echt ziet; iedereen leeft maar door Als ik nu niet meer zou leven niemand zou daar wat om geven; iedereen leeft toch door Ik voel me verlaten en alleen ik weet echt niet meer waarheen, want…

Dans in het licht. Laat jou de dood verjagen. Die koude duisternis mag ons niet komen halen. Dans in het licht Laat jou de eenzaamheid verdrijven. Zodat zelfs op de mistigste vlaktes, de zon me nog kan halen. Dans in het licht. Laat jou de woede sussen. De woede over de eenzaamheid die de dood heeft gebracht.…

Aangekomen bij een stil metrostation, staar je gedachteloos naar het perron. In je hoofd klinkt nog net het macabere sonnet over het ritme van leegte dat de metro zong. De deuren sissen dicht voor je beseft dat die zwarte leegte jou betreft. Jouw eindige bestaan. Voor je dit voelt ga je met rappe spoed je eind aan de horizon tegemoet.…

Ik weet geen raad Met hoe je nu bent Voor mijn gevoel doe ik niets goeds Terwijl je mij nu door en door kent Ontbreekt het aan een goed signaal Ondoordringbaar, onvoorspelbaar Helemaal Een moeder kwijt, een ander leven Accepteren dat dat hoofstuk sluit Ze heeft je alles meegegeven Je moet op eigen kracht vooruit En juist in deze donkere…

Het vorige gedicht is kwijtgeraakt in een macaber niemandsland waar oktober zich laat horen en duisternis in zwermen neerstrijkt binnen beweegt hij door de kamer alsof hij kan weglopen van een gedachte maar de beelden klampen zich vast en beuken zingend in zijn rug angstig hoort hij zijn leven breken beent nog dieper naar voren en denkt…

Mijn hart bereikt verlangens, maar ik kom er niet bij, het vervaagt in zoete liefde, maar blijft onbereikbaar, zo ver weg.. Ik kan het verdriet voelen, dat zich langzaam mengt met de leegte van mijn ziel, en de liefde uit mijn hart, maar zo ver weg.. Dan zie ik een puntje licht, dat verschijnt in het diepe, maar het niet verenigen zal…

Mijn bloed is stil Tekent grijze randen Sneller en sneller De tijd verzwaren Zwarte aarde is vertrapt Kreunt verbeten tranen Keer op keer Kwade daden Grauwe handen Wandelen de dag mee Heel even De stilte aanvaarden Een hol slapen Camoufleert gebrekkig Nooit meer Voortvluchtig stamelen…

Ik liep in de stad vannacht Ik liep in de duisternis En ik had even gedacht Dat er niet meer nodig is Ik danste in een lege zaal Ik danste voor een stil publiek En vertelde mijn verhaal Aan een junk in een portiek Ik zocht het licht van boven Ik zocht de warmte van een vriend En heb daar met die junk gesnoven Meer had ik niet verdiend…

Een grauwe lucht met ondoorbroken wolken zal mijn stemming bepalen de dag voor mij vertolken. Grijs en grauw de wereld miezerig slaat de grond tranen lopen langs m'n wangen bereiken zout mijn mond. Ik voel mijn schouders schokken van de ingehouden snik mijn lichaam krom gebogen dat is mijn eigen ik.…

Dan breekt de hemel open Door alle donkere lagen Het zonlicht werpt zijn stralen Op deze grijze sombere dagen.…

Ken je me nog? Ik ben het , met die lach, met dat open hart Ach, je bent sterk, maar zo eenzaam, zo hard en zo ongelukkig Neem me toch terug want ik ben het; die vage herinnering aan wie je ooit was.…

Stil Stilte Hoor ik om mij heen Geluiden zachter Dan de stilte Verbreken Elke rust in mijn hoofd Stil Stilte…