Een glimlach van mijn zoon en ik zie jou verschijnen. Hij weet niet wat het doet bij mij. Hoe kan hij ook, de dood liet jou verdwijnen. Dit gaat al jaren zo en echt het gaat niet weg. ’t Is steeds het onverwachte. Een pijl scheurt door mijn hart, nu ik het zeg. Ik wil jouw naam niet langer dragen. Te leven met een dode, dat is niets…

Mijn boek is uitgegeven Er staan gedichten in geschreven Mijn zo "dichtgrage" vader, mocht dit helaas niet meer beleven Ik had hem zo graag mijn boek gegeven, zijn reactie willen horen Helaas heb ik hem te vroeg verloren Mijn boek heb ik naast zijn foto gezet Misschien dat hij nu een klein stapje verzet Ook al weet ik dat dat niet kan Toch…

vernederd niet zegt nooit dat jij lelijk bent verstoot jou niet omdat jij verliefd bent op geen vrouw maar een leuke vent ook gelukkig helemaal niet dat Hij je lichaam interessanter vindt dan jouw gouden hart altijd om je heen In rouwtijd dat bittere smart oh lief mens geloof Hij is er op aarde plus na de dood…

een gesloten cirkel dichtgeplakt met duisternis beangstigend benauwend gedachten botsen tegen de harde ronde lijn komen als een boemerang terug onontkoombaar onafwendbaar gevoelens vinden geen uitweg gevangen in de cirkel opgesloten uitzichtloos de geest vliegt rond en rond duwt, duwt, duwt met kracht een opening…

Als een kraai in de nacht hoor ik je stem van ver weg. Meedrijvend met de wind ben je dichter bij dan je denkt.…

nooit heb ik mijn vader als troostend gebaar een arm om haar zien slaan of haar een kus zien geven of zien vragen samen met z’n tweetjes uit te gaan ze leken langs elkaar heen te leven ze bewaarden hun gevoelens blijkbaar voor de korte nachten we waren immers tenslotte maar mooi met z’n achten…

Ik voel aan hoe jij je voelt Dat is depressief Dus doe ik extra lief Maar dat maakt geen verschil Jij lijkt nog even kil Geen glimlach die verschijnt Jouw rotgevoel verkleind Ik blijf wachten op jouw glimlach Maak een grapje hier en daar Maar krijg het helaas niet voor elkaar…

Ik ben zo vrolijk en vreugdevol als ik tol Ik ben zo vrolijk en vreugdevol als ik draai en rol In de lucht met de wind die zucht Ik waai mee naar de zee Puffend op een berg Blozend op de zon…

emoties opgesloten achter tralies zwalkend van links naar rechts en weer terug gevoelens gevangen in piekerend denken zoekend naar een uitweg verlangend naar vrijheid…

wees in bloei zoals een plant of bloem zonder moeite doen schenk de wereld al wat je hebt aan geuren en kleuren laat de bij en vlinder proeven van het moois wat je ze hebt te geven en zij zullen zorgen dat jij als dank voort zult blijven leven ja eeuwige roem valt je dan ten deel en echt het vraagt niet veel want diep in ieder…

in het land van niemand wonen vele mensen het land van beperkingen leer ermee te leven het land van ziekte uitzichtloos uitbehandeld in niemandsland spreekt ieder zijn eigen taal zoekend naar lotgenoten die hun taal verstaan zoekend naar hoop begrip medeleven er is geen weg terug naar het leven dat geleefd…

lammetjes huppelend in de wei kalfjes slechts even een blik opvangend van hun moe kuikens worden gemest net uit het ei biggetjes nog niet op gewicht weten het niet maar ze worden opgelicht allen lachen het leven toe de slager slijpt z’n bijlen en messen en na z’n werk te hebben gedaan kan hij ze in het hakblok te rusten slaan hem wacht…

Ik zit op een Zeeuwse duin, ergens in de buurt van Hellevoetsluis. Er waait een straffe wind uit zee. Heel in de verte vaart een boot. Vlak bij mijn hand groeit een bloempje als bloed zo rood. Het is zo nietig klein, met fijne groene blaadjes. Maar lijkt als een juweel zo mooi. Ik kijk bewonderend. Vertel hem wat ik voel. Mijn droevige…

Zal ik ooit durven te kiezen voor mijzelf zonder schuldgevoel zal ik durven ‘nee' te zeggen Zal het me ooit niets meer kunnen schelen wat anderen van me vinden zal ik leren om dat naast me neer te leggen Ik kan proberen mezelf te zijn ik kan proberen blij te zijn met mij Maar zal ik ooit leren mijn twijfel en onzekerheid te…

Bewustzijn Van wat Ik voel Hoe vervelend ik Het ook vind Zal me vrij maken…

bij het opstaan merk je dit wordt typisch zo’n dag zo eentje waarvan je voelt dat hij jou niet mag vol kommer kwel en leed waarvan je bij de aanvang al weet dat je hem voordat hij om is heel snel vergeet zo een waar je jezelf…

Ik wil geen mens meer zijn in een wereld waarin het menszijn zich uit in wreedheden en moordlust. Ik schaam me om mens te zijn omdat velen zich verrijken aan oorlogsleed of de andere kant uitkijken. Ik verafschuw mijn menszijn waarin ik behoor tot het ras dat levens vernietigt en dood en verderf zaait. Toch zou ik graag mens willen…

als kind dacht ik later als ik groot ben dan doe ik dit  en doe ik dat... ik keek vooruit en kon nauwelijks wachten tot ik een bepaalde leeftijd had bij het ouder worden dacht ik soms ach dat komt later wel ik heb nog tijd genoeg want nu vind ik het eigenlijk nog te vroeg en plotseling  is er het besef  nu is het later...  ik kijk…

woorden kunnen soms akelig pijnigen ze kunnen branden ze kunnen snijden ze kunnen kraken ze kunnen knakken en splijten hebben menig hart doorklieft en als je hierdoor intens wordt gegriefd en dit wil beëindigen en uit onmacht dan maar terug klapt dan is er tegenwoordig niemand – behalve ik blijkbaar – die dat snapt…

Ik lig op bed Denkend aan de mensen Die ik ken Hoe ze mij soms blij maken Maar ook soms boos Eigenlijk kan je dan je gedachtes niet stoppen En wil je het liefst dat ze ophouden Of soms wegrotten Maar ja je hele leven ben je met jezelf opgescheept Dus je moet ermee leven Of het accepteren en laten gaan Het zijn gedachtes die komen en gaan…