Hartenkreten

hartenkreet (nr. 23.299):

Het noodlot sloeg toe

Zij trouwden jong
Dol verliefd
Hij droeg haar op handen
Zij was net zo dol op hem
Als hij op haar
Hun huwelijk werd gezegend
Met drie fijne kinderen
Jaren van geluk
Af en toe wat kleine donkere wolkjes
Maar die losten op

Tot het noodlot toesloeg
Sluipend, ja dat wel
Ze werd wat vergeetachtig
Het werd niet zo snel erkend
Zeker niet herkend
Vroegtijdige dementie
Ze was nog jong
Nog maar net vijfenveertig

Zij voelde het aan in haar heldere momenten
Ze huilden samen zo veel tranen
Hij hield haar thuis zo lang
Dat het mogelijk was
Maar ze veranderde schrikbarend
Nee niet haar uiterlijk
Maar ze was niet meer wat ze ooit was
Ze herkende niemand meer
Niet haar man, niet haar kinderen
Het deed zo zeer voor hen

Zo viel de beslissing op een dag
Het was beter dat ze werd opgenomen
Verdriet pijn en afscheid nemen
Trouw bleef hij haar bezoeken
En mede verzorgen
Elke dag ging hij en zag
Met verdrietige ogen
Hoe zijn meisje van weleer veranderde

Op een dag ontmoette hij
Een vrouw in dat verzorgingstehuis
Die ook daar dagelijks
Haar partner bezocht
Ze deelden dezelfde pijn, hetzelfde verlies
Ze groeiden naar elkaar toe
Wie kan ze verwijten dat er liefde groeide
Zo gaan ze samen dag in dag uit
Want ze zijn nu een paar
Met medeweten van wederzijdse kinderen
Het leven gaat door
Toch laten ze niet in de steek

Vandaag hoorde ik dat zijn meisje van weleer
Overleden was
Ze vond de rust die ze zo lang ontbeerde
Wetend dat hij oprecht om haar rouwt
Maar ook troostende armen heeft
Die hem opvangen en koesteren
Zijn verlies ……hij verloor al eerder