Alleen
Het treft me niet.
Nou ja, soms.
Maar hoe komt het dat ik het zelden mis?
Het strelen, de aandacht, het zielendelende vertrouwen.
Het kleffe, het lieve, het romantische zoenen.
Want ik genoot
ik begon
ik ging door
en wilde meer.
Zijn dit de instincten van moeder natuur
die het onbeschroomd laten afweten
en actief langs de zijlijn staan?
Ik weet niet of dit hoort
en of het is als een verdediging.
Misschien wordt ik juist
mijn eigen ondergang
terwijl ik naïef door het leven loop.
Maar dat is me nu niet veel waard
want eigenlijk
ben ik gelukkig.
Zie ook: http://www.wattpad.com/user/PaulaisPetite
Schrijver: PaulaisPetite, 29 april 2013
Geplaatst in de categorie: ex-liefde