Hartenkreten

hartenkreet (nr. 40.117):

Ik zal mijn ogen niet kunnen geloven

Weet je nog dat we met elkaar spraken over :
toekomst, geluk, elkaar vasthouden, tot in de diepste diepten.
Hoe we lachten om de dwaasheden van de wereld.
Hoe we de tijd om onze vinger wonden.

Hoe de ernst tot ons doordrong toen we elkaar diep in de ogen keken.
De angst van dromen waarin jij van mij wegdreef.
Zomaar in het luchtledige, alsof je nooit bestaan hebt.
Maar er bestaan twee werelden,
de ene van mij en die onzichtbare van jou.
Waarin jij wandelt in het witte licht

Ooit, op een morgen zal jij weer mijn zonsopkomst zijn.
Samen hijsen we de vlag aan de poorten van onze nieuwe stad.
Jij zult mij binnenhalen.
En ik, ik zal mijn ogen niet kunnen geloven.