Verhuisde buren
Mijn Afrikaanse buren zijn verhuisd
en de stilte grijpt mij naar de keel,
want slechts herinneringen blijven achter.
Ik weet wel waar ze naartoe zijn gegaan,
maar toch, ik heb ze meer dan vijftien
jaar gevolgd. De ouders in het begin nog
als smoorverliefden op de balustrade achter
elkaar heen zien rennen. Wonderschoon. De
kinderen noemden mij Pipo, omdat ik hen zei,
dat ik zo heet. Soms lag ik op mijn luiewammes
op mijn balkon en zei een kinderstem ineens
'Pipo!', wat mijn somberheid doorbrak. De
jongste reed op een plastikken tractor met
aanhangwagen en ik vroeg hem vaak of hij al
maïs, aardappelen en wortels van het weiland
had gehaald, waarna hij dat bevestigde met een
glimlach van hier tot Tokio. Ik bedoel maar. Nu
kijk ik weemoedig naar die tractor met leuke
aanhangwagen, die nog voor de deur staat.
Geplaatst in de categorie: afscheid