ONTWAKEN IN HET DONKER
In het holst van die vreselijke nacht
klopte het noodlot ruw op mijn deur
Zijn melding ontnam mij alle kracht
uit mijn gezicht vluchtte al de kleur
Woorden gelijk kiezelsteen zo hard
werden grof voor mij neergesmeten
Had het noodlot dan echt geen hart?
ook nu kan ik ‘t maar niet vergeten
Ze spraken van de opkomende zon
mijn blik zag enkel ’t donker zwart
Nergens een glimp van de lichtbron
nergens de blijk van een warm hart
In het zwarte scheen een karig licht
als een praktisch onzichtbaar baken
Teder glijdend gleed mijn deur dicht
het noodlot liet mij zacht ontwaken
In het holst van die vreselijke nacht
bleef mijn toegangsdeur open staan;
Op mijn liefde werd stellig gewacht
dus ben ik die nacht op stap gegaan
Zie ook: http://www.ansentonrijkers.nl
Schrijver: Ton Rijkers, 10 oktober 2020
Geplaatst in de categorie: emoties