Hartenkreten

hartenkreet (nr. 53.923):

Mijmeringen

Herinneringen zijn als wolken,
zachtjes drijvend langs de horizon.
In rossige tinten kleurend,
bij de ondergaande zon,
wachtend op de nacht.
Als stille wateren door de wind
in beroering gebracht.

Gestalten treden nader,
spreken en maken gebaren.
Dat is waaraan ik ze herken.
Mijn moeder met haar schort,
haar vinger geheven.
Ik ben immers haar kind
dat nog de les gelezen wordt..

Mijn vader met zijn pet en brommertje.
Hij moppert wat, dat deed hij ook toen hij nog leefde.
Een persoon die zorgde dat ieder voor hem beefde.
Ik heb geen vrees meer,
alleen een beetje medelijden.

Zijn woede was alleen maar onvermogen,
zijn leven gaf niet wat hij wenste te zijn.
Dat zie ik nu, in mijn herinnering.
Ze leven niet echt.
Toch roep ik ze tevoorschijn.

Net als jou, mijn lief.
Maar jij kijkt niet naar mij.
Nonchalant loop je,
straal aan mij voorbij.
En draait je hoofd opzij.
Je bent mijn man niet meer.
Ik vind het goed,
Het doet niet meer zo zeer.