Hartenkreten

Laatst toegevoegde hartenkreet (nr. 58.753):

Waar het blauw zich hecht

Blauw kleeft aan de grond
stil fluistert wind haar verhaal
herinnering blijft

Onder het riet, tussen slootwal en
schaduw, waar voetstappen niet meer komen maar
licht nog durft te landen, staan zij als herinneringen die zichzelf zijn
vergeten en in stilte bloeien met een naam die fluistert wat wij niet willen verliezen.

Ze zijn niet dapper, niet luidruchtig,
geen vlag in de wind, geen schreeuw om aandacht,
maar hun blauw is het zachte blauw van een ongekende blik die even
blijft hangen en dan wegdraait, alsof iets kleins en kwetsbaars niet zó dichtbij mag raken.

De omzichtige wind kent hen bij naam,
maar noemt hen niet, hij strijkt slechts langs hun tere,
buigzame stelen alsof ook hij zich herinnert hoe iemand ooit iets zachts
en kleins beloofde, en niet wist dat vergeten soms heel stil begint, ergens diep in de mond.

Als je buigt en kijkt, echt kijkt, met twee
ogen die nog durven, zie je geen gewone bloem maar
een zachte echo in kleur, een klein stil gebaar dat weigert te verdwijnen,
onverzettelijk en teder, alsof de natuur zelf even terug wilde fluisteren: ik ben je niet kwijt.