De band met de natuur

Stil bos ademt mee
zonlicht raakt mijn open hart
ik word weer heel zacht


Ik loop traag door het gras,
de wind strijkt langs mijn huid. De bomen
ademen rustig, hun takken vertellen verhalen. Vogel roept
iets wat diep in mij weerklinkt, en ik word stil alsof de wereld even wacht.

Zacht zonlicht valt gefilterd,
vloeibaar goud door het groen. De geur van
aarde stijgt op, warm en vertrouwd. Elk geluid, elke trilling
komt helder bij me binnen. En toch voelt het alsof ik in veilige handen rust.

Bij het water kniel ik, luister
naar de stroom. Hij herinnert me dat alles
verandert en doorgaat. Ik raak het koele oppervlak aan en
ervaar tegelijk mijn hart weer ademen. Spanning lost op in het rimpelende licht.

Als ik wegga naar de drukte van
stemmen en stenen, draag ik het bos nog mee,
een fluistering in mijn borst. Ik weet dat ik opnieuw zal gaan,
om op te gaan in het moment, want daar vind ik mezelf, in de stilte van het leven.

Biografie van deze schrijver

Natuurverbinding Rust Reflectie

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 103