plotsklaps schiet mijn hand los ga ik kopje onder ten onder in totale chaos happend naar adem kom ik boven grijpend naar houvast rol ik ondersteboven troebel is het water waarin ik dreig te verdrinken gedachtes flitsen voorbij even laat ik me wegzinken opeens word ik opgetild als een veertje zo licht meegevoerd de tijd verstilt…

een maori verlost in één minuut een schaap van zijn hete wol drie minuten scheren elke morgen verkoelt mij niet mijn baard en de wol groeien beide vol zonder scheren maar het schaap wordt kaal ik word glad pas mijn trui en scheer me weg…

zon je rolt je stralen van oost naar west over mijn hart zon je doet je best je warmte maakt teder morgenkleur komt op en verwarmt de dag avondrood daalt neder de nacht ziet mijn dorst naar lieve warmte nagloeien van je kern brandt in mij zon geef mij energie om te bidden lief te hebben en te danken zon mijn genie…

Slaap onbewust onderbroken wakker uit anderland donker buiten binnen kaars vlam van vuur zuurstof en vaste stof licht nacht verzwakt in schaduw verborgen storm stroom door druk hoog naar laag verplaatsing hier is het stil bewegingloze schijn…

Ik vraag mij af ... toen ik die zonnige dag ineens die bloemen zag tussen kreupelhout en ontluikend groen, ... hoe zes narcissen het daar kunnen doen.…

alles gaat goed het leven is beter zo voor jou voor mij de kinderen lachen weer en zelfs de hond lijkt weer blij je belt mij net als ik jou iedere dag minstens twee keer gewoon om te zeggen dat het goed gaat het niet meevalt maar wel goed gaat maar het huis is zo leeg zonder jou het bed zo koud…

Donkere tunnels vol symboliek verlicht door een enkele fakkel de dood kijkt mij aan en ik zoek een weg naar jou verbonden in gedachten samen één het uur is nabij treur niet mijn lief wij zijn voor altijd…

Een naam op steen als de hare drijft haar terug in tijd door dromen en visioenen in zinloze strijd zij hield zich groot verzorgde de zieken begroef ze nadien en vond zo ook haar zwarte dood…

de volle zalen lokten haar uit haar dichtersschelp ze bracht het woord tot leven om daarna te baden in applaus een nieuwe dichter opgestaan leert ze anders ook genieten ze sprak van warmte en ook wel van een vreemde pijn die haar zomaar kon bespringen in de luie stralen van een late zomerzon en soms in bad het warme water kwam beroeren…

de kinderen komen en brengen mij straks naar huis, zou het? weet zij veel…

als een steen die jij in de vijver gooit naar beneden zinkt en kringen maakt rimpels op het water steeds wijder uit elkaar hoor je dan wat ze aan het zeggen zijn roepend mompelend stil of weet alleen de eeuwigheid waarom we lawaai maken om te zwijgen roepend mompelend stil…

dapper dringt een zonnestraaltje zich door het vuilgrijze venster glijdt dan langs proppen papier, een overvolle asbak en lege flessen bier de ouwe dichter die nu grommend ontwaakt, vloekt ‘verdomme’ terwijl zonlicht op zijn monitor het lezen bijna onmogelijk maakt ‘de ratten’ hijgt hij zwaar en diep als uit een put, dan typt zijn nicotine…

Zwarte lange krullen dansen passioneel klinkt de muziek blote voeten voelen aarde ritmisch in de donkere nacht wijn schenkt alle bekers vol hout knettert in het vuur ogen kijken toekomst in onder het licht van volle maan…

Een vrij gevoel gespannen en toch gelukkig hoe uit je dat? Ik verwar het zelf met geluk al ken ik niet de vreugde door een zwarte blik. Vastgehouden door gevoel weggebleven, vastgehouden ik weet niet waar te staan. Ingenomen trek ik verder op het lange levenspad ik ben niet depri, maar verward. Voor hen die vrezen, met mijn andere…

een lange weg moeten bewandelen wel een paar keer gestruikeld altijd weer opgestaan nooit meer treuzelen nog alleen maar vooruit gaan…

overwonnen stormen zullen jouw geheel als mens zijn vormen wees de kapitein van je schip neem het roer in je handen je zal op jouw koers belanden koester je leven bevaar jouw oceaan geniet van het waardevolle bestaan…

De zaal ligt als een oud schip afgemeerd, er is aan het applaus een eind gekomen. Nu, doelloos op mijn schreden teruggekeerd wordt deze dag mij langzaam afgenomen. De weg voert naar een huis dat zwijgend wacht, de kamer waar een bed mij tergend noodt. Ik leg me neer, verhang mij aan de nacht, de klamme slaap, klein voorschot op de dood.…

Heel veel armen in de goot Lopen niet te klagen Geef ons heden ons dagelijks brood Dat is alles wat zij vragen Vooral in derde wereldlanden Zie je mensen met bange holle ogen Kijken naar lege magere handen Smekend om wat mededogen Daar kun je de honger niet mee stillen Dat begrijp ik ook nog wel Maar liever zouden zij dat willen Dan creperen…

een enkeling slechts vermaakt zich is zichzelf de rest is entourage zaalvulling dienend ter decoratie niet onaardig niet bijzonder alleen maar aanwezig de eenzaamheid van dit samenzijn schuilt echter in het feit dat eenieder zich de enkeling waant…

Wij namen deel aan het verhaal als fasen en facetten en smeedden ons de wetten met trouw als eender ideaal dat het verlies verzette. Jij gaf de namen aan verraad, benoemde lust en moed waar loom hetzelfde bloed dat door dezelfde ader gaat rondom de tafel broedt. Verzworven uit de oude stad naar ongeweten landen, het zuiver zwaard in…