Het lag op mijn lippen om te zeggen Het spijt me voor die tijd Dat ik door medicijngebruik verblind was Vol met vuur en vol met strijd Het lag op mijn tong je te vertellen Dat ik niet wist wat ik toen deed Mijn leven voelde als een achtbaan Waarin ik roekeloos rondreed Een achtbaan vol met scherpe bochten, diepe dalen, in sneltreinvaart…

Je bent hopeloos verouderd Je mechaniek is van jaren terug Je rammelt, stottert aan alle kanten En je bent niet meer zo vlug Je rimpelt, krimpt en bent aan het slinken Ergens lek je in je vel Je bent weliswaar nog niet aan het stinken Maar dat komt vast ook nog wel Je stompt al af, dreigt te verzaken Kan niet wennen aan de nieuwe tijd Hebt…

Twee witte meeuwen liggen op je schoot Rein zonder verdriet Je gezicht is een aangeschoten vogel Die verdwijnt in het riet Zwervende in de nacht Waar ik op je wacht Maar dat weet je niet…

In mijn hoofd is iets gebeurd ik voelde het wel maar kon het niet vertellen alle contact ben ik aan het verliezen waar ben ik nu, waar loop ik heen? wat doe ik of wat deed ik net? herkennen, doe ik je nog als ik bij je ben praat je over me alsof ik al niet meer besta soms tref ik mezelf ergens aan mijn geest begint eindeloos te zwerven…

Recht tegen over elkaar Mijn Ja tegenover jouw Nee Winnen of verliezen maar Als ik inbind win jij Als jij buigt dan win ik Hoe dan ook, er is er één niet blij De oplossing is er niet We buigen en binden geen van twee Niemand die het ziet Beide Kemphanen in serieus gevecht Wat te doen? Want dit is echt Nog geen leven of dood Maar…

Mijn grote geheim is gebleven nooit heb ik er over gesproken niemand weet er dus van daarom is het geheim als ik jou had ingelicht was ik verloren geweest je had het niet gepikt naar nou dat geheim er is toch maar iets tussen ons wat ik niet vertel en jij niet weet ik leef prettig en jij ook dat is geen geheim niemand is het ooit te…

In de bochten van het leven staat een mens soms in de weg afgemeten snelheid rijdend remmen passeren is niet altijd nodig rustig wachten is een deugd kijken, keuren opgelet op gezetten tijden brokken maken zuchten, schelden, knikken die is gek stoppen en al snel vergeten in de bochten van het leven staat een mens soms…

Het is toch zo vertrouwd Jouw warmte in mijn bed die ik zo koester en bemin Het friemeltje aan het voeteind met jouw voet daar tussenin Onze eigen kussens strikt gescheiden op het matras Het vaste ritueel van ieders avondplas De strijd van het erin gaan in de winter haast een hel Jouw zachte ademhaling en de snurkjes die ik tel Gesprekken…

voor mijn vrouw de liefdeloze liefde voor mijn ex de liefdevolle sex geen van beide voldeed en ik wil verder…

Het is in mijn omgeving net als de ark van Noach... Als je geen paar vormt val je buiten de boot…

jij ontbloot het baken waar ik naar zoek ofschoon mijn blikken steeds weer dwalen naar je string die ik duidelijk kan zien, je beha en de contouren van je tepels doch is er in mij geen begeerte verlangen of een gekriebel in de buik en kan ik rustig rechtop blijven staan zonder dat jij bij me een erectie ontwaart jij bent mooi, mooier…

Die sokken Die je daar hebt aangetrokken Of die je wilde aantrekken Dat kan toch niet, zo kun je niet vertrekken Jij vindt ze blauw Ach kom nou! Ze zijn sleets en verwassen je zult ze echt niet meer passen. Daar gaat mijn held, op zijn sokken. Nu vertrokken. Hij is lief Zelfs op zijn versleten sokken.…

Het liep niet recht Maar heel schuin Via wegen van zuid naar oost Mijn weg liep recht Jouw weg liep krom Maar jij kruiste mij We ontmoetten elkaar Als twee lijnen door elkaar Want het liep heel mooi Je zocht iets anders Maar vond mijn weg De weg naar geluk…

Als ik via thuisstudie Mij als god zou mogen bekwamen Met LOI de schepping mocht beramen Dan zou ik met de franse slag Een vrouw creëren in één dag Zo zou ik haar voor het gemak Geheel kneden in een apenpak Ik keek niet op een tietje meer Een hangbuik of een tong van leer Haar handen had ik weggelaten Zo ontstaan er ook door geld geen gaten…

Soms treft mij iets, heel even, achter enkele woorden die je uit waarin vind ik, iets zit verweven, een zuiver en zacht maar lief geluid, zodat ik opnieuw naar je ga kijken alsof ik jou voor het eerst daar zag, laat al die jaren maar verstrijken zolang ik dit bewaren mag. Wat kan ons de tijd nog deren we zijn nog samen, en dus niet alleen…

als ik heel voorzichtig met bijna ingetogen tederheid mijn hand leg in de jouwe, als ik heel zachtjes naast jou ga liggen bijna zonder mijzelf te verplaatsen, als ik overspoeld word door dat wat lang geleden bewust werd afgesloten door mij, dan voel ik me samen…

Die waasdromige blik in je ogen oh, waar denk je toch aan mijn lief je ontkent mijn striemend onvermogen je te bereiken, jij, ontwijkend… instinctief je in mijn armen nemend, stevig vast vruchteloos kussend je lippen en wangen je blanke borsten… witte bergen van albast echter..je negeert mijn hunkerend verlangen je wereld is een andere, ver…

Kennelijk was het voor haar een bekende Zodat zij ontkennend te kennen gaf hem te kennen En ontkennen van het kennen van de bekende Kennelijk geen zin had dit te ontkennen Omdat zij deze kennelijk zeer alom bekende kende Dus bekende zij hem te kennen…

Draag ik weer je felle kleuren Zorg ik voor schaduw tussen jou en het schelle licht Verwonder je je in mijn gerustende woorden Hoop je op een mooi gedicht Het stof om mijn schouders zijn geen oude lappen En jij drinkt ook niet voor niets om jezelf van vocht te voorzien Ik zal al jouw zorgen moeiteloos met een pennestreek willen…

Ook al ga je Maar voor even Kussen wij elkaar - Doe je voorzichtig? ’k Zal op je wachten Je hoeft niet ver Ik weet het Toch vraag ik het je maar - Je let wel op Rust in je ogen Het wordt geen wereldreis - Maar let die ander Hier vlak buiten Ook echt wel goed En dus terdege Op mijn eigen Lieve kleine meis?…