Herkenbaarheid is de basis van emotie van een lach met soms een onderliggende traan Maar onontkoombaar blijft de gedachte aan de eeuwigdurende onoverbrugbaarheid van de sexen maar ook de gemeende felheid van de exen!…

Het leven is Een schouwtoneel Zegt mijn vader, En hij kan het Weten, ieder Speelt zijn rol En krijgt zijn deel Toch heb ik haar Zo lang gemist, Het toneel dat Uit het zicht verdween Toen werken nog De enige remedie leek Om dit bestaan vol Te houden - na ruim Dertig jaren waarin Ik geploeterd heb Om mijn hoofd boven…

De reis naar verzachting, ontkrachting van wat verhard, verward is een levenslange Aan de laatste 'reistafel' zit de dood gezellig aan, schept op, vraagt honderduit en glimlacht Je verwacht de terugreis maar nu blijkt het een enkele reis de dood schrijft je laatste vakantie-kaarten Je levensreis zit er op, voorbij gevlogen als…

zolang het wiel blijft draaien en de lucht fikt zolang zal ik rijden bij nacht de zon zakt niemand weet waar jij heengaat je schrijft in gaten kon ik daar waar jij ooit begrijpt…

Het leven is nèt een show: je speelt een rol - of meerdere - op diverse tonelen. Vermoeiend, soms; overweldigend, vaak; pijnlijk, bij vlagen... doekjes voor het bloeden. Jij ook? Wij samen: speel met mij dan spelen wij samen en wordt het leven (weer) leuk.…

in dit stadium van volgegeten magen in staten staart dit volk in een lege ruimte het zijn vrienden noch maten alles om ons heen zal vroeg of laat sluiten vertel mij nog eens dat verhaal van haat waarin alles verdwijnt in de dood leeg plein leeg bord lege straat de zon wordt warmer en warmer rood het orgel klinkt als die van Manzarek Jim…

Toelichting: uitkijkend vanuit mijn appartement in de “De Hoge Erasmus”op de Zwaan over de Maas, werd ik door mijn buur-vriend spontaan uitgenodigd om echt de 2 laatste kaartjes te 'pakken voor de komende avondvoorstelling van ‘s werelds grootste Zwanen-meer van Peter Tsjaikofski in het nieuwe Luxor Theater aan de Maas in Rotterdam. Een paar uur later…

Je loopt er nu al jaren mee Nog steeds is het niet weg Alsof je niet meer zonder kan Jij had toch zoveel pech Misschien voel je je veilig In de rol die jou zo past Hetgeen je overkomen is Is allang geen loden last Zo ben je met je zielig zijn Uiteindelijk interessant Luistert men naar wat je zegt Toch klopt het van geen kant Om iets te zijn…

Nadat ze ’s avonds de gordijnen sloot zag zij zichzelf in de spiegel even aan Haar ogen, door ‘t lange schreien rood volgden de natte sporen van haar traan Een diepe zucht verliet toen haar keel eindelijk mocht ze even..zichzelf zijn Eindelijk stopte eventjes ‘t spel toneel en kon ze even alleen zijn met de pijn Een blik in de spiegel toonde…

Stel dat gisteren niet bestond en ik vandaag pas mijn leven weer vond dan nog voel ik de pijn van alle woorden die eens mijn hart doorboorden ook al zijn de ruzies bijgelegd en was het niet zo bedoeld, het is wel gezegd met stemmen als een vlijmscherp mes dat aan twee kanten snijdt dat gevoel raak ik nooit meer kwijt daarom draag ik mijn maskers…

het akkerland toont haar contouren in een koud en grijs beeld op zoek naar licht in woorden het is nog steeds koud en kil laat zonlicht langer blijven ik wacht op warmte voor mijn gezicht staan de geheimen nog steeds op mijn pad wij wachten altijd af en kijken door de ogen die alleen maar blijven kijken…

Poppenkastverhalen waar volwassenen zeker puur van balen, het grote en kleine pantomimesteekspel van personages uit ons leven gegrepen die wisselen. Verhalen verzameld van prinsessen die rijk dromen. Van op visite gaan, het mooie kasteel binnen komen. Met scenario’s van verkrijgbare poppenkastpoppen, komt men meestal al een heel eind door de straat…

Vanaf het balkon kijk ik recht op het zwembad neer twee mensen,engels vermoed ik praten geheimzinnig met elkaar raar zij praten zacht er zit voor de rest niemand die op ze let die naar hun kijkt wacht ik loop er heen kijk nog eens goed om mij heen wat doen zij hier waar gaan zij heen in de maantuin staat iedereen er alleen voor…

opgevouwen in een la alsof ik niet besta. ik kan niet weg zonder overleg. ik zit aan touwen vastgebonden, ik lijk voor hun wel een grote zonde. elke beweging die ze maken aan het touw voelt als rouw. ik heb verdriet, niemand die dat ziet. ik heb geen eigen leven. geloof mij, dat voelt niet als een zegen. hopelijk geven ze me…

De wolken werden strijders de wolven werden herders hun uit die andere wereld het waren de verkenners Het vlakke land daar volgde ik hun pad betrokken in dat oneindig spel het eeuwige reuzenrad Toen sloeg de bliksem in naast me achter me voor mij in mij Maar ik liep door op naar die tempel waar de monnik zei schiet op,ze staan…

Critici Probeerden nadruk te leggen Op haar prachtige verschijning Haar voeten, enkels, knieën Deden pijn Zij trok zich terug Probeerde te scheiden Betraande ogen In een getekend gezicht Beelden zichtbaar in de spiegel Haar zelfmoordpoging Bleef onopgemerkt…

Aan 't Sint Jorispad te Naaldwijk woont de lieve zuster Sonnetien in de kunst bekend zeer gezien als dichtend heel puur natuurlijk Haar grote voorbeeld Shakespeare maakte van die prachtige sonnetten allemaal volgens d'antieke wetten de ware kunst scherp in haar vizier William’s drama’s meer nog passie ’t jaar rond geduldig is haar wacht…

de mensen die je tegen komt gokkend aan een ongegeven kast die je, opzijkijkend verrast met een spel op tafel, biljart ik een vriend tot op het bot wij kennen elkaar de gokker is afgeleid wil eigenlijk ons spel spelen ik houd hem af, speel het grof wil niet mijn spel delen ben daarna wel verrast mijn vriend speelt alles uit de kast de…

De danseres Staat voor paal, Stringent Wringt zij Lijf en leden, Muzikaal gestangd, glijdend, Geeft maximaal Zichzelf in minimaal, Onderworpen lijdend.…

Een groepje acteurs nabij Schwanken Bracht tragisch toneel op de planken Zelf vond men het echt Als stuk niet zo slecht 't Publiek vond het zelfs om te janken…