Alleen: mijn geluk en mijn benodigdheden, namelijk God, de stilte en ik, verder niks. Ik mik nergens op, slik alles wel of niet maar brengt me telkens thuis, vredig bij mezelf; liefde en vergeving. Eigen krachtige beleving: God, stilte, ik. Neem verder niks. Heel dichtbij mijn ziel... zodat alles gaat vervagen en alle lagen van tijdsbeleving…

Nog altijd tast mijn hand naar jou alsof je bij me bent. We waren altijd zo vertrouwd, zo aan elkaar gewend. De nacht is vaak zo stil, zo donker om mij heen. Het duister brengt me vrees, ben angstig en alleen. Pas als de ochtend gloort vind ik een beetje rust. Het licht verdrijft het duister, de spinsels in mijn hoofd worden gesust.…

Hij was met recht het kind van Sartre In zwarte kleren had hij rondgelopen Droefgeestige gesprekken gevoerd En donkere gedichten geschreven Veel gerookt en nog meer gedronken De Sartrejaren die volledig aan mij Voorbij waren gegaan hadden in hem Alle treurigheid ontstoken en het Zaad van duisternis had zich weten In te bedden Toen…

rauw verdriet puntige scherven kerven krassen in mijn ziel als uitgedroogde aarde uiteengereten door de zon smachtend naar water is het te droog? is het te laat?…

het maakt niet uit of ik beweeg of stilsta, want sinds je me hebt verlaten weet ik niet meer wat ik doe! het maakt niet uit dat de dag twee keer zolang duurt, want sinds je me hebt verlaten gaat sowiezo alles fout! het maakt niet uit dat de zon achter de wolken schijnt, want sinds je me hebt verlaten zullen mijn tranen niet meer drogen…

voel een traan ah, hij daagt mij uit deze keer echter is de traan de overwinnaar wat gek… het voelt warm aan langs mijn wang normaliter huil ik niet…

Ik droomde altijd van mijn bed in de Berkelse Kerk. Gek hè, maar toch heel normaal voor mij omdat deze pracht in eenvoud de kerk is waar ik thuiskom. De enige plek op aarde waar ik aarden kan. God, als ik zou vragen: mijn bed, geplaatst in de kerk... tussen de houten banken waar ik me zo thuisvoel, om te kunnen dansen, springen, lachen…

Verdronken in schulden Verborgen in verdriet Muren die ons scheiden Kansen die je niet ziet Een andere taal Woorden die niks zeggen Slapen met de vragen Je hebt iets uit te leggen Blikken die doden Als een beeld voor buis Het onwetende Dit was ooit jouw huis Acceptaties op het verkeerde pad Acties bleven wachten Als sneeuw voor de…

tranen nooit getoond nooit gehuild nooit laten merken zeker niet aan jou altijd sterk altijd onbereikbaar te diep te bitter geen controle niet gekwetst niet weer denkend aan wat wij ooit... wij samen voor altijd gemist één kans, nu voorbij elke dag voor jou onzichtbare tranen…

Dinsdag nacht had zich het onverwachte gemeld, Een stem, een adrenaline stoot, een ambulance gebeld. Met zacht en gebroken hart, Naar de opvang gebracht. 2 uur in volkomen onwetendheid, Hersenspinsels gemaakt en verbroken. Leek dan eindelijk gevaar vermeden, En grootse confrontatie gekomen. Het verleden continue in het heden gebracht, Is…

Het is zo makkelijk om keer op keer dezelfde fouten te maken. Het is zo simpel om iemand zijn vertrouwen te misbruiken. Het kost ons ook zo weinig moeite om mensen pijn te doen. Maar waarom kan het niet andersom zijn? Waarom kunnen wij niet doen wat wij verwachten van elkaar? Verwachten wij dan gewoon te veel van elkaar? Kunnen wij elkaar niet gewoon…

Ergens in de diepte waar het mistig is en koud, roert zich een stem donker en oud. Onder een oude boom, in vochtige aarde, staan koningsvarens, ze staren. Weggaan is wat ik wil, naar boven, naar de gouden zon, naar de bron. Kom dichterbij, wees maar niet bang. De zon zal schijnen, warm op je huid. Niets zal je kwellen onder deze…

Omdat jij huilde, kuste ik jou teneinde je wat troost te geven Voor jou zag de hemel grauw; bleef de smart aan jou kleven Nu jij huilde, omarmde ik jou om jou mijn hart aan te bieden In je ogen schitterde het dauw; zou ‘t wonder dan geschieden Daar jij huilde troostte ik jou om jou wat geluk te schenken Plots zag toen je hemel blauw geen…

het is nu toch eindelijk wel gebleken dat een lach de traan doet verbleken…

het lijkt al eeuwen geleden tegelijkertijd voel ik je handen kroelen door mijn haren ( in het nu …) lang geleden, pas geleden? zo zie je maar ... tijd zegt niet zoveel als je verdriet omarmt. het is het enig constante waar je bij kunt schuilen tot er een nieuwe optie zich aandient. geluk…

Pas laat in bed gleed haar ’t masker af pas laat in bed liet zij haar tranen gaan De weg, waarop ze zich destijds begaf bleek de weg van de gemaskerde traan Pas als de maan zijn vage licht gloeide pas dàn blonk ineens haar waar gezicht In de duisternis was dat ’t traan vloeide in ‘t reine eenzaam buiten het voetlicht Pas als het straatrumoer…

Als ik huilen wil maar de tranen willen niet komen troost ik mij met de gedachte dat ik niet de enige ben En dat van tijd tot tijd als de regen bij bakken uit de hemel valt het die verborgen tranen zijn van mij en vele anderen En dat als het ook nog gaat stormen en bliksemen er nog zo veel meer aan de hand is in de zielen van ons mensen…

Het spijt mij, ik heb zo’n vreselijke spijt als ik mij aan het snijden heb overgegeven Lees het relaas van mijn bloederige strijd, die ik hieronder voor je heb weergegeven Het begon allemaal, als altijd, in onze klas toen niemand nog iets van mij wilde weten Mijn hart weende en ik gaf mezelf een kras doch de leraar riep: Wat zit jij uit te…

Voor Selma Gelukkig Nieuwjaar Heb ik je gewenst Ook al was het Wel wat laat Opgetogen meldde Je me dat we elkaar Binnenkort weer zouden Kunnen zien, dag en datum Werden snel bepaald Tot je gisteren Vertelde dat het echt Niet gaat, eerst nog te Veel verdriet, misschien Dat onze afspraak later Nog komt als het je Weer wat…

Het verdriet van de zoon om de vader het verdriet van de dochter om de moeder zo diep, als het verdriet van de zoon om de moeder en het verdriet van deze dochter om het gebrek van haar vader die niet van haar kon houden zoals ze wilde niet meer kon vertrouwen op het bijleggen van geschillen is het diep verdriet van denken tekort…