Ik ben slechts een raam en kijk naar mijn eigen tuin, die langzaam verandert in iets dat ik niet herken of een naam kan geven. Het klimt op in een bloedrode berg, en niets vindt een plek om te rusten— geen veilige haven, geen zachte morgen, alleen een wereld die wegglijdt. En nu barst mijn raam, verpletterd in duizend vergevingen- alle…

Ik loop in mijn eentje door het land waar ze mijn moeder hebben vermoord opgehitst door de politieke knechten van het grootkapitaal, ons land ....dat mijn gedachten vormt ....en mijn verlangende lichaam ....en jouw verlangende lichaam ....verbergt onder collectieve angst ........dat nog steeds gegijzeld wordt ........door de veelkoppige…

Ik loop naast jou, maar jij ziet niks. Niet mijn ogen, niet mijn stilte, niet dat ik breek in elke ademteug. Ik praat, maar m’n woorden vallen op de grond, als glasscherven zonder hoop. Ik besta niet meer, niet in jouw wereld, niet in die van hen. Ik ben vervaagd, uitgegumd, vergeten voor ik kon schreeuwen. Je liep weg alsof ik…

Schoon d'avond valt en tussen de beide grijze gevelrijen het donker zwaar hangt als een klos en overdadig ontsteekt geen hand het licht aan de lantaarnen Zo wentelt plots aan d'ogen u het wonder van een vreemde stad de grijze huizen van u dees' anders zo bekende stede De zonnestralen sloegen hard aan d'aarde over dag en uit het vuur…

Toen eerst goed een wereld op aarde ontbrandde, waar waren de kinderen? Zij lachten en stierven welgemoed. Waar bleven de kinderen? Zij aten hun buiken rond in de honingboom en gingen varen op de vrolijke zee. Trof de bliksem hen niet van de dood? Welnee - zij ademden eenmaal diep en vielen in lachen uiteen. --------------------------…

Rossig, een vinger in een bleke wereld— te zichtbaar om te verdwijnen, te zacht om te blijven. Ze lachten. Niet luid, maar net genoeg om iets te horen scheuren. “Uniek.” Het woord dat mensen zeggen wanneer ze bedoelen dat je nergens past. Jullie zijn geweldig, zei ik met een glimlach die nergens hoorde. Een kleine buiging naar…

Voetbal heeft niks van doen met politiek, Maar bij de loting heeft men toch maar even De FIFA Vredesprijs aan Trump gegeven, Een goudgekleurd gedrocht van een plastiek. Maar ieder weet - sinds mensenheugenis - Wat Michels zei: “dat voetbal oorlog is”.…

Zalig Kerstfeest vergeet het maar een Zalig Kerstfeest want het wordt geen vrede op aarde laat staan in de wereld, die wij besturen Kerst is een Zielloze exercitie dus vooral Zinloos op onderdelen Zondig Zo, dat moest ik even kwijt!…

Mijn schoonmoeder van 90 jaar is aan het verlijden de voorfase van overlijden (of toch niet!) plotselinge ernstige complicaties meervoudige, leggen haar leven lam wij als familie verlijden met haar mee we leggen het accent op verleiden wat nog wel kan, mag of soms moet we doen het bij toerbeurt dagelijks als (schoon)kinderen, wel op maat…

als zo’n Murakami-verhaal draaiend om de vermenging van een verengde herinnering met de regelrechte absurditeit der gedroomde werkelijkheid zo’n klassiek vakantiekiekje gravend tegen verzakkingen van de vertakte kanalisering langs eroderende vestingwallen tegen instromende zeekwallen zo’n fantasie om te verzwijgen als gespierde stier…

Ik sta graag in de belangstelling dan sta ik ook graag in de spotlight op de kansel, op het toneel, in het theater tussen de schuifdeuren of in de open lucht dan verdraag is de spotlight maar mondjesmaat want het moet wel goed afgestemd zijn ik wil de zaal nog zien en  vooral de mensen het gebouw voelen en vooral senang zijn ook in het verkeer…

Als een kleine heer zit hij daar zijn hoed een kroon van zachte flair, het lichtscherm schildert op zijn huid een glans die alle twijfel tegenhoud. Zijn ogen, groot van verwondering, reizen door een digitale kring, alsof de wereld daar hem fluistert “Jij hoort er ook bij, makker.” Zijn handen rusten op het toetsenbord, maar haastiger…

op het napruttelen verwaaiende rookwolkjes de laatste stootjes verhitting de rommelende aardverschuiving een hernieuwde wereld stichten aan na-ijlende paniek verscheurde verbanden opgeblazen vertrouwen ineengestorte levens een open blik overhouden in dood en verderf uitgestorven soorten pandemieën en plagen ondergraven vrede een hand…

Meneertje Klaver voelt zich uitgesloten, Omdat de VVD hem nu blokkeert, Hij reageert daarom geïrriteerd, Maar met dat sop is hij ook overgoten. Hij maakt voor deze keer hetzelfde mee, Wat zíjn partij doet met de PVV.…

Zie, de zee is aan het tranen, vogels ziek, ze kruipen onder blad, je ziet zelfs niet hun klagen. Uit het zicht onttrokken, stil is 't leed, ziektes, golven spatten het wezen uitéén, pijnscheuten springen, zoals stikstof bij nacht de bomen verlaat, 't verschrompelen van ooit gezonde bladeren. Chronische treurnis, mentaal ondragelijke last…

Na jaren dwalen langs vermoeide wegen keert mijn zoon terug, weer veilig onderdak. Het leven, dat hem vaak te hard bejegende, verliest zijn greep, ontspant zich stap voor stap. Hij is te zacht voor hels rumoer van dagen, te fijn van aard voor wat de wereld vraagt. Maar in dit huis, waar muren zachter dragen, vindt hij de rust die ooit zijn last…

de opgezette boom van verlicht denken over breuken en barsten of afgezaagde wortels bloedt inzichtelijk tussen licht flakkerende kaarsen dansen geen poëtische klanken woorddronken van taalliefde en volgeschonken glazige ogen met op rijm gemaakte maaltijden slechts gangen uit het éénkeuzemenu der intergenerationele keuken geserveerd als…

Een hart verscheurd, en toch klopt het nog, een echo in de stilte waar jouw ritme ooit was. Je maakte mijn daglicht kwetsbaar, een zon die langzaam wegzakte, vervagend aan de randen terwijl jij uit mijn leven dreef. Ik rij door, verder en verder, over een weg die haar naam verloor— een weg die ooit van ons was, maar nu slechts leeg aanvoelt…

Op het Corry Konings Plein Daar in Benalmadena wilde ik altijd zijn De Videoclips Dichter voor de toekomst en Benalmadena met je goud en je juwelen zijn daar gemaakt Op het Corry Konings Plein Daar heeft mijn hart mij geraakt Dat Johan Cruyff Daar Beroemd was heeft iedereen al geweten Maar sinds mijn komst zijn ze mij ook niet meer vergeten…

dagen van december gaan onstuimig rond dagen van december doelloos op de grond als nagelaten bladeren waaruit de ziel verdween ze kunnen niet verbloemen dat ik een beetje ween de dagen die verstrijken komen echt nooit weer en je mag best weten het doet behoorlijk zeer...…