Rood

Rossig,
een vinger in een bleke wereld—
te zichtbaar om te verdwijnen,
te zacht om te blijven.

Ze lachten.
Niet luid,
maar net genoeg
om iets te horen scheuren.

“Uniek.”
Het woord dat mensen zeggen
wanneer ze bedoelen
dat je nergens past.

Jullie zijn geweldig,
zei ik met een glimlach
die nergens hoorde.
Een kleine buiging
naar een wereld
die mij liever oversloeg.

Het universum wilde
dat ik opviel,
een herinnering dat verschil pijn doet.

Mijn huid verbrandt sneller
dan ik kan schuilen;
de zon bepaalt zelf
hoeveel plaats ik mag nemen.

Mijn bestaan—
een vlek die zich telkens
weer moet uitleggen,
tot de stem vergaat.

Rossig.
Het klinkt bijna teder,
tot je voelt
hoe vaak je kleiner wordt
om geen brandhaard te zijn.

... Ik ben geen dichter van naam,
maar van herinnering.
Wat ik schrijf leeft niet in woorden alleen,
maar in de sporen die ze achterlaten.

Dit gedicht is geboren uit stilte,
uit observatie en uit gevoel.
Ik ben niet altijd de stem die spreekt,
noch zijn de momenten letterlijk van mij.

Soms lijkt het persoonlijk – laat het zo zijn.
De gedichten zijn spiegels, geen dagboeken.
Ze vangen emoties, momenten van mens-zijn,
en laat jou, lezer, je eigen verhaal ontdekken.

-Nathan ...

verdriet onzichtbaar gevoelens

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 6 stemmen 44