Nevel dat als een gordijn is gevallen over de nacht stilte in een rustig dromen. De aarde is in diepe rust als ze loopt tussen de nevel in gedachten verzonken. In de verte klinkt de echo van de nachtegaal maar er is niets wat ze hoort of ziet ze is door nevel en gedachten omsloten.…

ik herfstte in het monogaam liet jouw gebed de vrije loop plukte uit een verre boom vruchten die ik niet had mogen eten jij snoeide niet terug, maar liet de akker het koren rijpen, pelde mijn behoeftes aan eens mijn gegeven belofte en traanden je wangen op mijn lege kussen nu september ik naar de herfst en sterf in mijn nachtelijke adempauzes…

Als ik 's avonds voor de nachten in het donker kijk, komen gedichten in mijn gedachten. En kan niet wachten moet ze schrijven Dat ze in mijn gedachten blijven. De stilte geeft zo'n rust in mij. Dan voel ik me vrij van zorgen..... voor de dag van morgen.…

En als ik 's avonds naar de sterren kijk en dat ene sterretje zie stralen dan zou ik willen dat er een ladder lang genoeg zou zijn zodat ik het even naar benee kon halen Want in dat sterretje hier ver vandaan zie ik telkens toch ons kindje weer dat van ons weggenomen werd nog voor het was geboren en steeds doet het een beetje zeer Maar…

De eerzucht doet me deze woorden schrijven: wie gaf weer vier, na mooie cijfers die er waren? Veel liever las ik echt kritiek in duidelijke taal, maar dat is dan misschien een nieuw verhaal, dus laat me dit toch weer maar slikken en niet in zelfbeklag gaan stikken.…

onder een tapijt van mist leg ik ’s avonds geduldig al m’n vragen in afwachting van antwoorden laat ik het donker er een nachtje over slapen in de hoop dat ochtendzon helderheid zal brengen…

Elk moment dat er regen valt heb ik tijd om na te denken de kleur van grijs helpt om objectief te kunnen zijn. Niet te euforisch en vrolijk maar tastend in de realiteit naar ongedwongen feiten die een lach, maar ook tranen kunnen maken.…

Waarom jij was zo vol streken gaf me die rust iets, wat ik niet kon weten. Waarom, begroette je zo elke dag mocht dit niet langer zijn je was blauw en nog zo klein. Waarom, kon je me die kracht geven moet ik je aandacht missen waarover in niet kon beslissen. Waarom, niet samen meer fluiten je keek me ondeugend aan moet ik zo, slapen…

Droeg je loden last Nam vier kussen voor je mee Zag je roodomrande ogen Legde een bos met bloemen in je hand Ze leken snel verlept te zijn Spraken over nu en straks Niet over toen Ja, we logen Ondanks opgewekte woorden bleef het wat het was - Stilgezwegen pijn…

Stel je voor dat ellende echt was. Stel je voor dat die oude mensen bang waren voor de dood. En als de dwerg en het meisje met één arm echt pijn voelen? Stel je voor hoe onmogelijk het zou zijn om te leven als sommige mensen alleen waren en hun leven lang bang. naar Jack Gilbert ---------------------- uit: "Dagrest", 1984.…

ik zag de hoop de natuur deelde dat wat ze bezat in het wonder van een zonneglans op het schaduwblad een zachte wind blies er bewogen over de nerven tilde het over een grens daar waar de zomer te vroeg dreigde te sterven door mistvlagen heen in een afwisseling van donker naar licht streelde de natuur een speelse heelheid…

De weg is duidelijk Hoe hem te lopen Waarheen hij gaat Wat op het pad ligt Hoe daarmee om te gaan Hier begint mijn nieuwe bestaan…

Verdwaald in het bos der leven denk ik aan die mensen die hun eigen vlees en bloed vermoorden dan beland ik in een wurggreep van angst en pijn worstelend probeer ik terug te keren op het stille pad en kies niet voor het eeuwige als afval begraven in een tuin of verstopt op zolder in een koffer terwijl zo'n kind niet eens…

Woorden vormden een zin die was uitgesproken uit bezorgdheid maar verkeerd werd ontvangen en begrepen. Onmacht als de woorden niet goed worden aangevoeld voel nu pijn diep van binnen om die ene goed bedoelde zin.…

Ik bouw voor jou een huisje niet te groot niet te klein, zo’n huisje aan een grasveld waarin je zo fijn jezelf kan zijn Ik bouw voor jou een huisje met deuren, ramen en een pannendak met wel zes slaapkamers een verwarming een huis voorzien van alle gemak. Ik bouw voor jou een huisje van steen en cement met een tuintje en een gazonnetje…

wat down in de vroege morgen maakte jouw glimlach me weer lichtvoetig in een vluchtig elkaar passeren jij naar je werk ik aan de wandel jouw morgengroet klonk als een belofte ineens fluisterde er een zonnige glans aan mijn horizon…

zorgen zijn voor morgen pardoes schept ze haar bord vol onzin bloemen zet ze bij het grofvuil plant bomen op z'n kop wrijft droogte uit haar ogen tuit ze haar perfecte lippen rood hangt haar jas aan de wilgen blootsvoets verdwijnt ze in de ochtendzon…

Jaren geleden ontdekte ik haar, verdoken tussen spinnenwebben. Als kind was ik bang spoken waren daar verdoken De zolder was donker en kil met een lamp die niet branden wou. Ik lag ’s nachts wakker wat zou die doos bevatten? Als tiener was ik nieuwsgierig maar … de zolder was niet mijn terrein. Alleen was daar een klein gat waar je de…

Je hebt een nieuwe weg gezocht de goede weg is ook gevonden. Het koste je moeite en kracht maar je hebt het zelf volbracht. In ieder mens zitten er toch diep verborgen krachten. En is er altijd wel een bron waaruit je dan putten kan.…

m’ n gedachten gaan steeds vaker aan de wandel ik kan ze bijna niet meer volgen zeker niet als ze de benen nemen richting jou…