Walsend op de maat van langzaam dichterbij komende sirenes die de balzaal verlichten met angstaanjagend licht dat ook met ogen dicht blauw doorklinkt in de oren Het is middernacht geweest laat je masker maar zakken het feest is nu voorbij de roes weer veranderd in regelrechte pijn…

Woorden Al maar woorden schieten door mijn hoofd Beelden allerlei beelden van de realiteit beroofd Sneller alsmaar sneller raast de wereld voort Schreeuwen heel hard schreeuwen al word ik nooit gehoord…

na mijn bewustzijn in de slaapstand te hebben gezet kom ik los van de grond en laat me tillen naar steeds grotere hoogtes waar nooit eerder geziene kleuren in de vorm van ontelbare stralende ogen mij in een onmeetbare vrede voor eeuwig in aangename warmte gewichtloos omarmen in tijdloos mooi…

Je ontglipt bijna aan de tijd en nu, een februariavond, drie eeuwen later is er eigenlijk niet veel veranderd onder grijze wolken boven de stad met een brok in de keel wacht ik op een laatste treinreiziger en alle heimwee van jouw hartsverlangen.…

in de gouden glans van regendruppels weet het fluisteren van de wind elk verhaal van “leven”…

Ik wil vluchten, ik wil schreeuwen Ik wil weg STOP Het gaat niet meer, het heeft geen zin Ik kan niet meer STOP Geef me je hand, help me hier door Het gaat niet alleen DON’T STOP…

Wanneer ik mijn woorden niet kwijt kan mij in het schrijven niet kan uiten dan is er maar één oplossing voor en vlucht ik in m'n eentje naar buiten Dan zou ik willen schreeuwen van onmacht God help me, ik weet het niet meer dan zullen mijn tranen hun weg vinden de rust in mijn hart keert dan weer Als ik jouw woorden dan weer zal lezen…

Het laatste licht Handen vastgeketend aan de Mergelmuur Waar mijn eenzame schaduw Wandelt in de duistere grot Waarin mijn verkleumde Voeten verstijven En mijn verminkte ogen Zoeken naar De brandende toorts Van de laatste lichtstralen Misschien wacht ergens Wel mijn droomvrouw En baadt zij haar ranke Lichaam in het diepe Grotwater…

heel zachtjes kus ik mijn gedachten schilder ik jou in alle kleuren tegelijk lopen wij samen over zeeën bedwingen wij bergen zo hoog als eerder nooit gezien vrijen we tot aan het ochtendgloren vliegen wij vogels naar de zon…

Ik tuur op het pontje de horizon af richting de open tropische zee. Een vissersvrouw op weg naar de markt met haar visjes kijkt me verlegen glimlachend aan. De kilte in mijn hart zwemt weg. En het wordt een warme overtocht op de groene rivier.…

De dagen gaan veel te snel Net als de wolken aan de lucht Ik zoek dekking en laat een zucht Naar buiten gevlucht klopt tijd wel. Het lijkt vreemd een weerloosheidprediking De dag een ding om je op en in te begeven Alles uit leven te verweven oogt om het even Met beide handen langs je zij zonder aantijging. En toch de juiste balans een…

Soms lijkt het net of er iets is dat me stuurt mijn hand vasthoudt. Die me laat schrijven en me geeft een onzichtbare kracht. Me laat voelen de herinnering aan toen van liefde, pijn en geluk. Net of ik wordt gedirigeerd en ze me op papier al deze woorden neer laat schrijven.…

schrale woorden vallen geruis en hulpeloos tussen kust en strand wachten op het ochtendlicht als korrels zand dan gebeurt het wonder aangeraakt door dageraad en tederheid zingen vroege vogels verdelen uren in gedachten en dromen van breekbare mensenogen en lotsverbonden kwetsbaarheid dromen neigen plots tot werkelijkheid je plukt het…

Het beekje klatert mededogen, de zon gaat elke dag weer gratis op en wil de wereld warmen die koud werd door onachtzaamheid, door veel te groot berekend leven dat altijd maar de zachte krachten doodt en stil doet staan wat sprankelend wil groeten. Hoe kunnen wij toch leven zonder al dat moeten, maar fris en nieuw, als op de eerste dag –…

Ze sluit de deur laat achter wat eens was de zon glimlacht in haar kamer werpt een schaduw van zijn silhouet op de muur terwijl hij haar In zijn armen sluit eindelijk thuis blikken twee paar ogen hazelbruin door liefde bevangen…

Het is in de stille, eenzame nachten dat ik soms de lokroep van een vogel hoor. Buiten, in de zwartfluwelen winternacht omringd door een fluisterende wind bevroed ik voor even, het geheim van dit voorbijgaand korte leven. In deze stille fonkelende nacht trekken hoog boven mij onzichtbaar en toch voelbaar, symfonieorkesten van zwijgende…

op dat moment van samenzijn dat ene vleugje van jou nabij zoals mijn lijf zacht golvend kan bewegen op de ademhaling van jouw aanwezigheid verlang ik naar de geur van lente de kunst van liefde van jou vrouwelijk in mij zintuig voedend de rakende stilte langzaam voorbij lichamelijkheid reist…

Ik keek over mijn schouder en zag de weg, die ik afgelegd had met weemoed dacht ik terug aan die lange tijd, waarin ik leefde mijn voetstappen wilde ik tellen de contacten nogmaals in mij opnemen aanrakingen werden weer herinneringen het lachen en glimlachen klonk weer uitgesproken woorden kwamen naar boven mijmeringen deden warm aan ook…

Knoop in mijn buik voelen doet me zeer Liefde brokkelt af Ik kan haast niet meer Die blik in jouw ogen alsof mijn hart splijt Dromen en verlangens raken steeds meer kwijt Altijd die onzekerheid bijna niet kunnen eten Ik ben zo toe aan rust wil jouw waarheid weten Wil jij dan nog wel…. of is het voor jou voorbij Vertel me wat je voelt…

Weer gedachten volgen en puzzelen met de werkelijkheid van niet dezelfde dromen en wachten op schaduwen van ijs die vergaan in een eenzame wanhoop. Vol met stemmen die me zoeken als ik verder dwaal op hetzelfde koord en evenwicht zoek maar niet weet of ik mag vallen met de woorden die breken omdat ze mij alleen nog de pijn van stiltes…