De stad weerspiegelt mijn droom van liefde: verweerd -- van al het wachten.…

Ren de liefde na, ook al wil ik jou niet meer -- of vlucht jij voor mij.…

Het vurig hart des jonglings, haast nog kind, Gevoelt een rijke en ongekende weelde Wanneer hij zachtheid, liefde, schoonheid vindt, Zoals die nooit het jong gemoed nog streelde. Hij ziet de jonkvrouw, de met schoon bedeelde... En die geen zege wil, zij overwint. Hij mint het Schone... en liefde is ingebeelde, Als hij de 'liefde' van de vrouw…

Liefste, hart en woorden Houden voor jou stil, Jij blinde vlek in mijn vermoorden Van wat ik vergeten wil. Kleine vink, lieve kleine kinkel - De liefde speelt mij parten - Baby-face, bijou, scharminkel Voor wie ik alles weer wil tarten Tot ik, als vroeger, blind van pijn Weer neerlig, eenzaam in het laken Het gaat niet om het zijn…

Toen het cement zich sloot boven mijn hoofd viel er toch iets van me af. Rust nu maar uit, dacht ik met de dode dichteres die recht van spreken heeft, je hebt je strijd gestreden. Probeer niet te zwemmen of adem te halen, geniet maar van het koele mortel om je heen, voel of je het begin van verstening meekrijgt voordat je hart zijn vrede vindt…

ik heb het woord bewaard ik kan het niet gebruiken want het was alleen van ons af en toe dient het zich aan maar ik kan het niet uitspreken het vergt te veel uitleg soms is er onverwacht iemand die van niets weet en het zomaar zegt…

Gij zijt een bloem, een lichte rode bloem in donkre kamer 's nachts, een bloem, een bloem - vèr òm der stede opschokkend gedoem, dicht òm der stilte suiskokend gezoem - een lichte rode bloem, een witte bloem. Gij zijt mijn hart, mijn eenzaam levend hart, de daden van mijn lijf slaan rondom hard, wreed klaterende stem veinst vreugd en smart…

beminnen wij elkaar als vroeger nog zijn wij twee lichten nog van één licht passen wij samen nog in één gedicht of minnen wij enkel maar de weemoed weg zijn wij samen eenzaam nog of zelfs dat niet meer…

In zijn droom tast hij naar haar en ook de nacht zoekt -- waar ze zich verschuilt.…

we liepen juichend het verborgen paadje in naar onze geheime bloemenplek waar alles altijd bloeit ook nu een half zonnetje en samen even vrij los van de wereld in samenspraak alles begroeten de stand van zaken opmaken wat zijn schoonheid heeft gegeven wacht nu overleven alles heeft vrucht gegeven voor weer een nieuw leven…

als je de pijn van het afgesneden zijn voelt in zijn volle venijn drink dan uit mijn mok als je de pijn van het afgesneden zijn voelt in zijn volle venijn leg dan je hoofd op mijn kussen als je de pijn van het afgesneden zijn voelt in zijn volle venijn trek dan mijn wintertrui aan en laat het schurende schrijnen…

een klein verhaal toen we elkaar vonden juste une petite histoire liefde droeg ons naar une belle histoire we hielden elkaar vast hoge ramen weerspiegelen de tere wolkenluchten ik zing een gewichtloos lied soms luister je even dan weer niet ik zing une chanson belle et petite ik zing je ik zing je tot leven…

Sorry Voor mij Mijn onderrug Mijn bekken Geknakt Met vallen Mijn basis Mijzelf Niet gehoord Niet gezien Niet serieus genomen De ander Geleerd Dat ik Er niet toe doe Sorry Nu op weg Naar genezing…

Alles Is een Spiegel Een spiegel Hoe ik Met mezelf Om ga Beschuldigen Oordelen Kritiek Zonder respect Behandeld Worden Dat Doe ik Mezelf Vaak aan Mezelf met Liefde bijstaan Daar begint Het mee…

Hij vormde een kom, en hij verhoogde De ronde randen, en een buik Boog zich naar boven, en hij boogde Haar buigen in, en zag de kruik Slankhalzig en met edel welven Van lippen, en haar schone mond Was lachende; want hij was zelve Zo gul als zij, zo diep van grond. Maar zonder aarzlen of bedenken Beproefde hij haar in het vuur En smolt, die…

Die meid daar -ze lijkt mij wel volmaakt te zijn- mag telkens weer opnieuw tegenover jou zitten. Knalrood wordt jouw gezicht steeds weer voor haar. Echter, rondom mij -en dit doet mij pijn- straal je niet diezelfde hitte. Toch denk ik -waarom blijf ik dit geloven?- herhaaldelijk dat jij mijn hart wel wil beroven. Waanideeën zijn…

nauwelijks hoorbaar speelden onze woorden hun eigen kastelen in het natte zand van het strand alleen de witte hoofdletters van krullend schuim waren het zichtbare begin van weer een nieuwe zin tussendoor zong de wind zoutkristallen en scheen zon de flonkeringen die oplichtten in elkaars ogen tot in deze kleine strand…

van de kerstkaarten en de nieuwjaarswensen bouw ik nu een warme, glazen woning, waarin ik aandachtig goede gedachten en klein en groot geluk kweek voor elk en voor de koning, alsmede een groot glas tedere chocolademelk met bloemenhoning.…

Je zelf heeft mij jezelf laten zien een gaaf gezicht  en een stralende lach mooie ogen en mond een mooi lijf bovendien al zijn het nog parels  verscholen in oesters door mijn mond en  mijn lichaam  nog ongeroerd  ja meer dan dat ene, ja meer nog misschien... hou ik van je woorden en prachtige zinnen ze tonen jouw liefde voor mij…

Het grote woord houdt hier niet van, schudt zenuwachtig, zwijgt pijnlijk, staart wat voor zich uit, Say Cheese, vogeltje! Mis. Te bewogen. Nog maar eens. Een ander licht. Verstandhouding, samen veel praten. Beter zo? Over jeugd en wat het is, alles ook wel eens op een bed? Stil blijven staan! Een bedrand dan. Misschien het holst van een theater…