Alle inzendingen van Manuel Van den Fonteyne

Een paar scherven blauwe eierschaal hier en daar aan de voet van de rooilijn en de beukenschraag herinneren me eraan de dood het treft me diep weet ik dat ik altijd een kind zal blijven ingezwachteld ben ik tot op de oppervlakte van mijn gezichtsveld mensenkind de boze natuur met haar gruwelijke bedoelingen waarom geen nest oude…

hij ademde op een afstandje van zichzelf brokstukken van zijn ziel en zocht nog wat begrip via het raamwerk in het wolkenstelsel hij had nooit een druppel mogen ontvangen lege handen grepen in de eigen ligamenten en baarden een voorschim de man die veel te goed was voor deze wereld een gebrek aan schaduw en het zelf van het zelf kwam…

O Maan wat ligt toch in je wezen met je schelmengezicht je steelt plukbaar ruggelings op je zwarte stoel van de nacht botsinkje spelen met de luchtzak van de aarde het toneeltje van de behoeder met paraplu vrucht van dood en verderf ik lig op mijn rug met wazige gedachten mijn dromen zijn gestolen het ging ergens over een bedrieglijk…

Ze sleept een paar netten aan verwacht een paar handen knijpt de ontgroende man in de parmantige jonge billen ze is een fikser van manhaftigheid met een zwaar moederschap alleen ze doet dat in het aarden zoals vissen in het water dat doen sterk en wilskrachtig maar ze omwikkelt het zacht of ze speelt gewoon de dommekracht zoals vrouwen…

Zij trapwentelt me een woord pa-pa-pa-pa Steeds maar hoger van onder naar boven Ik schiet vol bezinksel van veel te lang naamloos zijn Ik kom naar beneden van mijn zelfschakelende rugtrap maar ik kom steeds hoger in het knikken van lucht daar achter boven onder mijn hoofd mijn keelgat kleppert open met een kinderlijk kreetje Gezonken…

hemelsbreed steunbalken in de wereld ijzeren nagels en winkelhaken bindmiddelen uit het binnenste der aarde sinds mensenheugenis ankerpunt van stoer huisjes bouwen bij uitstek timmersvreugd op het dak en een priemende zon horizondragende planken verbreden het luchtruim vierende lengtes maal nog eens vier meter, breed torenend een grijnzende…

Ik begon te schrijven over dikke wijven ergens in het schieten van een onheuglijk jaar Ik was uit de lucht gevallen met mijn gat in witte nevelen mijn hoofd in bruine sferen Het luchtruim mocht bliksems vloeken niets was van obscuur allooi het viel allemaal uit te proberen samenhang was een burgerlijk cliché Ik had het allemaal uit…

Het liefst zou men doodgaan aan een paar opgelopen verwondingen maar dat doet de deur dicht voor een paar lichtjaar en een mens wil altijd wel nog eens kunnen checken of de lichten wel gedoofd zijn en zo gaat men verder op een kieren in dit leven deuren en sleutels passen de hond of de kat nog even buiten laten en het vervloeken dat…

Ze was een ééndimentionaal fort van schoonheid uitgelijnd tot in perfecte sferen de gearticuleerde wind uit haar mond echter wasemde een gruis van baksteen het uitbreken van de wandeugden construkties van vormloos lood die zwaar op het hart vielen of was ze slechts de poort boven een stinkende slotgracht Haar schitterend blinkende…

Er is een woestijn die hardleers voortschrijdt het droogt je tong tot op het bot van moeizaam slikken na jaren van leren spreken aan de toog van het hoge woord heb je ineens geen verhaal meer je bent nog altijd diezelfde alleen, je hebt hem ingepalmd met een man die taalt vanuit de diepe ervaring het verdorsten en het houden aan het…

Ze zuigt met haar jaren aan de oude boom en ribbelt hem eeuwig in een hard palmen van haar handen ze offert hem beetjes leven van haar vingers her en der riviertjes bloed ontgonnen in het kozen 'kruintje kruintje' wil ze liggen want hij begrijpt dat wel knoestig zinnebeeld van gerijpte verwondingen het excuus voor intimiteiten en…

Ze huilt nog wat zachtjes niet om een eenzaamheid maar om het geluk van een hard leven het maakt haar staren naar de eindigheid wat zachter ze vouwt de handen om haar gezwollen knieën duwt haar rug wat dieper in de genade van de zetel en glimlacht niet om een verdriet maar om een trots van het alleen gaan en de pijn die eindelijk…

Het meisje slikt de knoop van angst door haar hart zit onder het knarsen van haar tanden heeft ze haar tong doorgebeten? De wereld is dood in fractie van een seconde ze heeft de keuze van onvermijdelijkheid gemaakt de keuken laat een levenloos wezen achter in een polsslag reist ze een miljard lichtjaar en flitst weer tot leven Groen…

Er hangt iets in de lucht, een knettering, alsof protonen elk moment in mekaar kunnen klappen. Haar lichaam voelt als een fletse kaas uitgezweet in een ijskoude frigo met kale schimmel om uit te snijden. Haar moeder is reeds twee jaar begraven. Vader is vanmorgen de tuin ingegaan en niet meer binnengekomen. Negentien is ze, fris en ongeschonden…

De zon was dood en de aarde kleurde bloedrood verdriet voorbij want materie kent dat niet het is fysieker dan dat de oude God was onder zijn eigen lichtgewicht bezweken gedoofd in een wit geboortekanaal Duister het andere kon nu schijnen grijs licht ruis van fotonen een beetje als uit de ether verdwenen teevee kanalen het dode meisje…

't Licht daalde over hem neder en drukte hem zwaar lood wervelde om het heden blote voeten in de rijm krakende grashalmen in stichtelijke stilte de openbaring voorbij nevel kringelt zacht om zijn verlaten lichaam zijn dampende huid zweet een koude schedel uit een stoel dood van het wachten het levende wit vangt de essentie vier tralies…

ze trekt de lijn strak aan met luchtellebogen de trapeze met ondergoed anorak, rugzak en uitgerafeld linnen ze doet alsof ze voorziener is van stroom vierkante kabeldrager boven rails zonder enige trein, en met of locomotief met een paar mouwen zonder haar valt alles in elkaar hinkelen van mand naar knijper kreunen onder een vermeend…

Op een idee zat een olifant het was het concept best wel wat te zwaar het zat te krampen met dichtgeknepen hersenen Een muis lei een ei dat was best wel te verwachten in een dicht met dergelijke aanzet Het idee ging de pot op de overloop begaf het bij het ophoesten van wat verlichting Het idee lag nu in het water te ideespreken met…

Soms is het nodig eens heel ver weg te kijken van de dingen die zijn en wat staat te gebeuren. Om het vast te houden, want het gaat zo weer voorbij. Het lichaam verkrampt in idem dito foetushouding, de ledematen gevangen in weerbarstige stoelsteunen en extenties die de lichaamsuiteinden doen verbleken, vanwege het veel te lang blijven zitten wachten…

Ik hing te hangen tussen twee eindeloze punten de aarde schoffelde wat ongerijmdheden ze trok de pij van de zuivering aan zij zaaide het onder mij uit als een lint van de twijfel mijn blik schoot vol op het stenen bed van de schuld en het tablet kleurde rood ik gorgelde wat wanklanken door onbestaande tunnels waardoor hemel…

'De wereld is zo fake geworden! Alle fut is eruit! Dwaze wegwerpmaatschappij!', orakelde hij als een batterijkip. 'Ach meneer...' zei ik, 'Mijn vrouw is een trein! Zo'n ouderwetse, zoals ze ze niet meer maken! Ze dendert en stoomt, raast met een verantwoordelijkheid aan honderdvijftig per uur, haar overtuigingskracht weegt zowat negentig…

ik wou wel eens de vloer inventariseren maar ik voelde me al snel hinkelen omfladderen van tegels één, twee, drie, vier de lust verging me het lijnenspel te verbreken het raster eeuwig tot aan zijn oevers vaalwit, harder dan waspoeder vergrijsde aderen die ooit zwart kleurden op één perfect spoor na waren ze allen gebroken als klonters…

achter de schermen de aap komt uit de mouw hersenloos geval hij tast naar een borst en omsluit haar vijfbenig een hoofd raakt vast in een kraag het heeft van die wimpers dat alleen een bepaald soort hoofd overvloedig heeft het bloedtekort kinkkabelt er een schietspoel in de alarmbel katapulteert een aap naar de eerste aap tienbenige…

Plots sta ik buiten het weer stormt me intiem ik was net heel hard over de schreef gegaan het striemen van harde regen doet me uitwaarts treden uitwassen op mijn huid sporen van de uiterste grens tot waar een mens kan gaan alsof ik er aan doen kan bliksemen mijn benen tot aan de grond, de afgrond veroordeeld tot de zoden ontdaan tot…

Het landschap? Het was gewoon ik die mijn hand uitstak en wat objecten uit mijn vel strooide! Nu ben ik moe en laat alle meren zich terugtrekken onder mijn oogleden want mijn tong is van leer en mijn huid staat vol eelt door het afwerpen van onderhuidse spinsels. Ik noem het geen afscheid het is een land van helen in wording.…

Licht vertraagt het landschap stokt in een verstild kader het kruispunt vult de ruimte het asfalt trilt onder wat hitte de akkers slaan bruin uit warmte draagt zingend nog wat wind weg de voetganger van achter het kader genomen stopt in dit desolate plaatje het kruis slaat een zucht van verlichting haar bestemming is die van smal…

Duister Alle taal zwijgt de code wordt gesproken Broca en Wernicke herschikken het schouwtoneel Ze bekvechten over onwenselijke input en overbodige punten op de agenda De beamer komt goed van pas, want die stond toch al lager in rang Vingers en tenen dansen een primitief ritueel het torso waant zich een God het is slechts slaaf van…

Breed en welgevallig Anderszins oreren Het geval konijn in de mond Fluffige spraak vergezeld van konijnenwol Breedspraak naar de letter Ze dirigeert de wereld vanuit haar vettig aanschouwen. Ze is een aanbesteding van het nieuwe nihilisme 'Hoe verdrijf ik mijn tijd op een anderssoortige ledige manier?' Ze leeft in het gordijn in haar…

Hij houdt het been stijf en andere diverse pluimagerijen Zijn woonst is een bakhuis van opslagverzamelplaatsen het dakgebinte zweeft boven zijn pompsteen daar stoot hij zich af en toe bij het afkoken van zijn maïskolven Hij houdt er een bijverdienste op na afgezien van het pijpen rollen snuift hij iedere dag een beetje uit de urne van…

Laveren in het gebinte van het bestaan hij waart daar rond in een scherpte de botte bedoeling willekeur van niet beter weten. De kanttekening is die van een sluipmoordenaar In ieder geval weet het waarom zijn slakkenstekker altijd ergens tussen te wurmen. Een rib hier een intentie daar om het lemmet weer schoon te vegen. Oorzaak en oorzaak…