Netgedichten

netgedicht (nr. 25.300):

verzuiniging van talen en tongen

Er is een woestijn
die hardleers voortschrijdt
het droogt je tong
tot op het bot
van moeizaam slikken
na jaren van leren spreken
aan de toog van het hoge woord
heb je ineens geen verhaal meer

je bent nog altijd diezelfde
alleen, je hebt hem ingepalmd
met een man die taalt
vanuit de diepe ervaring
het verdorsten en
het houden aan het leven

die andere is er nog wel
maar die had een paar maal
de kraan te ver opengezet

nu heb je de jongen verkracht
te verdrinken gelegd
in een zee van verloochening