Alle inzendingen van Manuel Van den Fonteyne

Sinds ik dagen tussen letters verbleven had, bleef het onvermoeden op mijn open registers zeilen. Mijn hart liet geen hart koud en mijn handen waanden zich ineens deel van een nieuwe schepping. Een woud van sensaties kwam aan de oppervlakte van mijn tast drijven, als een fles met een boodschap. Het vermoeden in mijn vingers reageerde met…

Er wordt altijd geteld op twee handen maar ook niet meer dan dat verder, dichter kan het niet komen ieder verderstrekkend denken gaat altijd ergens wel de hoek om een schitterende leugen wordt het wanneer een mens over een paar extra ledematen kan beschikken extenties zoals jezelf online uitsmeren over een aantal pagina's die je…

Zijn blik zoekend naar betekenis zocht al lang veel te fel en hij scheurde plotsklaps door zes steunmuren van het appartementenblok, gebouwd naar Escher's model. Nu had hij alle muren bespot en de gewelven ondermijnd. De werkelijkheid leek te grijnzen in brokkelende zinnen. De ophangpunten van zijn zoekende ogen lagen her en der verspreid.…

Kijk hoe de vogels de bloemen kleden en de bijen de was in hun botten gieten. Lach dan nog eens naar die oude magiër die de lucht beslaat met goudgele vingers en de huizen wit pleistert in zijn gelaat, want straks is het weer zomer.…

Er is een woestijn die hardleers voortschrijdt het droogt je tong tot op het bot van moeizaam slikken na jaren van leren spreken aan de toog van het hoge woord heb je ineens geen verhaal meer je bent nog altijd diezelfde alleen, je hebt hem ingepalmd met een man die taalt vanuit de diepe ervaring het verdorsten en het houden aan het…

laat mij maar een hard hoofd hebben het is anders te vlug van een ander het krult er van de softe neigingen meer en meer trekt er een lange adem door het besef komt van opzij aan de kant waar het begint te neigen en het gezicht krijgt van een mens die aan zichzelf doet mijn vingers reiken tot in de andere zijn vel en het knabbelt…

vader toen bleven we dicht bij je nerven je was hoog opgeschoten je kruin raakte de hemel we speelden konijnepijpen met je wortels en het teveel aan oudemansbaard gaf je weg wilgetenen die verwanten waren het leek wel wildgroei broers en zussen de aarde vanonder je voeten je was niet te ontrafelen tot op het bot uitgevlochten het…

er is een planeet van stijf fatsoen men draagt daar hoge boorden in Spaanse stijl de wereld gaat rond in stopwoorden en geijkte uitdrukkingen niemand zegt daar ooit iets 'out of the blue' allen dragen de sleutel van het onbewuste op het kruis bovenop de twaalf lagen katoen, voile en kuisheidsstof de handen hangen er stijfjes naast…

Hoe jij ter taal zwerft in het zwerken van een school woorden met nieuwwassen vlerken het schurkt er aan de regen, het rijpen hijgt er in een rijgen van kransen en de windvlagen die schudden de woorden vallen er als pruimen alsof je voorhoofd het stalen gebinte is je gedachten metalen wind beslaat en al het gesprokene als lood platvalt…

Mogen we vergeten van het verleden kunnen we het hoofd verwijten dat het of het heden vergeven dat het een hoofd heeft vergeten het is een vraag geen vraag vaagweg heeft het een mond in de einder een stilleven in lood gedompeld vertraagd met kiezels in de schedel is het improviserende met vlokken in de wimpers de hoge noot van…

hij ademde op een afstandje van zichzelf brokstukken van zijn ziel en zocht nog wat begrip via het raamwerk in het wolkenstelsel hij had nooit een druppel mogen ontvangen lege handen grepen in de eigen ligamenten en baarden een voorschim de man die veel te goed was voor deze wereld een gebrek aan schaduw en het zelf van het zelf kwam…

Vroeger ging alles van waarde mijn mond rond, zomerse weiden het lange tenen van de wilgen, het stil zwijgende van plassen in de voren mijn geboortegrond rees en alles zoog verzengend, de hitte die het dampen uit de koeien sloeg, blakende vlaaien mijn handen fonkelende verbeelding witte haren, Ernest Claes in de vingers toen nog, het huis…

Dicht en zo ver bij… in het glinsterende neongezicht ligt haar ware toedracht met het zachtbruin van de nacht onthult zij haar geboortegewicht Boven de ronding van de stadsspiegel steekt zij het skelet van ramen in de steigers ...en zij ontdubbelt zich op het schilderende water…

Alle wanstalten van verkeerd redeneren, van honderd vaders en moeders terug, hadden de jongste telg; geboren in nieuwere verlichte tijden, verzwaard met het oplossen van ambivalente vraagstukken. Een last, recht evenredig met de massa van de wereld. Hij was geboren onder het massief van het Himalaya gebergte. Hij steunde en wrochtte onder…

Op de drempel van mijn deur van ontevredenheid, roep ik mijn ongenoegen over het gebroebel van mijn ingewanden uit! 'Onwelvoeglijke reetjeskikkers!' 'Onfrisse bochtenkruipers!' 'Ongehoorde rectificatiekolommen!' Mijn overbuurvrouw, met de bezem in de hand, maakt misprijzende gebaren. Mijn mond wordt vrolijk en trekt zich in een…

Beste vriend uit India, wij begrepen elkaar toch zo slecht en praatten een potje gebrouwd uit het Nederlands, doorspekt met flink wat Engels. Jij begreep maar niet waarom wij Belgen zoveel hielden van die fletse aardappelen. Jij was wel straffere currykost gewend. En ik begreep maar niet waarom je zoveel problemen had en ieder halfuur God…

Vergeet je niet mijn vel te schrijven? De schijnstalt van mijn wezen zat al lang verscholen; nog voor mijn huid deze wereld betrad. Alle bezwaren hadden zich op een hoop gegooid. In de mand van paradoxen en ambivalenties. Maar het mocht niet baten; het onophoudelijke zijn draaide me een tong. De perverse hoop spitste zich op de roede…

Breed en welgevallig Anderszins oreren Het geval konijn in de mond Fluffige spraak vergezeld van konijnenwol Breedspraak naar de letter Ze dirigeert de wereld vanuit haar vettig aanschouwen. Ze is een aanbesteding van het nieuwe nihilisme 'Hoe verdrijf ik mijn tijd op een anderssoortige ledige manier?' Ze leeft in het gordijn in haar…

De zon was dood en de aarde kleurde bloedrood verdriet voorbij want materie kent dat niet het is fysieker dan dat de oude God was onder zijn eigen lichtgewicht bezweken gedoofd in een wit geboortekanaal Duister het andere kon nu schijnen grijs licht ruis van fotonen een beetje als uit de ether verdwenen teevee kanalen het dode meisje…

Het zou kunnen dat er iets van de oudste bomen in sluipt als ze naar elkaar reiken hoe er naar ringen gevraagd wordt en of er hoog in de lucht nog takken zijn waar lange planken van gemaakt worden hoe ze oeverloos wortelen in een tuinfilosofie alsof er een rangorde is in het erfrecht tussen eik en populier hoe ze zweven in…

In het naar beneden komen kroop het hout door mijn rug mijn voeten schoten vol gaten tussen alle andere dingen in sprak de trap niets dan waarheid en nam een loopje met mij de achterstevoren gedachte ook al de rest was te zwaar om dragen, zoals het plafond mij drukt in de tegenwoordigheid alsof ik mij eeuwig op de vliering bevind, mijn…

ik kreeg er oude rillingen van hoe ik de herinneringen vergeten was de koude sloeg toe vanuit ondergrondse meren het hoofd van vertrouwen werd uit mijn onderbuik gesneden wat was er dan van de idealen overgebleven en al het blinken in heroïsche dromen al die medestanders die onderweg de reling genomen hadden - overboord elk mijmeren…

Soms ben ik breder dan het probleem 'zijn' mijn naam alleen al is lichtvaardig langer dan enige belichaming waarvan akte 'te zijn of niet te zijn' het futiele buigen het niet zijn is geen optie dan ben ik het werkwoord 'buigende' mijn voorhoofd zwellende en soms eet ik meer op dan het woord lang is maar nog eens kauwen want met…

buitensporig de verte in kijken alsof het niets is hoe ik correcties ontvang op zelfontplooiende wijze als een bezwering van het perfecte organisme buitensporig hoe de weg versmalt wanneer je je land achter je laat hoe de fantasie verschaalt in de weerspiegeling van de werkelijkheid hoe makkelijk de eenvoud uit zichzelf rolt…

't ligt op de lippen van het onnoembare 't licht dat de einder raakt alles van goud maakt zich purend op de dood zogend aan de borsten van de glorie, gezuiverd in de mond van het leven 't ligt er aan banden in de palmen van de tijd vergankelijkheid het is een fluisteren op de lijn waar een mens niet gaan kan 't is als het blootvoets…

boven het hart stolt het bloed de riem trekt een lijn tot aan de lendenen het kruis hangt in het azimut vanaf hier is het in strepen zwaar als lood dat door de aderen trekt de hartstocht onder de voeten het wortelt in kinderen daarbuiten waait het de einder verdeeld oneindig in kruispunten van jij en ik…

Soms vertoef ik tussen twee gestaltes door vandaag en morgen het voorgeborchte de metamorfose geheel alleen verbonden een schimmige lijn dat het zich afwikkelt en zichzelf op de buik schrijft en streept het dan door als een loden tong die van onafwendbaarheid spreekt dat het sterft en wat dode dingen met zich meeneemt…

Er is een landschap waar je plompverloren komt te staan ik was vergeten stil te staan er hing een blad papier in mijn mond alles wat ik moest zeggen voorontwerp tijdsbestek en de rekening achteraf nochtans [was ik iets vergeten] vraagtekens luifels gaan open en dicht haag vol met dood dode bladeren vers gras verse eieren vers leven…

zo ontstond het zand naamloos en zonder aantal plompe klei en handen met hompen vormeloze scheppingsdrang en de overdaad sneed de kneedbal aan restanten zonder getuigenis kruimels geleend uit dogma vanaf daar was de hemel met lucht om van te leven zo ontstond de mens met het toom van onvolmaaktheid voor hem uit een lange lijn…

De kim daalt neder uiterwaard het spant strekt zich uit de stand van de zon het moment kromt uit willekeur en zo is mijn vel versneden tot daar is het leven twee meeuwen vinken de horizon af het velijn van het zijn zout' 't water tot een zilte lijn de golven klauwen aan de dijken het zand geeft zich over bergen naamloos zonder getal…