Netgedichten

netgedicht (nr. 17.231):

Moordbasket van het verzakende veulen

Vergeet je niet
mijn vel te schrijven?
De schijnstalt van mijn wezen
zat al lang verscholen;
nog voor mijn huid
deze wereld betrad.

Alle bezwaren
hadden zich op een hoop gegooid.
In de mand van paradoxen en ambivalenties.

Maar het mocht niet baten;
het onophoudelijke zijn draaide me een tong.

De perverse hoop
spitste zich op de roede van welbehagen
en mijn ijdele gemoedsrust verankerde zich
onder mijn vermoorde gat in een dubbele spagaat.

'Wil ik jou een kind schenken?' vroeg ik haar.
'Of liever', dacht ik 'ruk me dan toch de tong uit!'